جنگ سرد برای مردمی که آن را گذرانده بودند دورانی غیرعادی بود، زمانی که کودکان در مدارس درباره پناهگاه و سلاح های هسته ای یاد می گرفتند.
به گزارش روزیاتو، در طول 45 سال جنگ سرد، ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی هر بار در توسعه فناوری های مختلف نظامی و علمی با یکدیگر رقابت کردند. یکی بر دیگری چیره شد. در حالی که مسابقه فضایی احتمالاً شناخته شده ترین نمونه از این موضوع است، رقابت ایالات متحده به توسعه سلاح های کوچک و مهمات نیز گسترش یافت.
فناوری های زیادی بین موشک های بالستیک هسته ای و موشک های بالستیک قاره پیما وجود دارد یکی یکی از زمینه هایی که هر دو کشور در آن به اوج توانایی و دانش خود رسیدند، توسعه هواپیماهای جنگی بود. در طول جنگ سرد، ایالات متحده جنگنده های F-14 Tomcat، F-15 Eagle، F/A-18 Hornet، AV-8B Harrier و بسیاری دیگر از جنگنده ها را توسعه داد.
البته مهندسان شوروی بیکار ننشستند زیرا ایالات متحده ماشین های پرنده سریعتر و کارآمدتری ساخت. آنها تعداد زیادی از پرنده های نظامی خود را ساختند که بسیاری از آنها تهدیدهای مهمی برای منافع آمریکا در سراسر جهان محسوب می شدند.
در این دوره، قدرت تکنولوژیک اتحاد جماهیر شوروی به طور قابل توجهی افزایش یافت و به این کشور کمک کرد تا هواپیماهای جنگنده ای را توسعه دهد که به لطف فروش تسلیحات، بر آسمان اروپا و سایر نقاط جهان تسلط داشتند.
بسیاری از هواپیماهای شوروی دوران جنگ سرد در کشورهای سرتاسر جهان وجود دارد، و دلایل متعددی وجود دارد که چرا همه جا حاضر هستند، از جمله قیمت نسبتاً پایین، سهولت تعمیر و نگهداری و تطبیق پذیری هواپیماهای جنگ سرد ساخت شوروی که خلبانان آمریکایی را در طول این مدت وحشت زده می کردند. این بار. در ادامه این مقاله شما را با پنج هواپیمای جنگنده شوروی آشنا می کنیم که در دوران جنگ سرد آمریکایی ها را به وحشت انداختند.
میگ 15
هواپیمای جنگنده میگ 15 یکی این یکی از قدیمی ترین و موفق ترین هواپیماهای تولید شده توسط اتحاد جماهیر شوروی در طول جنگ سرد است. MiG-15 بالهای جاروبرقی متغیر را برای اتحاد جماهیر شوروی معرفی کرد که به نسخه MiG-15bis اجازه می دهد به سرعت مافوق صوت 600 مایل در ساعت (977 کیلومتر در ساعت) برسد.
این جنگنده اولین بار در سال 1947 پرواز کرد و در سال 1950 توسط خلبانان آمریکایی استفاده شد و در طول جنگ کره با F-80C Shooting Stars و B-29 Superfortresses به پرواز در آمد.
این جنگ شاهد درگیری های نزدیک متعدد توسط میگ 15 در منطقه ای در نزدیکی مرز رودخانه یالو به نام “کوچه میگ” بود. در حالی که بسیاری از خلبانان میگ از کره شمالی آمده بودند، آمریکایی ها و سایر کشورهای عضو سازمان ملل نیز خلبانان شوروی را استخدام کردند، اگرچه دخالت شوروی در جنگ کاملاً محرمانه بود. صرف نظر از این، میگ 15 عملکرد قابل توجهی داشت و قدرت مانور بالایی را نسبت به جنگنده های آمریکایی مورد استفاده در اوایل جنگ نشان داد.
میگ 15 هواپیمای بسیار چشمگیری بود، اما رهبر شوروی جوزف استالین می‌خواست اطمینان حاصل کند که خلبانانش دستگیر نمی‌شوند و بنابراین مشارکت آنها در جنگ را محدود کرد. این رویکرد باعث شد که خلبانان کره شمالی بار سنگین جنگ را به دوش بکشند و به اندازه همرزمان روسی خود در جنگ هوایی ماهر و کارآمد نباشند.
در حالی که میگ-15 در طول جنگ کره و در “کوچه میگ” سهم خود را از آسیب رساند، در نهایت برتری خود را نسبت به اف-86 سابر آمریکایی نشان داد که در نهایت به نسبت کشتار حدود 8:1 دست یافت. در برابر میگ های روسی ضعیف تر است.
