اگر صافی کف پا بمب ساعتی نبود چه؟

برای دهه ها، اگر نگوییم قرن ها، محققان، متخصصان پزشکی و عموم مردم بر این باور بودند که افراد دارای کف پای صاف بیشتر در معرض انواع مشکلات هستند. به طور خاص، تصور می‌شود که کف پای صاف افراد را نسبت به دردهای آینده و سایر مشکلات اسکلتی- عضلانی (مانند ماهیچه‌ها، تاندون‌ها یا رباط‌ها) آسیب‌پذیرتر می‌کند.

به گزارش فرارو به نقل از Conversation، اعتقاد بر این بود که کف پای صاف نوعی بمب ساعتی است. با این حال، مقاله ای که به تازگی در مجله British Journal of Sports Medicine منتشر شده است، این افسانه را به چالش می کشد. نتایج یک مطالعه جدید نشان می دهد که این ایده که کف پای صاف به طور اجتناب ناپذیری منجر به درد یا سایر مشکلات اسکلتی عضلانی می شود، بی اساس است.

این فرضیه از کجا می آید؟

این ایده که صافی کف پا مشکل ساز است به قرن ها قبل برمی گردد. «Merton L. Root»، «William P. Orin» و «John H. Wade» متخصصان آمریکایی در زمینه پا، مفهوم پاهای «ایده‌آل» یا «عادی» را در نیمه دوم قرن بیستم رایج کردند. این ایده که صافی کف پا یک مشکل است توسط آنها یک روکش علمی داده شده است.

این پزشکان و محققان اولین کسانی بودند که ادعا کردند که اگر پاها معیارهای خاصی از «طبیعی بودن» را نداشته باشند، مثلاً فاقد قوس باشند، غیرطبیعی هستند و فرد را در برابر آسیب آسیب‌پذیر می‌کنند و پا را کم‌کار می‌کنند. از آن زمان، این فرضیه در دستور کار برنامه های آموزشی برای متخصصان بهداشت و درمان قرار گرفت.

اما امروزه با به روز شدن برنامه های درسی مدرن، این فرضیه منسوخ شده و دیگر در دستور کار نیست. این فرضیه با وجود داشتن پایه علمی ضعیف، تقریباً پنج دهه در سراسر جهان تدریس شد. در واقع علم هیچ گاه این فرضیه را تایید نکرد، بنابراین تبدیل به نظریه نشد و در سطح یک فرضیه باقی ماند.

با این حال، در طول سال‌ها، بسیاری از متخصصان سلامت این فرضیه را مطرح کرده‌اند که صافی کف پا یک عامل خطر اصلی برای ایجاد اختلالات اسکلتی عضلانی است. بنابراین، این ایده هنوز در باورهای عمومی ثابت است.

آیا کف پای صاف باعث آسیب های اسکلتی عضلانی می شود؟

برخلاف فرضیه راث و همکارانش، متاآنالیزها، که بالاترین سطح شواهد علمی را نشان می‌دهند، افزایش خطر اکثریت قریب به اتفاق آسیب‌های اسکلتی عضلانی را در افراد دارای کف پای صاف نشان نداده‌اند.

این متاآنالیز تنها ارتباط ضعیفی بین کف پای صاف و خطر ابتلا به سندرم استرس میانی تیبیا (درد در ساق پا)، سندرم کشکک رانی (درد در اطراف کاسه زانو) و آسیب‌های ناشی از استفاده بیش از حد غیر اختصاصی اندام تحتانی را نشان داد.

علاوه بر این، نتایج یک بررسی سیستماتیک و متاآنالیز نشان داد که دوندگان با کف پای صاف در معرض خطر بیشتری نسبت به دوندگان با کف پای غیر صاف نیستند. نتایج این تحلیل ها این ایده را به چالش می کشد که افراد دارای کف پای صاف در معرض خطر جدی ابتلا به اختلالات اسکلتی عضلانی هستند.

با این حال، با وجود این یافته‌ها، منابع مختلف مانند وب‌سایت‌های حرفه‌ای، انجمن‌های اینترنتی و سایر رسانه‌ها اغلب این ایده را ترویج می‌کنند که افراد دارای کف پای صاف در معرض خطر بیشتری برای آسیب هستند و نیاز به درمان دارند، حتی اگر هیچ نشانه‌ای از آسیب را نشان ندهند.

