به گزارش خبرگزاری مهر امسال، جایزه عالی دیوید کامپاری به ملانی لوران و گیوم کانه تعلق می گیرد. این جایزه بزرگ جشنواره فیلم لوکارنو هر ساله به هنرمندانی با حرفه ای خارق العاده اهدا می شود که در شب افتتاحیه جشنواره یعنی 7 آگوست اهدا می شود.
لورنت و کانت به فهرست بلندبالایی از برندگان جوایز معتبری که قبلاً برای هفتاد و هفتمین دوره اعلام شده بود می‌پیوندند: شاهرخ خان برای گردشگری، جین کمپیون برای جایزه افتخار، بن برت برای جایزه ویژن، کلود. باراس، جایزه کودکان لوکارنو، استیسی شر، جایزه رایموندو رزونیکو و ایرنه جاکوب، جایزه باشگاه پلنگ.
جیونا نازارو، مدیر هنری جشنواره فیلم لوکارنو، با تاکید بر اینکه بسیار هیجان‌زده و خوشحالم که برای هفتاد و هفتمین دوره لوکارنو که بهترین‌های فیلم‌سازی معاصر را به نمایش می‌گذارد، بسیار هیجان‌زده و خوشحال است و افزود: می‌خواهیم آثاری را برجسته کنیم که در عین گسترش امکانات سینما، آگاهانه سعی در ایجاد دیالوگ معنادارتر با مخاطب داشته ایم، به همین دلیل، این جشنواره همچنان به عنوان بستری برای دیالوگ های متقابل، به خوبی متکی است – فیلمسازان مولف شناخته شده، در عین حال کارگردانان جدیدی را معرفی می کنند که مطمئنیم در آینده نقش مهمی در فیلم هایشان خواهند داشت.
گیونا نازارو، مدیر هنری جشنواره لوکارنو درباره این دوره از جشنواره که بدون هیچ فیلم آمریکایی برگزار می شود، با ورایتی صحبت کرد.
امسال فیلم‌های جدیدی از کارگردان‌های اصیل مانند هونگ سانگ سو، وانگ بینگ و بن ریورز در بخش رقابتی برای کسب پلنگ طلایی جشنواره به نمایش در می‌آیند و حضور کارگردانان تازه‌کار و کمتر شناخته شده می‌تواند منجر به امکان‌پذیر شود. اکتشافات مدیر هنری جشنواره فیلم لوکارنو از این ترکیب به عنوان موزاییکی یاد کرده است که اشکال چندگانه سینمای معاصر را منعکس می کند.
نظرو در پاسخ به سوالاتی که در مورد انتخابات امسال به عنوان یک دوره جاه طلبانه است، گفت:
* درباره افتتاحیه امسال فیلم «سیل» ساخته جیانلوکا آیودیس کارگردان ایتالیایی از آخرین روزهای لوئی شانزدهم و ماری آنتوانت قبل از اعدام با بازی ملانی لوران و گیوم کانه فرانسوی بگویید که در جشنواره نیز مورد تجلیل قرار می گیرند.
«سیل» فیلمی است که بسیار مورد انتظار است و دومین اثر کارگردان ایتالیایی با فیلمی بسیار شخصی و قدرتمند درباره گابریل دانونزو است. [شاعر پروتوفاشیست ایتالیایی] خود را نشان داد این فیلم حال و هوای قوی معاصری دارد و درباره این است که وقتی تاریخ در خانه شما را می زند و شما لزوماً نمی دانید چه اتفاقی قرار است برایتان بیفتد چه اتفاقی می افتد. این جذابیت اصلی فیلم است. 2 تا بازیگر فوق العاده هم داره. بازی در یک درام با لباس و کلاه و از این قبیل کار سختی است، اما در عین حال بسیار متقاعد کننده با حسی بسیار معاصر است.
