وقتی حواس ما غذا را تشخیص می دهد، بدن ما با تولید بزاق و اسید گوارشی برای دریافت غذا آماده می شود. ما از مطالعات قبلی می دانستیم که کبد یکی از اندام هایی است که برای دریافت مواد مغذی آماده می شود. Sinika Henschke، نویسنده اول این مطالعه، توضیح می‌دهد که ما اکنون نگاه دقیق‌تری به میتوکندری سلول‌های کبدی می‌کنیم، زیرا آن‌ها اندامک‌های ضروری برای متابولیسم و تولید انرژی هستند و متوجه می‌شویم که این سازگاری با چه سرعتی شگفت‌آور اتفاق می‌افتد.
به گزارش ایسنا به نقل از SF، محققان آزمایشاتی را بر روی موش ها انجام دادند تا نشان دهند که دیدن و بوییدن غذا برای ایجاد پاسخ در کبد کافی است. به طور خاص، حس کردن غذا بر میتوکندری در سلول‌های کبد تأثیر می‌گذارد.
در طی فرآیندی که فسفوریلاسیون نامیده می شود، یک گروه فسفات به پروتئین اضافه می شود که یک مکانیسم تنظیمی مهم در بدن است. این مطالعه یک مسیر سیگنالینگ جدید را نشان می دهد که حساسیت به انسولین را در بدن تنظیم می کند.
این اثر بر روی کبد توسط گروهی از سلول های عصبی به نام نورون های POMC انجام می شود که در عرض چند ثانیه پس از دیدن و بوییدن غذا فعال می شوند. سپس سیگنالی به کبد ارسال می شود تا برای جریان مواد مغذی آماده شود. تحقیقات این تیم همچنین نشان می دهد که فعال شدن نورون های POMC به تنهایی برای سازگاری میتوکندری، حتی بدون غذا کافی است.
مطالعه ما نشان می دهد که چگونه درک حسی غذا، فرآیندهای تطبیقی در میتوکندری و حساسیت به انسولین به هم مرتبط هستند. ینس برونینگ، نویسنده اصلی مطالعه و مدیر موسسه تحقیقات متابولیک ماکس پلانک، می گوید: درک این مکانیسم ها نیز مهم است زیرا حساسیت به انسولین در دیابت نوع 2 مختل می شود.
نظر یک متخصص تغذیه
جالب است که ببینیم این یافته‌ها چگونه به انسان تعمیم می‌یابند و چه پیامدهایی ممکن است برای درمان دیابت نوع 2 داشته باشند. ما به خوبی می دانیم که فرآیند گوارش قبل از خوردن اولین لقمه غذا آغاز می شود.
وقتی به غذا نگاه می کنید یا بو می کنید، بدن شروع به آماده شدن می کند. در سطح فیزیکی، وقتی غذا را در تخیل خود می بینید، بو می کنید یا حتی مزه می کنید، شروع به ترشح بزاق می کنید. این بسیار مهم است زیرا هر چیزی را که در طول وعده غذایی اتفاق می افتد بسیار آسان می کند.
مطالعات قبلی نشان داده‌اند که کبد نیز خود را آماده می‌کند و اکنون ممکن است ببینیم که این مکانیسم می‌تواند به عنوان یک هدف پزشکی مورد استفاده قرار گیرد.
این یافته ها در مجله Science منتشر شده است.