مداخله در توسعه راه های ایران

در سال 1852 مردم برای اولین بار در خیابان های پاریس آسفالت ریختند. از آن زمان، این فناوری نفت به طور فزاینده ای محبوب شد و با رشد صنعت خودرو ضروری شد. هیچ کشوری در جهان وجود ندارد که جاده های آسفالته وجود نداشته باشد.

به گزارش پدال، هر بار که از خانه خود خارج می شویم آسفالت است یکی این یکی از اولین تصاویری است که می بینیم. اگرچه کمتر دیده می شود. بنابراین، به جرات می توان گفت که آنها نقش اساسی در زندگی ما دارند.

متأسفانه اگرچه کشور ما یکی یکی از مهم ترین و بزرگترین تولیدکنندگان نفت در جهان به شمار می رود و در تامین آسفالت با کیفیت به شهروندان خود مشکل دارد. به همین دلیل در این مقاله تصمیم گرفتیم نگاهی به این سوال بیندازیم که آسفالت خوب چگونه است؟ الزامات تولید آن چیست؟ سپس به مشکلات اصلی راه سازی شهری و سراسری می پردازیم.

در پایان از پاسخگویی شهرداری ها به مشکل سرعت یعنی دست اندازها قدردانی می کنیم. اما مهمتر از همه، ارزش نگاهی گذرا به نحوه ساخت آسفالت را دارد.

آسفالت چگونه ساخته می شود؟

ابتدا سنگدانه های سرد مانند ماسه به خشک کن منتقل می شوند. سنگدانه های خشک شده با استفاده از الک ارتعاشی به اندازه های مختلف دسته بندی می شوند و برای ذخیره سازی با قیر و مواد پرکننده مخلوط می شوند.

واحد کنترل کیفیت استاندارد خود را بررسی می کند. در این فرآیند از آسفالت بازیافتی نیز استفاده می شود که مقدار آن باید نرمال باشد در غیر این صورت افزایش آن بر کیفیت آسفالت تاثیر می گذارد.

کدام آسفالت “خوب” است؟

شاید صاف ترین، تاریک ترین و راه راه ترین شکل آسفالت برای مصرف کننده بهترین باشد، اما قبل از تبدیل جاده به پیست مسابقه، باید چند نکته را در نظر گرفت.

از ویژگی های اصلی یک آسفالت مناسب می توان به کیفیت بالای قیر، دانه بندی مناسب سنگدانه ها در مرحله تولید، مقاومت فشاری مناسب و استفاده مناسب از گیلسونیت، زیرپایه مناسب، سطح صاف آسفالت، استحکام کششی مناسب، مقاومت در برابر ترک خوردگی و قیمت مناسب اشاره کرد. با در نظر گرفتن این عوامل، بهتر است نگاهی به جاده ها و مسیرهای داخلی داشته باشیم و آنها را ارزیابی کنیم.

چرا آسفالت خوب مهم است؟

چه جاده خاکی باشد چه آسفالت، ماشین های ما روی آن تردد می کنند. اما دو عامل مهم برای پذیرش این واقعیت نه چندان خوشایند وجود دارد: اول اینکه به عنوان شهروندان این کشور باید بدانیم که شایسته خدمات شهری صحیح و کافی هستیم.

در حالی که کلیشه ای در سراسر جهان وجود دارد که «مردم باید حقوق خود را از مدیران مطالبه کنند»، این مضمون هرگز نباید باعث شود که جایگاه خود را فراموش کنیم. هدف اصلی از ساختن سازمان خدماتی بهانه جویی نیست!

دوم اینکه استفاده از آسفالت مناسب می تواند تاثیر بسزایی در سلامت خودروهای ما داشته باشد. بخش زیادی از خودروهای موجود در بازار داخلی بی کیفیت هستند. شرایط اقتصادی مشتری ایرانی را مجبور کرده است که به کمترین تجهیزات مانند تهویه مطبوع و شیشه برقی بسنده کند (البته مدتی پیش این مورد نیز به عنوان یک آپشن معرفی شد).

بنابراین اگر خودروی نامرغوب را در جاده یا جاده بی کیفیت قرار دهید، نتیجه ای جز افزایش استهلاک خودرو، ناراحتی مسافران و افزایش مشکلات سازمان ها نخواهد داشت.