MiG-21 Fish Bed
MiG-21 Fishbed در سال 1960 وارد خدمت شد و جایگزین MiG-17 و MiG-19 قدیمی شد. جنگنده MiG-21 سریعتر از دو نسخه قبلی بود و می توانست به سرعت 2.05 ماخ (2515 کیلومتر در ساعت) برسد. این جنگنده دارای بالهای عقب، ورودی‌های هوا در دماغه و طراحی ساده‌تر نسبت به مدل‌های قدیمی بود.
سرعت MiG-21 آن را به یک هواپیمای جنگنده موفق تبدیل کرد و بیشتر در طول جنگ ویتنام مورد استفاده قرار گرفت، جایی که اغلب با F-4 فانتوم های آمریکایی مواجه می شد و می توانست از موشک های هوا به هوا با قابلیت های زیر صوت استفاده کند. رد از AA-2 ATOLL خود برای تأثیر ویرانگر استفاده کرد.
اتحاد جماهیر شوروی میگ 21 خود را به نیروی هوایی خلق ویتنام (VPAF) داد که به سرعت مستقر شدند و علیه آمریکایی ها و ویتنام جنوبی ها جنگیدند. در بسیاری از نبردها، میگ 21 ارزش خود را ثابت کرد و در پایان نبرد، 13 خلبان ویتنام شمالی حداقل 5 فروند هواپیمای دشمن را در نبرد سرنگون کردند و ستاره پیروزی خود را دریافت کردند. خلبانان دیگر با MiG-17 شکارهای موفقی داشتند، اما مدل جدیدتر پیروزی های بیشتری کسب کرد.
اگرچه MiG-21 در ویتنام موفق بود، اما این هواپیما از شهرت خاصی برخوردار نیست. در بین خلبانان به دلیل سقوط وحشتناکش از آسمان در گذشته به “تابوت پرنده” معروف است. این مشکل امروز هم وجود دارد.
در جولای 2022، نیروی هوایی هند دو خلبان را که از میگ-21 برای آموزش استفاده می کردند، در یک حادثه از دست داد. با وجود این مشکلات، MiG-21 یک هواپیمای مرگبار و توانا در دوران جنگ سرد بود.
محور میگ 29
مدت کوتاهی پس از ساخت F-16 Fighting Falcon و F/A-18 Hornet توسط ایالات متحده، طراحان روسی در دفتر طراحی میکویان، MiG-29 Fulcrum را برای مقابله با این تهدید توسعه دادند. MiG-29 یک جنگنده برتری هوایی است که دارای بسیاری از پیشرفت های مشابه با همتای غربی خود است.
طراحی این هواپیما امکان استفاده از آن را به عنوان یک هواپیمای چند منظوره فراهم می کند، بنابراین استفاده از آن به رهگیری یا بمباران محدود نمی شود – این هواپیما برای نبردهای هوا به هوا و هوا به زمین مناسب است و می تواند انواع مختلفی را حمل کند. مهمات همراه
MiG-29 به سرعت 2.25 ماخ (2761 کیلومتر در ساعت) می رسد، اما سرعت آن تنها 2.25 کیلومتر در ساعت است. یکی یکی از عوامل مرگبار این جنگنده روسی است. توانایی‌های رزمی نزدیک این هواپیما، آن را به یک جنگنده خطرناک در طول جنگ سرد تبدیل کرد.
یکی یکی از جنبه های MiG-29 که آن را کشنده تر از پیشینیان خود کرد، ادغام دستگاه هدف گیری کلاه ایمنی Shchel-3UM-1 بود. این پیشرفت به خلبانان این امکان را می داد که فقط با نگاه کردن به آن هدف را قفل کنند. پیش از این، هواپیماهای شوروی باید قبل از اینکه حسگرهای موشک بتوانند هدف یا تهدیدی را شناسایی کنند، آن را مورد اصابت قرار می داد.
میگ 29 همچنان به پرواز در کشورهای مختلف ادامه می دهد که بسیاری از آنها قبلا بخشی از اتحاد جماهیر شوروی بودند. اوکراین و روسیه در طول تهاجم روسیه به اوکراین در سال 2022 به طور گسترده از MiG-29 استفاده کردند، اگرچه عملکرد آنها چندان چشمگیر نبود.
هواپیماهای متعددی از این نوع توسط هر دو طرف درگیری بر روی زمین سرنگون یا منهدم شده است و هر یک از طرفین از جنگنده برای انجام ماموریت های برتری هوایی علیه دیگری استفاده می کنند. به گفته وب سایت اوریکس، حداقل 25 فروند میگ 29 در اولین حمله روسیه به اوکراین منهدم شد.
