سنت مبارزه با شمشیر و مسابقات مربوط به آن، که بخشی جدایی ناپذیر از آموزش نظامی در دانشگاه های افسری در آن زمان بود. این دانشگاه ها تا قرن بیستم اغلب متعلق به طبقه بالای جامعه بودند که سال های افسری خود را در این دانشگاه ها سپری کردند و سپس به مرور زمان به درجات عالی نظامی دست یافتند.
به گزارش محلاتو، مبارزه با شمشیر در آن زمان چیزی شبیه به مسابقات ورزشی امروزی بود نبود بلکه با شمشیرهای واقعی و به شکلی بسیار جدی انجام شد. در آن زمان لباس محافظ این افراد گونه های آنها را نمی پوشاند و فقط از چشم و بینی آنها محافظت می کرد.
دعوا خیلی جدی و واقعی بود. اما یک پاسخ ساده برای اینکه چرا فقط گونه چپ هدف قرار گرفته بود وجود داشت. تقریبا اکثر این افراد راست دست بودند و با توجه به مدل تمرینی خود نزدیک ترین نقطه به دست خود را برای ضربه انتخاب می کردند که البته گونه چپ بود.
اما این لشکرکشی ها اغلب برای افسران جوان هدف دیگری داشت، یعنی نشان دادن شجاعت و شجاعت. در آن زمان، این زخم ها حتی از مدال های شجاعت نیز ارزشمندتر بودند و نمادی از شجاعت به شمار می رفتند.