در سال 2020، دانشمندان آمریکایی و چینی موفق شدند با استفاده از تکنیک های مهندسی ژنتیک، طول عمر کرم های نماتد را پنج برابر کنند. این می تواند کلید تحقیق در مورد افزایش طول عمر انسان باشد. اما برخی معتقدند که طول عمر ممکن است چندان خوب نباشد.
به گزارش یورونیوز، کرم‌های نماتد به‌دلیل شباهت‌هایشان به انسان در برخی از مدارهای ژنتیکی، اغلب در مطالعات مربوط به فرآیند پیری مورد آزمایش قرار می‌گیرند. با این حال، از آنجایی که این کرم‌ها فقط چند هفته عمر می‌کنند، شاید کمی اغراق آمیز باشد که فکر کنیم این روش می‌تواند طول عمر انسان را تا 5 برابر افزایش دهد و هر یک از ما می‌توانیم 500 سال عمر کنیم.
ما در حال حاضر بسیار بیشتر از اجداد شکارچی خود که قبل از 40 سالگی مرده اند، زندگی می کنیم. با این حال، برخی افراد بر این باورند که طولانی تر از حد معمول عمر کردن برای مردم چندان خوب نیست.
آنها پیشنهاد می کنند که طول عمر طولانی تر از حد معمول می تواند منجر به رشد جمعیت، نیازهای بیشتر به منابع و همچنین زباله، انتشار کربن و آلودگی بیشتر در کره زمین شود.
این وضعیت جهان را در وضعیت بدی از جمله افزایش غلظت گازهای گلخانه ای، آلودگی میکروپلاستیک، اثرات رادیواکتیو ناشی از آزمایش بمب اتمی و افزایش تاثیر انسان بر محیط زیست قرار داده است.
اما به نظر می رسد با افزایش طول عمر انسان، میزان زاد و ولد در حال کاهش است. در چند دهه اخیر، توسعه بهداشت و درمان و افزایش قد انسان باعث شده است که افراد در سنین بالاتر بچه دار شوند و تعداد فرزندان نسبت به گذشته کمتر شود. بنابراین جمعیت جهان مانند گذشته در حال افزایش نیست و بسیاری از کشورهای ثروتمند مانند کشورهای اروپایی با کاهش نرخ زاد و ولد و کاهش جمعیت مواجه هستند.
مردم ژاپن بالاترین امید به زندگی را در مقایسه با سایر مردم جهان دارند. میانگین امید به زندگی در این کشور 84 سال و نرخ زاد و ولد نزدیک به یک است. براساس داده‌ها، امید به زندگی ژاپنی‌ها در سال 1960 کمتر از 70 سال بود و نرخ تولد نیز بالاتر از دهه‌های اخیر بود. تا زمانی که مردم فرزندان کمتری داشته باشند، شاید همه ما بتوانیم کمی بیشتر زندگی کنیم. با افزایش امید به زندگی در بریتانیا، تخمین زده می شود که حدود یک سوم مردم تا 100 سال عمر کنند.
اینکه آیا کیفیت زندگی در دوران سالمندی در کشورهایی با امید به زندگی بالا مطلوب است یا خیر، بحث دیگری است. تحقیقات انجام شده در این کشورها نتایج متفاوتی را در این زمینه نشان داده است.
در همین حال، شکاف بین امید به زندگی در کشورهای ثروتمندتر و فقیرتر، این گمانه زنی را افزایش داده است که داروها و فناوری های افزایش دهنده زندگی برای رسیدن به کشورهای کمتر توسعه یافته بیشتر طول می کشد.
امروزه مردم برخی از کشورهای آفریقایی به طور متوسط بیست یا سی سال زودتر از ژاپنی ها می میرند. بنابراین، با توجه به نابرابری‌های موجود، آیا این اخلاقی است که افراد بیشتری در کشورهای ثروتمندتری زندگی کنند که منابع بیشتری مصرف می‌کنند؟
برای منصفانه بودن در این مورد، اولین هدف ما باید افزایش امید به زندگی در آفریقا و بقیه مناطق توسعه نیافته جهان و فراهم کردن زندگی طولانی تر برای همه باشد.