توصیه‌ مهم علی نصیریان به جوانان: «برای هنر کم آوردن معنا ندارد»

نشست صمیمی «علی نصیریان» با اعضای باشگاه مخاطبان موزه سینما با عنوان «یک عمر خاطره، نمای نزدیک» شب گذشته شنبه 4 شهریور این مراسم در تالار فردوس موزه سینما برگزار شد.

به گزارش ایسنا، به نقل از روابط عمومی موزه سینما، علی نصیریان در ابتدای این نشست درباره علاقه خود به تئاتر نویسی گفت: برای نمایشنامه نویسی به تئاتر نیامده ام، برای بازیگری آمده ام و واقعا تمرکز داشتم. روی آن. من معتقدم جوهر کار تئاتر بازیگری است. هر هنری اعم از کارگردانی، تهیه کنندگی، طراحی صحنه و لباس و غیره جای خود را دارد، اما بازیگری با همه این هنرها متفاوت است زیرا همه این عوامل در بازیگری ترکیب شده اند.

وی افزود: گاهی تصور می شود که بازیگر یکی از عواملی است که باید در اختیار کارگردان قرار گیرد و کارگردان باید از او برای بیان کار خود استفاده کند اما اینطور نیست. این بازیگر خود نویسنده، هنرمند خلاق، نویسنده است و با بازی و بازی خود نقش را می نویسد.

نصیریان ادامه داد: «وقتی چند قطعه نوشتم، فقط تمرین‌های مبهم بود که می‌خواستم برای خودم بنویسم و ​​همه آن کارها را خودم اجرا کردم.» بعداً این قطعات شکل کتاب «تماشاگر» منتشر شد. این کتاب را به اصرار دوستانم چاپ کردم تا علاقه مندان به تاریخ نمایشنامه نویسی بخوانند.

بازیگر «ناخدا  خورشید» با اشاره به اهمیت خواندن کتاب های تئاتر برای علاقه مندان به این حرفه، گفت: جوان که بودش ایده آل ما برای تئاتر آثار عبدالحسین نوشین بود، او معلمی کارآمد و بزرگ بود. ترجمه، کارگردانی، تمرین و تهیه موسیقی برای تئاتر. نوشین برای تئاتر زحمت کشید اما به جایی که باید می رسید نرسید. یادم هست در سال 1330 که دانشجوی بازیگری بودم، فقط یک کتاب تئاتر در ایران بود که متعلق به عبدالحسین نوشین بود.

ارتباط با مردم در بازیگری برایم جذاب بود

نصیریان خاطرنشان کرد: به هر حال من می خواستم تئاتر یاد بگیرم و ارتباطات آن زمان به اندازه الان گسترده نبود و پولی نداشتیم که برای یادگیری بهتر این هنر به خارج از کشور برویم. تئاتر همیشه مربوط به کتاب های نوشین و خیرخواه بود.

وی با بیان اینکه بازیگری همیشه برایش جذاب بوده است، خاطرنشان کرد: از بچگی تصنیف‌ها و پیش پرده‌هایی از مرتضی احمدی، قنبری، انتظامی ، جمشید شیبانی و.. که از رادیو پخش می‌شد را گوش می‌دادم و همراه این تصنیف‌ها می‌خواندم و در خانه اجرا می‌کردم و مشتری همیشگی سینما نور و میهن بودم و گاهی هم به سینما رکس می‌رفتم. من عشق بازیگری داشتم و ارتباط با مردم در بازیگری برایم جذاب بود؛ هنوز هم همینطور است.

نصیریان درباره بررسی نقش های مختلف و تنوع بازی هایش نیز گفت: تفاوت هایی که در نقش ها می بینید طبیعی است و اگر نه اشتباه است و من همیشه کار را جدی می گیرم. به نظر من در تئاتر تنها یک نویسنده وجود ندارد زیرا نویسنده بعدی کارگردانی است که با نوشته و کارگردانی خود متن را بازنویسی می کند و نویسنده سوم بازیگری است که با کار و اجرای خود می نویسد.

