با تکنولوژی فعلی، هر سفر رفت و برگشت به سیاره سرخ حدود سه سال طول می کشد.
ماندن در فضا برای چنین مدت طولانی خطرات زیادی برای سلامتی فضانوردان به همراه دارد. این فضانوردان در معرض سطوح بالای تشعشعات خورشیدی و کیهانی، اثرات مخرب بی وزنی و دوره های طولانی انزوا قرار دارند.
به گزارش بازتاب آنلاین، تشعشعات فضایی بدون شک بزرگترین تهدید است. به گفته ناسا، فضانوردانی که تنها شش ماه را در فضا می گذرانند، تقریباً 1000 برابر بیشتر از اشعه ایکس قفسه سینه در معرض تشعشعات قرار می گیرند و آنها را در معرض خطر ابتلا به سرطان، آسیب سیستم عصبی، از دست دادن استخوان و بیماری قلبی قرار می دهد.
نمایشی تخیلی از یک موشک پالس پلاسما
تروی هو، رئیس صنایع هاو گفت که بهترین راه برای کاهش قرار گرفتن در معرض تشعشعات و سایر اثرات نامطلوب سلامتی، کوتاه کردن مدت سفر است.
به همین دلیل است که او با ناسا برای توسعه موشک پالس پلاسما (PPR) کار می کند: “یک سیستم موشکی جدید که می تواند سفر بازگشت به مریخ را تنها به دو ماه کوتاه کند.”
ناسا در بیانیه‌ای نوشت: «این فناوری پتانسیل ایجاد انقلابی در اکتشافات فضایی را دارد و حتی می‌تواند روزی انسان‌ها را فراتر از مریخ ببرد».
PPR یک سیستم محرکه است که از پالس های پلاسمای فوق گرم برای تولید نیروی محرکه بسیار کارآمد استفاده می کند. این ایده در حال حاضر در مرحله دوم توسعه است که توسط برنامه مفاهیم پیشرفته نوآورانه (NIAC) ناسا تامین می شود.
مطالعه فاز 2 قرار است در ماه جاری آغاز شود و بر بهینه سازی طراحی موتور، انجام آزمایش اثبات مفهوم و طراحی یک فضاپیما با نیروی PPR برای ماموریت های انسانی به مریخ تمرکز خواهد کرد.
برای ورود به مدار مریخ و در نهایت فرود، موشک PPR باید سرعت خود را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.
مزیت بزرگ PPR این است که نه تن می تواند فضاپیما را خیلی سریع حرکت دهد که نیروی رانش و تکانه بالایی دارد. تکانه یا مقدار حرکت، اثری است که موتور موشک توسط آن نیروی رانش تولید می کند و نیروی محرکه نیرویی است که فضاپیما را به جلو می راند.
PPR نیروی رانشی نزدیک به 10000 نیوتن در هر ضربه پالس 5000 ثانیه ای تولید می کند. این بدان معناست که یک فضاپیمای مجهز به PPR که چهار تا شش مسافر را حمل می کند می تواند حدود 100000 مایل در ساعت پرواز کند. به عبارت دیگر موشک نهایی قادر خواهد بود 2683 کیلومتر را تنها در یک دقیقه طی کند. بر این اساس استقرار این موشک در جو زمین می تواند زمان سفر تهران-نیویورک را به 4 دقیقه کاهش دهد.
فضاپیمایی که با این سرعت حرکت می کند در نهایت باید سرعت خود را کاهش دهد تا به مقصد برسد. هاو گفت که این شرکت در مورد انرژی و سوخت اضافی مورد نیاز برای فرود روی مریخ فکر کرده است. حتی پس از تکمیل فاز دوم، هنوز حدود دو دهه باقی مانده است تا PPR آماده حمل فضانوردان به سیاره سرخ شود.