مو رشته های پروتئینی هستند که از فولیکول های پوست رشد می کنند. اگرچه مو به عنوان بافت مرده در نظر گرفته می شود، فولیکول های مو سلول های زنده در نظر گرفته می شوند. از آنجایی که مو از فولیکول های پوست رشد می کند، سلامت مو به سلامت فولیکول بستگی دارد.
کمبود مواد مغذی بر رشد و سلامت مو تأثیر می گذارد و منجر به ریزش مو می شود.
به گزارش ایسنا، کمبود ویتامین E می تواند بر رشد و سلامت مو تاثیر بگذارد. مطالعات نشان می دهد که ارتباط معنی داری بین “طاسی” و “استرس اکسیداتیو” وجود دارد. به طور کلی، افراد مبتلا به ریزش مو در مقایسه با سایر افراد، ظرفیت آنتی اکسیدانی کمتری به خصوص در پوست سر دارند.
نتایج یک کارآزمایی بالینی نشان می دهد که مصرف روزانه 100 میلی گرم مشتقات ویتامین E به مدت هشت ماه در بیماران مبتلا به ریزش مو منجر به افزایش تعداد مو در مقایسه با گروه دارونما شد.
کمبود ویتامین های گروه B
کمبود ویتامین B نیز بر سلامت مو تاثیر می گذارد. کمبود بیوتین یا ویتامین B7 با درماتیت (التهاب پوست)، ریزش مو و طاسی مرتبط است. قطعا تامین نیاز روزانه به ویتامین B7 در جلوگیری از ریزش مو موثر است و کمبود شدید نیاسین یا ویتامین B3 باعث بیماری پلاگر می شود. تورم، زخم های پوستی و ریزش مو از عوارض اصلی بیماری پلاگر هستند.
کمبود اسید فولیک یا ویتامین B9 نیز می تواند تولید کلاژن در پوست و مو را مختل کند. کلاژن یک پروتئین سه رشته ای در نظر گرفته می شود و فراوان ترین پروتئین در بدن انسان است. اسید فولیک نیز در همانندسازی DNA نقش دارد. میزان تکثیر سلول های پوست و مو بالاست. اسید فولیک از طریق انتقال گروه متیل در تولید اسیدهای آمینه حاوی گوگرد در ساختار کلاژن نقش دارد.
کمبود کوبالامین یا B12 می تواند منجر به سفیدی مو شود. بنابراین، مصرف کافی ویتامین B12 می تواند باعث سیاه شدن موهای سفید به دلیل کمبود کوبالامین شود.
کمبود “روی” و “مس” با ریزش مو مرتبط است
نتایج برخی از مطالعات نشان می دهد که کمبود “روی” ممکن است یکی از دلایل احتمالی ریزش مو باشد. روی می تواند در درمان ریزش مو در افراد با و بدون کمبود این ماده معدنی موثر باشد. روی به عنوان کوفاکتور متالوآنزیم ها تقریبا در تمام فرآیندهای متابولیک بدن نقش دارد.روی همچنین در رشد مو موثر است و نقش عملکردی مهمی در چرخه فولیکول مو دارد.
مس مانند “روی” بر کوفاکتورهای بسیاری از آنزیم های دخیل در متابولیسم فعالیت های بدن تأثیر می گذارد، از جمله آنزیم “لیزیل اکسیداز” که در تولید کلاژن نقش دارد. مس همچنین نقش اساسی در تمایز و تکثیر سلول های “پاپیلای پوستی” دارد. این سلول ها فیبروبلاست های تخصصی هستند که نقش مهمی در رشد فولیکول های مو دارند.
آیا کمبود آهن باعث ریزش مو می شود؟
به گفته دفتر بهبود تغذیه وزارت بهداشت، مطالعات انجام شده بر روی زنان نشان می دهد که کمبود آهن باعث ریزش موی ناحیه ای، آلوپسی آندروژنتیک، ریزش موی کل و ریزش مو می شود.
طبق مطالعه ای که بر روی زنان و مردان مبتلا به ریزش مو با آسیب دائمی فولیکولی و غیرفولیکولی انجام شد، مدت درمان ریزش مو در افراد مبتلا به کمبود آهن بیشتر از سایر افراد بود. علم هنوز ارتباط بین کمبود آهن و ریزش مو را به طور قطعی ثابت نکرده است، اگرچه این ارتباط در بسیاری از مطالعات مشاهده شده است.
نقش اسیدهای آمینه ضروری در کم خونی
نقش اسیدهای آمینه ضروری در کم خونی به خوبی شناخته شده است، اما تأثیر احتمالی آنها بر رشد مو مورد مطالعه قرار نگرفته است. به دلیل ذخایر اسید آمینه، احتمال کمبود معمولا کم است، اگرچه در این مورد اسید آمینه لیزین حذف می شود.
به دلیل فراهمی زیستی کم این اسید آمینه در غذاها، احتمال کمبود آن وجود دارد. در صورت کمبود، بدن نیازهای بافت های حیاتی را در اولویت قرار می دهد و بافت های غیر ضروری مانند فولیکول های مو برداشته می شوند.
لیزین نقش مهمی در جذب روی و آهن دارد. در زنان مبتلا به کم خونی فقر آهن، مکمل روزانه 1.5 تا 2 گرم لیزین با آهن به طور قابل توجهی باعث افزایش غلظت فریتین شد. سیستئین و متیونین اسیدهای آمینه ای هستند که گوگرد مورد نیاز بدن را تامین می کنند.
گوگرد جزء اصلی پوست و مو است و آنها را قوی می کند. به همین دلیل این دو اسید آمینه به مقدار زیاد در پروتئین های تشکیل دهنده بافت های مو و پوست یافت می شوند و کمبود آنها استحکام و سلامت این بافت ها را به خطر می اندازد.