متأسفانه، این مشکل اغلب منجر به مداخلات غیر ضروری در افراد می شود، مانند استفاده از کفش های ارتوپدی یا ارتزهای پای سفارشی برای صاف کردن کف پای صاف بدون ایجاد علائم. علاوه بر این، باور غیرطبیعی بودن کف پای صاف باعث می شود افرادی که صافی کف پا دارند نگرانی های قابل توجهی در مورد ظاهر پای خود داشته باشند.

کف صاف بدون علائم معمولاً نیازی به مداخله یک متخصص مراقبت های بهداشتی ندارد. بر اساس شواهد علمی فعلی، ارزیابی اینکه آیا یک فرد کف پای صاف دارد یا خیر در تعیین خطر آسیب ناکارآمد است و حتی ممکن است نتیجه معکوس داشته باشد.

در حالی که فرد مبتلا به کف پای صاف ممکن است دچار آسیب اسکلتی عضلانی شود، این لزوما به این معنی نیست که صافی کف پا باعث آسیب شده است.

این امکان وجود دارد که دو متغیر به طور همزمان وجود داشته باشند بدون اینکه رابطه علّی وجود داشته باشد. تفاوت مهمی بین علیت و همبستگی وجود دارد. رابطه علت و معلولی به این معناست که تغییر در یک متغیر (علت) منجر به تغییر در متغیر دیگر (موثر) می شود.

وقتی دو متغیر با هم همبستگی دارند، تغییرات در یک متغیر ممکن است با تغییرات دیگری همراه باشد، اما این بدان معنا نیست یکی باعث دیگری می شود.

برای توضیح این مفهوم، مثال زیر را در نظر بگیرید: ما به 500 کودک بین شش تا دوازده سال یک آزمون ریاضی می دهیم. هنگام انجام تست های همبستگی، یک روند را مشاهده می کنیم: هرچه پاهای کودکان بزرگتر باشد، نمره نهایی آنها در آزمون بالاتر است. این سؤال پیش می‌آید: آیا اندازه پا واقعاً تأثیری بر مهارت‌های ریاضی دارد؟ البته جواب منفی است!

متغیر دیگری که مورد توجه قرار نمی گیرد سن است که در این زمینه نقش عمده ای دارد. از آنجایی که پاها با افزایش سن بزرگتر می شوند، آیا ارتباط قوی اما ساختگی وجود دارد؟ همین اصل در مورد کف پای صاف نیز صدق می کند.

اگر فردی با کف پای صاف آسیب های اسکلتی عضلانی را تجربه کند، تحقیقات کنونی نشان می دهد که صافی کف پا لزوما علت آن نیست و سایر عوامل باید بررسی شوند. پیوند در مورد همبستگی است، نه علت و معلول.

از منظر مالی، به راحتی می توان دریافت که تجویز ارتزهای سفارشی پا که صدها دلار هزینه دارند برای جلوگیری از آسیب های اسکلتی عضلانی مرتبط با صافی کف پای بدون علامت، تأثیر منفی قابل توجهی دارد. این امر به ویژه با توجه به این که صافی کف پا فقط اندکی خطر این آسیب ها را افزایش می دهد صادق است.

برای حل این مشکل، متخصصان مراقبت های بهداشتی باید با تشخیص واضح تر بین انواع آناتومیکی بی ضرر و شرایط بالقوه نگران کننده برای بیماران خود، به کاهش تشخیص بیش از حد کف پای صاف کمک کنند. از آنجایی که تشخیص بیش از حد اغلب منجر به درمان بیش از حد می شود، اجتناب از درمان های غیر ضروری به کاهش نگرانی بیماران در مورد کف پای صاف کمک می کند.

در نهایت، ما باید از این ایده قدیمی و هنوز رایج که کف پای صاف مشکلی است که افراد را در معرض خطر آسیب‌های اسکلتی عضلانی قرار می‌دهد، فاصله بگیریم.

زمان آن فرا رسیده است که دیدگاه و رویکرد خود را به اهمیت کف پای صاف تغییر دهیم و تنوع طبیعی آنها را در زمینه سلامت عمومی پا بشناسیم. مهمتر از همه، زمان آن رسیده است که کف پای صاف بدون علامت را صرفاً یک فرم آناتومیک بدانیم و نه یک نقص یا ناهنجاری.