هنگام جستجوی سیارات فراخورشیدی با جو بالقوه قابل سکونت، ستاره شناسان به زمین امروزی به عنوان مثال نگاه می کنند.
به گزارش همشهری آنلاین، دانشمندان می گویند برای درک زندگی پیچیده در اوج خود، باید سراغ دایناسورها برویم. هنگام جستجوی سیارات فراخورشیدی با جو بالقوه قابل سکونت، ستاره شناسان به زمین امروزی به عنوان مثال نگاه می کنند. یک مطالعه جدید نشان می دهد که برای شناسایی نشانه های حیات، آنها باید دوران گذشته زمین را در نظر بگیرند.
به دلیل فراوانی نمادهای زیستی خاص، یافتن جهان‌های مشابه زمین در دوران مزوزوئیک، زمانی که دایناسورها در زمین پرسه می‌زدند، بسیار آسان‌تر خواهد بود. همانطور که تلسکوپ فضایی جیمز وب در جستجوی سیارات فراخورشیدی قابل سکونت است، داده های گذشته زمین مفید خواهد بود.
ستاره شناسانی که به دنبال نشانه هایی از حیات فرازمینی هستند، در حال حاضر تنها از داده های زمین استفاده می کنند. آنها به دنبال ترکیبی خاص در جو سیارات فراخورشیدی هستند: ترکیبی از نیتروژن، اکسیژن و سایر گازهای نجیب که تنها جو حامی حیات را تشکیل می دهند. طبق تحقیقات دانشگاه کرنل، این مدل احتمالا بهترین مدل برای جستجوی زندگی نیست.
دانشمندان با استفاده از تخمین‌های دو مدل آب و هوایی (GEOCARB و COPSE) به این نتیجه رسیدند که تلسکوپ‌ها می‌توانند به راحتی اثر انگشت نوری جهان‌های ژوراسیک را شناسایی کنند. این به دلیل وجود غلظت های بالاتر از دو جفت نشانگر زیستی – ازن / متان و اکسیژن / متان – است که در حدود 100 تا 300 میلیون سال پیش در جو زمین وجود داشتند. نتایج این مطالعه اخیرا در مجله Monthly Notices of the Royal Astronomical Society منتشر شده است.
لیزا کالتنگر، مدیر مؤسسه کارل ساگان و دانشیار نجوم در دانشگاه کرنل، در یک بیانیه مطبوعاتی گفت: «اثر انگشت زمین اکنون مدل ما برای شناسایی سیارات بالقوه قابل سکونت بود، اما زمانی بود که این اثر انگشت خاص‌تر بود. در روشن کردن نشانه های زندگی بهتر است. با استفاده از ترکیب جو زمین در آن زمان، جستجوی نشانه های حیات در کیهان آسان تر است.
دانشمندان ترکیب اتمسفر و طیف های انتقال حاصله را در سرتاسر فانروزوییک تجزیه و تحلیل کردند. این دوره 500 میلیون ساله (و ما هنوز در آن هستیم) تنها دوره ای در تاریخ زمین است که در طی آن سیاره از حیات پیچیده پشتیبانی کرده است.
عنصر کلیدی اکسیژن است که برای 400 میلیون سال در منطقه ای که دانشمندان آن را پنجره آتش می نامند (از 16٪ تا 35٪ غلظت) وجود داشته است. “اگر غلظت اکسیژن کمتر بود، هرگز مشتعل نمی شد و اگر غلظت از این محدوده فراتر می رفت، آتش هرگز خاموش نمی شد، که برای زندگی مایه تاسف است.”
تئوری های دیگر نشان می دهد که ظهور دایناسورها همزمان با اوج غنی سازی اکسیژن در جو در حدود 300 میلیون سال پیش بوده است. بنابراین، هنگام مطالعه سیارات دور با اثر انگشت مشابه، شانس بیشتری برای یافتن سیاره ای وجود دارد که قادر به پشتیبانی از حیات پیچیده باشد.