اندکی پس از نیمه شب 21 ژانویه، یک شهاب سنگ بزرگ تقریباً یک متری وارد جو زمین شد و پس از اینکه به عنوان یک گلوله آتش فروزان در بسیاری از اروپا دیده شد، در نزدیکی برلین تکه تکه شد.
به گزارش فرادید، زمانی که دانشمندان برای بازیابی و طبقه‌بندی قطعات این شهاب‌سنگ به محل حادثه رسیدند، چیزی بسیار نادر را کشف کردند: این سنگ‌ها متعلق به گروه بسیار غیرعادی از شهاب‌سنگ‌ها به نام ابریت‌ها هستند که هنوز برای محققان یک معما است. قبل از این رویارویی جدید، تنها 80 شهاب سنگ از حدود 70000 شهاب سنگی یافت شده به عنوان شهاب سنگ طبقه بندی شده بودند.
دنیس ویدا، محقق در زمینه فیزیک شهاب‌ها، می‌گوید: «در حال حاضر هیچ اتفاق نظری در مورد منشأ شهاب‌ها وجود ندارد و چندین نامزد پیشنهاد شده است: خانواده شهاب‌سنگ‌های نیسا، آیگر 3103 و حتی سیاره عطارد». آنها تنها 1 درصد از تمام شهاب‌سنگ‌های شناخته شده را تشکیل می‌دهند و در واقع بسیار نادر هستند.
ستاره شناس مجارستانی کریستین سارنکی برای اولین بار شهاب سنگ 2024BX1 را حدود سه ساعت قبل از برخورد مشاهده کرد و ناسا مسیر آن را برای پیش بینی محل سقوط آن ردیابی کرد که خود یک شاهکار نادر است. این شیء به کسی آسیب نرسانده است.
با خبر برخورد یک شهاب آسمانی، شکارچیان شهاب سنگ در ریبک، روستایی نزدیک برلین شروع به جستجو کردند. با این حال، جستجو دشوار بود، زیرا بر خلاف اکثر شهاب‌سنگ‌ها که دارای پوسته نازکی از شیشه سیاه هستند، ابریت‌ها نه براق و نه تیره به نظر می‌رسند. کریستوفر هامان از موزه تاریخ طبیعی برلین می گوید: «اوبریت بیشتر شبیه گرانیت خاکستری است. آنها کاملاً متفاوت از سایر شهاب سنگ ها به نظر می رسند. بنابراین، شناسایی آنها در محل دشوار است.»
جاناتان اوکالاگان از نیویورک تایمز گزارش می دهد که پیتر جنیسکنز، ستاره شناس SETI ساعاتی پس از اطلاع از برخورد BX1 در سال 2024، از کالیفرنیا به آلمان پرواز کرد. او در گذشته در سه جست‌وجوی شهاب‌سنگ دیگر شرکت کرده بود، اما چندین روز طول کشید تا او و تیمی از دانش‌آموزان و داوطلبان آخرین تکه‌های این شهاب‌سنگ به اندازه گردو را پیدا کنند.
یافتن آنها به طرز مرموزی سخت بود زیرا از دور شبیه سنگهای دیگر روی زمین هستند، اما از نزدیک، نه! پس از اینکه تیم لهستانی از شکارچیان شهاب سنگ در نهایت اولین قطعه را شناسایی کردند و به ما نشان دادند که به دنبال چه چیزی بگردیم، ما توانستیم شهاب سنگ ها را شناسایی کنیم.» کمک آنها ارزشمند بود زیرا دو ساعت بعد، تیم جنسکنز اولین قطعه آنها را نیز شناسایی کرد. وقتی جست و جو به پایان رسید، آنها بیش از 20 قطعه شهاب سنگ را جمع آوری کردند.
طبقه بندی رسمی به عنوان aubrite توسط موزه تاریخ طبیعی برلین پس از ارزیابی کانی شناسی با استفاده از یک میکروکاوشگر پرتو الکترونی انجام شد. سپس کمیسیون بین المللی نامگذاری انجمن هواشناسی آن را تایید کرد. مجموعه موزه شامل قطعه ای از اولین شهاب سنگ شناخته شده است که در سال 1836 در نزدیکی روستای اوبر در فرانسه برخورد کرد که همان شهاب سنگ است.
انسگر گرشک، مدیر علمی مجموعه شهاب سنگ های موزه می گوید: «با استفاده از این شواهد، ما توانستیم یک طبقه بندی تقریبی نسبتاً سریع انجام دهیم. این امر اهمیت بسیار زیاد مجموعه ها را برای تحقیق تایید می کند. “تا به امروز، مواد تنها از 11 سقوط مشاهده شده دیگر از این نوع در مجموعه های شهاب سنگ در سراسر جهان وجود دارد.”
در حالی که عطارد منبع بالقوه شهاب‌سنگ‌های اوبریت است، برخی از ستاره‌شناسان این امر را در مورد دوم بعید می‌دانند. به نظر می رسد مدار اولیه محاسبه شده 2024BX1 گسترده تر است، به این معنی که از خارج از مدار زمین آمده است. مارک فرایس، دانشمند سیاره‌شناسی در مرکز فضایی جانسون ناسا، می‌گوید: «بنابراین این جسم مستقیماً از عطارد نیامده است.
با این حال، به نوعی می‌توانست به‌طور غیرمستقیم از عطارد آمده باشد، زیرا ممکن است این سیاره مدت‌ها پیش ماده‌های سیارکی را به کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری پرتاب کرده باشد. یکی یکی از آنها ممکن است راه خود را به زمین پیدا کرده باشد و این می تواند دلیل چرخش گسترده آن باشد.