محققان این فرضیه را مطرح کردند که کاهش ضربان قلب، فشار خون و تعداد تنفس، سه علامتی که مدت‌ها به عنوان رفلکس بزولد-جاریش شناخته می‌شود، ممکن است در غش کردن نقش داشته باشد. دانشمندان علوم اعصاب اکنون مسیر عصبی بین قلب و مغز را شناسایی کرده اند که باعث ایجاد رفلکس می شود که می تواند باعث غش موش شود.
این نتایج ثابت می کند که رفلکس مورد بحث وجود دارد و می تواند روزی بینشی در مورد درمان غش در انسان ارائه دهد.
به گزارش یورونیوز، محققان یک مسیر عصبی را کشف کرده اند که شامل گروهی از نورون های حسی است که قبلاً کشف نشده بود که قلب را به ساقه مغز متصل می کند.
این مطالعه دیروز در مجله Nature منتشر شد این نشان می دهد که فعال شدن این نورون ها باعث می شود که موش ها تقریباً بلافاصله بی حرکت شوند و در عین حال علائمی مانند گشاد شدن سریع مردمک و چرخش چشم مشاهده می شود. اینها علائمی هستند که هنگام غش کردن افراد رخ می دهند.
به گفته نویسندگان این مطالعه، این مسیر عصبی، کلید درک طلسم های غش را فراتر از مشاهدات طولانی مدت کاهش جریان خون در مغز دارد.
وینیت آگوستین، یکی از نویسندگان این مطالعه، عصب شناس در دانشگاه کالیفرنیا، سانفرانسیسکو، می گوید: «کاهش جریان خون منجر به غش می شود، اما مدارهای خاصی در مغز این امر را دستکاری می کنند.
کالیانام شیوکومار، متخصص قلب در دانشگاه کالیفرنیا، سانفرانسیسکو، می گوید: «مطالعه این مسیرهای سیگنالینگ می تواند به رویکردهای درمانی جدیدی برای علت سنکوپ قلبی منجر شود.
مکانیسم‌هایی که چگونگی و چرایی غش کردن افراد را کنترل می‌کنند، مدت‌هاست که دانشمندان را متحیر کرده است، تا حدی به این دلیل که محققان تمایل دارند بر روی مطالعه قلب یا مغز به طور جداگانه تمرکز کنند. اما نویسندگان این مطالعه ابزارهای جدیدی برای نشان دادن نحوه تعامل این دو سیستم ایجاد کرده اند.
گروه تحقیقاتی با استفاده از تجزیه و تحلیل توالی RNA تک سلولی گانگلیون ندولر، ناحیه ای در عصب واگ (که مغز را به اندام های متعدد از جمله قلب متصل می کند)، گروهی از نورون های حسی را شناسایی کردند که حاوی نوعی گیرنده درگیر در عضله هستند. اختصار. آنها در رگ های خونی کوچک هستند و باعث انقباض آنها می شوند.
این نورون ها که NPY2R-VSN نامیده می شوند، با شاخه های دیگر عصب واگ که به ریه ها یا روده ها متصل می شوند، متفاوت هستند. در عوض، آنها در قسمت‌های تحتانی و عضلانی قلب و بطن‌ها شاخه‌هایی تشکیل می‌دهند و به یک ناحیه خاص در ساقه مغز، یعنی ناحیه postrema متصل می‌شوند.
دانشمندان با استفاده از تکنیک جدیدی که تصویربرداری اولتراسوند با وضوح بالا را با اپتوژنتیک ترکیب می کند، نورون های کشف شده را در موش ها تحریک کردند و همزمان ضربان قلب، فشار خون، تنفس و حرکات چشم را زیر نظر گرفتند.
آگوستین می‌گوید: «این قبلاً ممکن نبود، زیرا باید هویت این نورون‌ها را کشف می‌کردید.
هنگامی که این نورون ها تحریک شدند، موش هایی که آزادانه حرکت می کردند در عرض چند ثانیه بیهوش شدند. در طول غش، موش‌ها علائمی مشابه علائمی را که انسان در حین سنکوپ تجربه می‌کرد، از جمله گشاد شدن سریع مردمک و چرخش چشم و همچنین کاهش ضربان قلب، فشار خون، تعداد تنفس و جریان خون به مغز نشان دادند.
یکی از افرادی که در این تحقیق شرکت داشت می‌گوید: «غش کردن در انسان معمولاً با بهبودی سریع همراه است.» نورون‌های مغزی شباهت زیادی به کودکان لوس دارند. آنها به اکسیژن و قند نیاز دارند و اکنون به آن نیاز دارند. اگر آنها را از اکسیژن یا گلوکز محروم کنید، فعالیت آنها کند می شود.
این سلول های عصبی پس از دو تا پنج دقیقه بدون اکسیژن شروع به مردن می کنند، اما غش معمولاً تنها 20 تا 40 ثانیه طول می کشد. هنگامی که اکسیژن دوباره وارد می شود، به همان سرعت به کار خود باز می گردند.
برای درک بهتر آنچه در مغز در حین سنکوپ اتفاق می افتد، محققان از الکترودهایی برای ثبت فعالیت هزاران نورون از مناطق مختلف مغز در موش استفاده کردند. آنها دریافتند که فعالیت در تمام نواحی مغز به جز ناحیه خاصی در هیپوتالاموس یعنی PVS کاهش می یابد.
هنگامی که محققان فعالیت PVS را مهار کردند، موش‌ها دوره‌های طولانی‌تری از غش را تجربه کردند، در حالی که تحریک باعث شد حیوانات از خواب بیدار شوند و دوباره شروع به حرکت کنند. تیم تحقیقاتی مشکوک است که یک شبکه هماهنگ از نورون های شناسایی شده و PVS، غش کردن و بهبودی سریع پس از آن را تنظیم می کند.