نقد فیلم Tetris | بازی تکنولوژی و سیاست

اگر نظر من را می‌خواهید برای آشنایی با پشت پرده از محبوب‌ترین بازی‌های ویدیویی تاریخ به پای تماشای «تتریس» بنشینید، اما برای وجود یک تریلر سیاسی در فضای جنگ سرد همراه آن بمانید. اما چرا؟ چون بازی تتریس نه شخصیتی دارد، نه محیط و نه هیچ دلیلی واقعاً داستانی برای اقتباس، مگر اینکه، لحن جنگ سرد را به آن اضافه کنید. در ادامه برای آشنایی بیشتر با فضای این اثر با نقد فیلم تتریس همراه پی ام آپلود باشید.

«تتریس» فیلمی بیوگرافی به کارگردانی جان اس بیرد با بازی تارون اجرتون در قامت نق اصلی است که داستان هنک راجرز به عنوان یک توسعه دهنده بازی‌های ویدیویی را دنبال می‌کند. او که به شکلی با تتریس بسیار ساده است، بازی هیجان انگیز و ذهنی است که «از ما می‌گذرد» ساعت‌ها با آن بازی کرده‌ایم می‌شود، قصد دارد حق نشر آن را در یک ماجرای سیاسی و جاسوسی مال خود کند. در واقع یک بازی توسط الکسی پاجیتنوف روس در دهه هشتاد میلادی و اینکه چه نوع شخصیتی چون او مجوز آن را در خارج از کشورش در حالی که سقوط اتحاد جماه یر شوروی در حال رخ دادن بود، صادر کند، سوژه مرکزی این فیلم است. .

روی کاغذ، پروژه نمی‌‌‌ اما متأسفانه، فیلم به همه وعده‌های ابتدایی خود عمل نمی‌کند.

همان ابتدا باید تتریس را بدانید که می‌توان از تاریخچه ویدیوی خود خارج از بیاورد، می‌گیرد، و آن را با سبک خاص و شخصیت‌های جالب ترکیب می‌کند. در واقع فیلمساز می‌داند چگونه آن ابزاری را که یک فیلم معمولی به یک فیلم نسب تا خوب تبدیل می‌کند، به نمایش بگذارد. این فیلم می‌داند که چگونه یک داستان جدی (بسیار جدی) را با لحنی کمدی با سرعت رو به سرعت انتقال می‌دهد و می‌داند چگونه در صورت تغییر و سرعت خودش را تنظیم کند. شاید بعد از شروع فیلم، داستان کمی از مسیر خارج شود، اما بازهم اشکالی ندارد، چون ریتم کار به شکلی است که برای یک بار تماشا کردن مخاطب بسیار مناسب است.

اگر به بازی تتریس یا به فیلم‌های جاسوسی علاقه دارید، باید این اثر را د وست کنید. شما ممکن است زمانی که بچه بودید تتریس بازی کرده اید، درست است؟ این یکی از محبوب ترین بازی های ویدئویی در تمام دوران است. اما داستان اصلی پشت اختراع بازی و اینکه چگونه بازی تا این حد محبوب شد، بسیار جالب‌تر از آن چیزی است که بسیار می‌شود. به طور کلی فیلم تتریس می‌خواهد این فرآیند را در فضای ژانر بیوگرافی و یک تریلر جاسوسی روایت کند.

نمی‌خواهم این فیلم را تمام و کمال سیاسی خطاب کنم، اما تتریس خودخواسته یک اثر سیا سی آمریکایی است. جالب است که این فیلم که در روسیه دوران شوروی می‌گذرد، در زمانی اکران می‌شود ک ه تنش‌ها در سیاست آمریکا بسیار بالاست و «کمونیسم» مانند یک کلمه کثیف تلقی می‌ش ود. به منظور حفظ سلامت عقل و احترام به زمان خودم و شما، از هر نوع فرو رفتن در س یاست آن زمان یا در حال حاضر خودداری می‌کنم. کافی است بگویم که سال 1988، زمانی که داستان تتریس آغاز می‌شود، سال پرتلاطمی به رای اتحاد جماهیر شوروی و میخائیل گورباچف ​​بود.

با این تفاسیر، داستان تتریس را نمی‌توان بدون اشاره به سیاست بین اتحاد جماهیر شوروی و بقیه جهان بیان کرد. تبلیغات ضد کمونیستی و یا طرفدار سرمایه‌داری در فیلم زیاد است، و آیا واقعا جای تعجب است که یک چرخش ضد کمونیستی داشته باشد؟! ممکن است این فیلم مانند یک دنیای سینمایی محبوب، کاملاً ناسیونالیستی نباشد، اما اگر بگوییم تتریس صرفاً به افکار ضد کمونیستی اشاره می‌کند، مانند این است که بگوییم فاکس نیوز آمریکا، ایران‌اینترنشنال یا مثلا روزنامه اعتماد یا حتی بسته خبری «20:30 » شبکه دو یک منبع خبری کاملاً بی طرف هستند. و جالب است بدانید تتریس برای اولین بار در SXSW امسال یکی از بزرگترین جشنواره های ایالات متحده است که دولت آمریکا در آن دست دارد، درآمد دارد.