تصور کنید یک جاده مهم و شلوغ در شهر «الف» با 60000 نفر جمعیت، کیفیت خوبی دارد، به اندازه کافی بزرگ است و به جای دست اندازهاهای بی پایان، خط درست و سیستم ترافیکی هوشمند دارد و البته پر نیست. چاله هایی مانند سطح ماه

تردد خودروها در این مسیرها باعث ایجاد صدای کمتری در کابین می شود. خط کشی همچنین می تواند نظم بیشتری را در تردد مسافران ایجاد کند تا ترافیک روان تر انجام شود. این امر آرامش راننده و سرنشینانش را بهتر حفظ می کند که تاثیر مثبتی بر کیفیت سواری و کاهش تصادفات دارد.

علاوه بر این، شهر ظاهر منظم تری به خود می گیرد و رضایت عمومی از زندگی افزایش می یابد. اگر خیابان های شهرهای زیبا یک وجه مشترک دارند، آسفالت و سنگفرش مناسب است.

از دیدگاه نگارنده، در حوزه زیبایی شهری، خودروها پس از آسفالت و ساختمان‌های به‌خوبی نگهداری شده اهمیت پیدا می‌کنند. من هم دوست دارم با خرید پورشه ماکان به زیبایی شهرم کمک کنم، اما همانطور که در مقالات دیگر اشاره کردم، در گاراژ من جایی برای آن نیست!

آیا مشکل جاده ها و مسیرهای ما اینقدر جدی است؟

بدون شک تا جایی که به ایران مربوط می شود، پاسخ این سوال مثبت است. قبلا در مقاله ای جداگانه در مورد نبود به آینده نگری در شهرسازی اشاره کردیم که می توانید در قسمت مقالات مرتبط (در ابتدای مقاله) مطالعه کنید. زیرساخت با کیفیت پایین یکی یکی از مشکلات اصلی راهسازی در ایران است. راهداران و شهرداری‌ها با اجرای پروژه‌ها به‌دنبال صرفه‌جویی هستند به گونه‌ای که اگر پروژه‌ای با کیفیت «عالی» به اتمام برسد، آن مسئول را از خود دور کنند.

سازمان‌های ما برای حفظ سرمایه و جبران کمبود بودجه، کیفیت خدمات را کاهش می‌دهند، اما فکر نمی‌کنند که این انتخاب هزینه‌ها و نگرانی‌های بیشتری را برای مردم و خود سازمان به همراه دارد. نمونه های بسیار کمی از این در مناطق مسکونی و جاده های بین ایالتی وجود دارد.

هرکسی که هر روز یک مسیر را می‌راند، با چاله‌ها و خرابی‌ها مواجه می‌شود. برای آگاهی از وضعیت جاده های سایر نقاط کشور کافی است بلیط هواپیما نخرید و از شهر «الف» به «ب» با سمندهای پژو یا زرد برانید.

کوهی به نام اسپیدر

نمی دانم چه کسی، چگونه و چه چیزی باعث شده است که استفاده از دست اندازها در جاده ها به ویژه جاده های کشور مناسب و «منطقی» تلقی شود؟ از زمانی که در کودکی دوچرخه سواری را یاد گرفتم، همیشه در جاده ها دست اندازها داشتم.

به یاد دارم که به من گفتند که برای کاهش سرعت مردم و موتورسواران لازم است. تا اینکه در جاده های شمال کشور از خراسان شمالی به گیلان رانندگی می کردم و در معرض دست اندازهای بی شماری قرار گرفتم.

توجه داشته باشید که اگر با سرعت مجاز در جاده از آنها سبقت بگیرید، ممکن است اتفاق بدی برای شما یا ماشینتان بیفتد. بدون شک برخی از آنها فاقد علامت هشدار هستند که امکان عبور نادرست از دست انداز را افزایش می دهد.

من تعجب می کنم که چرا مردم در کشورهای دیگر، از تاجیکستان گرفته تا ایالات متحده، به اندازه ما به برجستگی نیاز ندارند؟ آیا این بدان معناست که ما موتورهای بیشتری داریم؟ با توجه به جمعیت ایالات متحده، این بعید است. آیا خودروهای ما سریعتر هستند؟ من اینطور فکر نمی کنم، زیرا حتی مردم تاجیکستان به مرسدس بنز و بنتلی دسترسی دارند، بنابراین ما قطعا سریعتر نیستیم.

آیا ما پرخاشگرانه رانندگی می کنیم؟ پس چرا افسران توانمندتر برای «مدیریت صحیح» رفتار ترافیکی سر کار نمی آیند؟ من می خواهم این مقاله را با همان سوالی که با آن شروع کردم به پایان برسانم: چرا کشور نفت خیز ایران همچنان از کیفیت بد جاده ها رنج می برد؟ چرا سرعت گیرها را حذف نمی کنیم؟