وی ادامه داد: یک بازیگر شخصیتی را در سر خود تصور می کند و با مهارت های حسی و روانی خود نمایشنامه را بازنویسی می کند.البته نباید فراموش کرد که نویسنده دیگر تماشاچی است که با دیدن نمایش، متن را در ذهنش بازنویسی می کند.

نصیریان ادامه داد: من همیشه در کار جدی بوده ام و همیشه به خودم سخت گرفته ام. برخلاف بسیاری از بازیگرانی که کار خود را جدی نمی گیرند. به نظر من بازیگری یکی از سخت ترین حرفه های دنیاست چون بازیگر در شرایط خطرناکی قرار دارد و باید روی نقشی با ویژگی های روانی و جامعه شناختی و… تمرکز کند.

سختی کار این است که باید نقشی را خلق کنی و در عین حال روی صحنه تجسم کنی و تظاهر کنی. تمام تکنیک های بازیگری در مورد بهتر جعل کردن هستند تا برای هزاران چشمی که شما را تماشا می کنند قابل باور باشد و همه این موارد نیاز به آگاهی دارد.

او توضیح داد: «هنوز کلاس اول هستم وقتی کار جدیدی به من پیشنهاد می‌شود و شروع به خواندن و تحقیق و تمرین می‌کنم.» کار کردن با خودتان یکی از مهم‌ترین چیزها در بازیگری است. باید به صورت خصوصی روی خودتان کار کنید و تمرین کنید، چند امتیاز بگیرید و سپس به صورت عمومی ارائه دهید. باید بدانید که بازیگری به این راحتی ها نیست.

چالش حفظ و تداوم حس در سینما

نصیریان درباره صدای صداپیشه ها در فیلم ها نیز گفت: علی حاتمی معتقد بود صداپیشه ها با بیان خود چیزی به کار اضافه می کنند، اما من با او مخالفم. من معتقدم در همه جای دنیا از صدای خود بازیگر برای دوبله استفاده می شود چون خود آن بازیگر نقش را بازی کرده و با ظرایف کار بیشتر آشناست.

بازیگر سریال «هزار دستان» درباره نقش جایزه در زندگی یک بازیگر گفت: جایزه البته برای فردی مثل من اهمیت و تاثیرگذاری جدی ندارد، البته از دریافت آن خوشحالم. ، اما خیلی موثر نیست. وقتی تئاتر را شروع کردیم به اسم، شهرت، جایزه فکر نمی‌کردیم، نمی‌دانم بازیگری چقدر برایمان جذاب بود که به آن چیزها فکر نمی‌کردیم. من به شما پیشنهاد نمی کنم که اینگونه باشید زیرا زمانه تغییر کرده است.

مهم این است که کارمان را جدی بگیریم. بازیگری شغلی خلاقانه و دشوار است که نیازمند تلاش و کوشش و البته شادی است. اولین کسی که از کار لذت می برد شما هستید و این لذتی پایدار است.

وی درباره تفاوت بازیگری در تئاتر و سینما گفت: مبانی کار در سینما و تئاتر یکی است اما در عرصه اکشن و اجرا، کار هر دو متفاوت است. یکی صحنه و مخاطب دارد، دیگری از طریق دوربین و لنز بین تماشاگر و صحنه فاصله دارد. در تئاتر، با این ذهنیت، باید وانمود کنید که یک تماشاگر زنده هستید و باید بتوانید آن احساسات درونی را از طریق ارائه احساسات خود بیان کنید. حفظ و حفظ حس در سینما یکی از چالش های پیش روی بازیگر است.

وی درباره حضورش در فیلم ستاره خان به کارگردانی علی حاتمی نیز گفت: علی حاتمی فیلمنامه ستارخان را پیشنهاد داد و من به او گفتم که علاقه ای به بازی در فیلم اکشن و جنگی ندارم و حاتمی گفت فیلم من اکشن نیست. . کار با علی حاتمی همیشه برای من مطلوب بود، اما فکر می‌کنم این فیلم مورد توجه مردم قرار نگرفت.