بنابراین، من می‌خواهم به آرامی پیشنهاد کنم هنگام تماشای تتریس یا واقعاً هر فیلمی را که در یک منطقه کمونیستی یا سوسیالیستی اتفاق می‌افتد، پیشنهاد می‌کنم، این نکات را در نظر می‌گیرند که کدام فیلم را می‌سازد، چه کسی از فیلم حمایت می‌کند، شرکت سازند. هه چیست و سهامداران آنها چه کسانی هستند؟! این سنجش و پرسش‌ها ارزش آن را دارد که هر وقت فیلم یا بازی را دید که در آن اورمیان تماماً رنگ‌های سیاه و قهوه‌ای دارد، مکزیک آمریکای جنوبی رنگ‌های رد و کثیف دارند، یا اروپای شرقی به هوای سیاه و ابری اشباع می‌شود. و عملاً هر پلان دارای معماری بی‌رحمانه است، به این موضوع فکر کنید.

مواردی که مطمئنا همه ما از رسانه‌های آمریکایی هستند که فاشیست یا جنگ زده را به تصویر می‌کشند انتظار داریم، روسیه در فیلم تتریس به تصویر در یک پالت رنگ خنثی قرار گرفته است. خاکستری‌های بی رنگ و سبزه‌های زیتونی که با رنگ قرمز پرچم لنین تضاد دارن د. برنامه هایی که هنک راجرز برای کسب حق امتباز کامل بازی در سراسر جهان سفر می کند، تتریس به شدت به این فیلترها متکی است تا کاملا مشخص کند که در کجای بازی سیاست قرار دارد.

البته در زیر این دیدگاه ضدکمونیستی، نشانه های نازک از ضد سرمایه داری نیز وج ود دارد. چرا که سرمایه‌داران بریتانیایی نیز نقش آدم‌های را بازی می‌کنند. همچنین «یک دیدگاه سیاه و سفید» «آدم های بد» روسی معمولاً به طرز کارتونی شیطانی و کلیشه‌ای هستند. برای مقابله با این، هنک راجرز و الکسی پاجیتنوف، مخترع واقعی تتریس، بچه‌های خوب داستان هستند. با این حال، داشتن همه این بازیکنان مختلف به این معنی است که گروه بازیگران بزرگ گی وجود دارد. توبی جونز و راجر آلن نقش افراد بد بریتانیایی را بازی می‌کنند و بن مایلز در نقش یکی از معدود حامیان هنک، هاوارد لینک لن ظاهر می‌شود.

توگو ایگاوا نیز نقش هیروشی یامائوچی، رئیس نینتندو را بازی می‌کند و صحنه‌های همراه با او و تمام صحنه‌هایی که در مقر نینتندو اتفاق می‌افتد برای طرفداران قدیمی نینتندو سرگرم‌کننده خواهند بود. اما فراتر از این سیاست‌بازی‌ها باید به این نکته اشاره کرد که تمام ابزار تولید را برای اجرای کارگردانی تا فضاسازی از لباس‌ها و موسیقی‌های تا نورپردازی و تدوین همه در شرایط ناسب و خوبی دارند.

تتریس همچنین از هشت بیتی برای معرفی شخصیت‌ها و همچنین انیمیشن‌های پیکسلی قدیمی برای نمایش عنوان در بین بازی‌ها استفاده می‌کند. در سرتاسر فیلم، ارجاعات بصری پیوسته به سبک پیکسلی بازی‌های ویدیویی دهه هش تاد اضافه می‌شود و همچنین نسخه‌های مدرنی از موسیقی‌های محبوبی که بدون ش ک نوستالژی را فعال می‌کنند، اضافه می‌شود. اما فیلم هیچ گاه این اشتباه را مرتکب نمی‌شود که برای انحراف توجه از محتوای داست انش، به سمت هیجان گرایی سطحی بیفتد، در عوض، با مهارت مولفه دراماتیک را مدیریت م ی‌کند تا همیشه آن را در کانون توجه نگه دارد، با ریتمی که سعی می کند مانع کسالت شود.

وجود زیبایی‌شناسی و لحن مناسب، فیلم را سرگرم‌کننده نگاه می‌دارد، و پیچ‌ها، چرخش‌ها، و صحنه‌های تعقیب و گریز پایانی با ماشین نیز چاشنی این سرگرمی هستند. اما با گذشت 90 دقیقه از تماشای تتریس، شما به عنوان مخاطب احساس می کنید که فیلم کمی طولانی است. این طولانی بودن مخاطب را کسل می‌کند و این یک مشکل مهم در این اثر است.

در نتیجه باید بدانید: تتریس یک فیلم هیجان انگیز لذت بخش است که مطمئناً برای طرفداران بازی های نی نتندو ارزش یک بار دیدن دارد و به طور کلی یک فیلم واقعاً سرگرم کننده است. فیلمنامه شامل یک داستان سیاسی جالب است و اگر با پیشینه سیاسی یا نحوه عملکرد مجو ز بازی آشنا نباشید، ممکن است نسبتاً شگفت انگیز باشد. در واقع با کنار گذاشتن سوگیری سیاسی خاصی که ممکن است فیلم داشته باشد، بازهم نتیجه کار سرگرم کننده است.

پس اگر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ برای تبدیل شدن به یک ف یلم ماندگار.