Su-27 Flanker
اتحاد جماهیر شوروی سوخو-27 فلانکر را در سال 1985 برای مقابله با جنگنده های نسل چهارم آمریکا مانند اف-15 ایگل معرفی کرد. طراحی این هواپیما تا حدودی شبیه به رقبای غربی خود است و استفاده از آن شامل تمامی ماموریت های جنگی هوایی می شود، چرا که Su-27 Flanker یک جنگنده چند منظوره به حساب می آید، اگرچه در ابتدا برای برتری هوایی طراحی شده بود.
Su-27 در انواع مختلفی برای نقش های مختلف از جمله Su-30، 33، 34، 35، 37 و Su-37 عرضه می شود. Su-27 می تواند به سرعت 2.35 ماخ (2885 کیلومتر در ساعت) برسد و برد کروز 2592 کیلومتر در ساعت داشته باشد.
این هواپیما شباهت زیادی به F-15 آمریکایی دارد که تصادفی نیست، زیرا طراحان سوخو هنگام طراحی Su-27 این هواپیمای آمریکایی را در نظر داشتند. این هواپیمای روسی می تواند تا 8 موشک هوا به هوا یا بمب و انواع دیگر موشک ها را حمل کند.
از آنجایی که این هواپیما شبیه F-15 است و بسیاری از قابلیت های آن را دارد، Su-27 به عنوان تهدیدی برای غرب تلقی می شد. خوشبختانه برای غرب، Su-27 هرگز این شانس را نداشت که با همتایان غربی خود در طول جنگ سرد درگیر شود.
فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی منجر به فروش Su-27 به بسیاری از کشورها شد. چین نسخه خود از جنگنده شنیانگ J-11 را با مجوز روسیه تولید می کند و سایر کشورها همچنان از Su-27 برای اهداف مختلف استفاده می کنند.
اگرچه Su-27 یک هواپیمای برتری هوایی است، اما ماموریت های رزمی محدود آن فرصت کمی برای ایفای این نقش به آن داده است. این جنگنده در طول جنگ روسیه و اوکراین توسط هر دو طرف به پرواز درآمد که در آن چندین فروند سوخ-27 اوکراینی در درگیری‌های سگی سرنگون شدند.
MiG-25 Foxbat
MiG-25 Foxbat یکی این یکی از سریع ترین جنگنده های توسعه یافته در طول جنگ سرد است. این هواپیما می توانست به سرعت 2.83 ماخ (3473 کیلومتر در ساعت) برسد و به همین دلیل نگرانی زیادی در غرب ایجاد کرد.
این هواپیما پس از معرفی در سال 1970، سال ها برای غرب به عنوان یک معمای باقی ماند و البته بزرگترین نگرانی کشورهای غربی حول محور سرعت باورنکردنی آن بود. نمونه های مشاهده شده از MiG-25 توانستند در عرض چهار دقیقه به ارتفاع 98425 فوتی و ارتفاع کلی 123520 فوتی برسند که تا حدودی با SR-71 Blackbird قابل مقایسه است.
این امر باعث وحشت سیاستمداران و مقامات نظامی در غرب شد و اگرچه خوشبختانه برای غرب، MiG-25 هواپیمای برتر بود، اما فرار یک خلبان روسی در یکی از هواپیماهای خود باعث کاهش ترس از آن شد. در سال 1976 یک خلبان شوروی به نام ویکتور بلنکو از اتحاد جماهیر شوروی عبور کرد و میگ 25 خود را در ژاپن فرود آورد.
در آن زمان، جورج اچ. بوش، مدیر آژانس اطلاعات مرکزی (سیا)، فرار را فرصتی توصیف کرد که برای ایالات متحده و متحدانش “دستاورد اطلاعاتی” مرتبط با قابلیت های هوانوردی شوروی را فراهم کرد.
مهندسان غربی پس از مطالعه این هواپیما متوجه شدند که توانایی های آن کمتر از پیش بینی های قبلی است. در حالی که MiG-25 ثابت کرده بود که یک جنگنده توانا است، بلنکو بدون هیچ موشکی که غرب می خواست آزمایش کند به ژاپن گریخت.
در نهایت، این نشت اطلاعاتی را در مورد میگ-25 در اختیار غرب قرار داد، اما نه همه آنها. با این حال، این دومین هواپیمای سرنشین دار سریع در تولید انبوه پس از SR-71 است، بنابراین یک شاهکار مهندسی هوافضا است.