داریوش مودبیان کارگردان و نمایشنامه نویس نیز در بخشی از این نشست گفت: دوستی من با آقای نصیریان به بیش از 60 سال می رسد. کارهایش را در تئاتر، تلویزیون و برنامه های دانشکده هنرهای دراماتیک می دانستم. یکی از آموزشگاه هایی که تئاتر را آموختم، برنامه هایی بود که در سال 1339 به سرپرستی علی نصیریان برگزار شد و من تماشاگر آن دوره ها بودم و برای اولین بار او را در آنجا دیدم.

او همیشه سر وقت سر کار بود و هنوز هم هستند. من در آن زمان 14 ساله بودم و این برخورد برای من بسیار سازنده بود، به طوری که از آن زمان راه خود را پیدا کردم و این دوستی برایم بسیار ارزشمند است.

عمر خود را برای تئاتر گذاشتم

نصیریان ادامه داد: آنچه ما را تا به امروز حفظ کرده است زبان و فرهنگ ماست. هزاران سال پیش فردوسی شعری سروده که ما هنوز آن را می خوانیم و آن هنر است.نگه دارنده و حفظ‌کننده. هر اتفاقی بیفتد هنر و فرهنگ این کشور متحد می شود و ما را زنده نگه می دارد. در سال 29 اولین دوره تئاتر را گذراندم، زندگی ام را وقف تئاتر کردم و جز بازیگری، تئاتر و سینما کار دیگری انجام ندادم. این هنر است؛ وقتی کسی وارد هنر می شود، دو سال یا بیشتر نیست، بلکه یک عمر است.

وی با اشاره به همکاری خود با داریوش مهرجویی در فیلم گاو گفت: مهرجویی بازی من را کارگردانی کرده است و معمولا اولین چیزی که برایم جذاب است متن نمایش، نگاه و شناخت کارگردان و در مورد فیلم است. “گاو” همه این صفات وجود داشت. . مهرجویی و ساعدی فیلمنامه گاو را با هم نوشتند و وقتی آن را دیدم متوجه شدم مهرجویی آدم دیگری است و عاشق او شدم.

نصیریان یادآور شد: کارگردان دیگری که عاشق او شدم ناصر تقوایی بود. او ظاهری خاص داشت و علاقه خاصی به سینما داشت. وقتی نقش آقا فرهان در کاپیتان خورشید را به من پیشنهاد داد چون خودش در جنوب زندگی می کرد، توصیه های خوبی به من کرد. کارگردان های خوب فقط نشانی از بازیگر می دهند و تقوایی هم همینطور بود. او برای کارگردانی نقش آقای فرهان فقط یک جمله به من گفت. «این یک دلال با دندان طلاست» و دنبال کار گشتم و آن را پیدا کردم.

مسعود جعفری جوزانی به بازیگر ایده می‌دهد

وی همچنین به همکاری خود با کارگردانان دیگر اشاره کرد و گفت: همایون غنی زاده فیلمنامه جستر را برای من ارسال کرد و از متنی که برای این فیلم در اختیارم گذاشت متوجه شدم که او فردی مبتکر و خلاق است. همچنین مسعود جعفری جوزانی از کارگردانان مشهور سینما که در آمریکا سینما خوانده است.

وقتی فیلمنامه «جاده‌های سرد» را به من داد، فهمیدم که با کارش در جای درستی است، چون نگاهش و حرف‌هایی که می‌زند به بازیگر ایده می‌دهد و تقوا و مهرجویی هم با ضبط‌های درخشانشان مثل این هستند.

نصیریان در پایان رو به جوانان کرد و گفت: حال و آینده هنرهای نمایشی در دستان شما جوانان است. آن را فراموش نکن برای کار هنری، کوچک شمردن آن نیست. وقتی هدفی دارید، باید آن را دنبال کنید. وقتی شکست می خورید، وقتی به شما اجازه نمی دهند و نمی توانید کار کنید، هرگز ناامید نشوید.

خلاقیت مانند آبی است که تراوش می کند، جاری می شود و راه خود را پیدا می کند. وقتی جوهره خلاقیت دارید، کار کنید و وقتی عشق و علاقه دارید، گوشه و کنارتان را کوتاه نکنید. از شکست نترسید. کار کنید و خلاقیت خود را آشکار کنید.