پی ام آپ; جمشید گیل – اینکه روبرتو مانچینی کمتر از 9 ماه قبل از شروع جام ملت‌های اروپا، از سرمربیگری تیم ملی ایتالیا استعفا داد تا هدایت تیم ملی عربستان سعودی را برعهده بگیرد، شاید بتوان گفت عمدتاً به دلایل مالی بود.
مانچینی دستیاران خود را از تیم ملی ایتالیا به عربستان برد و سه سال سرمربی عربستان خواهد بود و 77 میلیون پوند دریافت می کند. او اکنون گران ترین سرمربی تاریخ فوتبال است. اگر آن پول در بازی نبود و مثلا فدراسیون فوتبال نیجریه به مانچینی پیشنهاد بانک تیم ملی این کشور را می داد، بعید بود که او ایتالیا را ترک کند و به نیجریه برود.
مانچینی کاری را که باید برای تیم ملی ایتالیا انجام می داد را انجام داد. او توانست دوباره ایتالیایی ها را قهرمان جام ملت های اروپا کند. در سال های 2000 و 2012 دو بار به فینال مسابقات قهرمانی اروپا راه یافتند اما مقابل فرانسه و اسپانیا شکست خوردند. مانچینی پس از 51 سال آرزوی ایتالیایی ها را برآورده کرد.
اگر او می‌توانست ایتالیا را به جام جهانی برساند و آن‌جا مثلا عنوان سومی را کسب کند و یا حتی فقط به جمع چهار تیم نیمه‌نهایی می‌رسید و یا کمی بدتر، مثلا در یک‌چهارم نهایی مقابل آرژانتین یا فرانسه مغلوب می‌شد، کارنامه‌اش در تیم ملی ایتالیا خوب بود: یک قهرمانی در یورو و یک ناکامی محترمانه در جام جهانی.
اما مانچینی نتوانست ایتالیا را به جام جهانی برساند و این مایه شرمساری در کارنامه هر مربی است. به خصوص که تیم مانچینی قهرمان اروپا شد. به همین دلیل مانچینی از سمت خود استعفا نداد تا بتواند بار دیگر با ایتالیا قهرمان جام ملت های اروپا شود.
اما حالا که تنها 9 ماه تا یورو 2024 باقی مانده است، مانچینی از تیم ملی ایتالیا جدا شده است. او در واقع به دلیل نرسیدن به جام جهانی از سمت خود استعفا نداد، بلکه برای به دست آوردن پول کلان سعودی ها، تیم ملی ایتالیا را تعلیق کرد.در واقع او تیم ملی ایتالیا را به پول عربستان فروخت.
اما شاید کناره گیری مانچینی از هدایت تیم ملی ایتالیا دلایل عمیق تری داشته باشد. او احتمالا می دانست که تکرار موفقیت در یورو 2020 چندان محتمل نیست. اولاً به این دلیل که اگرچه تیم ملی ایتالیا قهرمان اروپا 2021 شد، اما کیفیت بالایی نداشت.
در تیم ایتالیا دو سال پیش چند بازیکن عالی حضور داشتند، بقیه بازیکنان متوسطی بودند که از سال 2014 پایه و اساس تیم ملی ایتالیا بودند. ایتالیا در سال 2016 تحت هدایت کونته مربی بی نظیر خود از کمبود خلاقیت در هافبک های خود رنج می برد. او پس از کونته نتوانست با همین بازیکنان به جام جهانی 2018 برسد.
سپس مانچینی آمد و بازیکنان معمولی مانند پله، زارا و غیره را حذف کرد و یک تیم جوان و با انگیزه ساخت. با این حال، واقعیت این بود که تیم مانچینی تحت تأثیر کیفیت فردی بازیکنانش قرار نگرفت. در واقع، مانند کونته، مانچینی موفق شده بود یک «تیم» خوب بسازد. البته این تیم از بازیکنان نه چندان باهوشی تشکیل شده بود.
در تیم مانچینی دوناروما، بونوچی، اسپیناتزولا، اینسینیه و کیزا عالی بودند. کیلینی که مصدوم شد و چند بازی مهم را از دست داد. وراتی و جورجینیو هم خوب بودند، اما مانند جیانینی در سال 1990، جورجینیو چیز بزرگی را از دست داد. هر چقدر هم که آنالیز کارشناسان خوب بود، در پایان بازی نمره های خوبی گرفت.
با این حال بونوچی و کیه لینی پس از ناکامی در رسیدن به جام جهانی، قلب دفاع ایتالیا را ترک کردند. جورجینیو دلیل اصلی عدم حضور ایتالیا در جام جهانی بود و کیزا و اسپیناتزولا هر دو به دلیل مصدومیت از میادین دور شدند.
شاگردان مانچینی خوب بازی نکردند اما مشکل فقط بازیکنان این تیم نبود. همانطور که قبلاً نوشتیم، ایتالیای مانچینی فاقد ثروت تاکتیکی بود. هر چه بود، مانچینی برای رفع مشکلات به وجود آمده به جوانان روی آورد. در حالی که تیم او یک تیم جوان بود.
جوانی مانچینی چیزی شبیه ژست «من گناهی ندارم» بود! تیم پس از جوان‌گرایی مضاعف مانچینی، البته کیفیتش تا حدی بهتر شد، اما آنها دوباره در لیگ ملت‌های یوفا به اسپانیا شکست خوردند. مانچینی در سال های اخیر دو بار مقابل اسپانیا در لیگ ملت های اروپا شکست خورد، یک بار در جام ملت های اروپا، در نبرد تاکتیکی مقابل اسپانیایی ها به وضوح شکست خورد و اگر دوناروما را نداشت به فینال اروپا نمی رسید.
در واقع مانچینی با اسپانیا کنار نمی آمد. انگلیس و کرواسی نیز مدعی قهرمانی در یورو 2024 هستند. فرانسه هم که شانس اول قهرمانی را دارد میزبان یعنی آلمان است. در هر صورت، ایتالیای مانچینی شانس زیادی برای قهرمانی مجدد در جام ملت ها نداشت.
در سال 2021 تیم مانچینی برای حریف ناشناخته بود. یعنی اکثر تیم ها با تیم او بازی نکرده بودند. تیم جوان و با انگیزه بود. اما ظاهراً با قهرمانی در جام ملت‌های اروپا پس از 51 سال انگیزه او از بین رفت. زیرا آنها “عالی” را انجام می دادند.
خود مانچینی کار بزرگی انجام داده بود و چشم‌انداز امیدوارکننده‌ای را پیش رو نمی‌دید. به همین دلیل ترجیح داد که ۷۷ میلیون پوند سعودی ها را به جیب بزند تا در بهترین حالت، شکستی تلخ در نیمه نهایی جام ملت های اروپا متحمل شود.
شاید اگر تیم مانچینی در حد اسپانیا یا فرانسه شانس قهرمانی داشت، او قید آن همه پول را می‌زد و از روی نیمکت ایتالیا برنمی‌خاست. اما او ترجیح داد به عنوان مربی ایتالیا طعم دو بار ناکامی را نچشد. نرسیدن به جام جهانی، کافی بود. شکست در یورو 2024 و سپس عزل از مقام سرمربیگری تیم ملی ایتالیا، هیچ خوشایند نبود. به ویژه اینکه آن 77 میلیون پوند هم نصیب کسی به غیر از مانچینی می‌شد.