* “فروش” در پیاتزا گرانده پخش می‌شود، درست مانند ریتا، اولین کارگردانی پاز وگا با پس‌زمینه مسابقات قهرمانی فوتبال اروپا در اسپانیا. در این مورد کمی توضیح می دهید؟
خب، در واقع یک فیلم بسیار صمیمی است. همچنین این یک تجربه کارگردانی کاملا شخصی است و سوپراستاری مانند Paz Vega که نامش با فیلم های آلمادور یا فیلم های مختلف گره خورده است، به عنوان یک فیلمساز واقعی ظاهر می شود. خیلی وقت ها وقتی یک بازیگر معروف پشت دوربین می رود و در فیلمی بازی می کند سعی می کند از این موقعیت بهترین استفاده را برای خودش بکند. اما پاز وگا واقعا در خدمت شخصیت هایش کار کرده است. او همان کاری را می کند که فیلمسازان بزرگ انجام می دهند و خود را در خدمت داستان نامرئی می کند.
*در بخش رقابتی امسال 4 اثر اول وجود دارد که همگی توسط کارگردانان زن ساخته شده اند. این وضعیت فعلی فیلم را انتخاب می کند‌آیا به کارگردانی زنان مستقل مربوط می شود؟
خوب، نسبت به سال گذشته فیلم کمتری از کارگردانان زن گرفتیم. از طرفی در قسمت انتخاب به این فاکتور توجه داشتیم. نه اینکه بخواهیم این عدم تعادل را برطرف کنیم یا بخواهیم نوعی سهمیه یا هر چیز دیگری برای آنها در نظر بگیریم. می دانم که سراشیبی لغزنده است. مثل همیشه، فیلم‌ها را به‌صورت فیلم به فیلم و صرفاً براساس شایستگی انتخاب کردیم. خب، برخی از فیلم‌های قابل توجه‌تر توسط زنان کارگردانی شده‌اند. به عنوان مثال، فیلم «سمی» ساخته کارگردان لیتوانیایی Saule Blavaite. یا «باد آتش» ساخته مارتا ماتئوس کارگردان پرتغالی، یا فیلم ایتالیایی «بی وزن» سارا فگر. یا فیلم «مادران انجام نمی دهند» ساخته مار کول فیلمساز اسپانیایی که اولین فیلم بلند او نیست. خب اینها جزو قوی ترین آثار در عرصه رقابت بین المللی هستند.
*امسال هیچ فیلم آمریکایی در بخش رقابتی ندارید. آیا این چیزی در مورد وضعیت سینمای مستقل در آمریکا نشان می دهد؟
نه اینطور نیست. ما یک فیلم آمریکایی در بخش فیلم‌برداران کنونی داریم که اولین فیلم کورتنی استفنز به نام اختراع است و البته در همه بخش‌ها فیلم‌های آمریکایی دیگری هم داریم. در مورد بخش رقابتی، درست است، ما فیلم آمریکایی سال گذشته را نداریم. مشکل اینجاست که اکثر فیلمسازان مستقل آمریکایی می‌خواهند فیلمشان اولین نمایش جهانی خود را در جشنواره‌های آمریکایی داشته باشد که از نظر فروش، توزیع و استراتژی‌های اکران برایشان منطقی است.
*البته شما امسال به صنعت سینمای آمریکا، یعنی استیسی شر، تهیه کننده «پالپ فیکشن» توجه کرده اید. و بن برت طراح صدا «جنگ ستارگان».
بله، ما کاملاً به صنعت سینمای آمریکا توجه داریم و این را نمی گویم چون امسال حداقل حضور آمریکا را داشتیم. خیلی ساده، بخش رقابتی ما شامل اولین نمایش های جهانی است. ما فیلم های زیادی دیدیم و به طور اتفاقی امسال هیچ ورودی از آمریکا نداشتیم، اما مروری داریم بر فیلم های صدمین سالگرد کلمبیا پیکچرز با 44 فیلم در بخشی به نام “بانوی با مشعل” و فکر می کنم تعداد زیادی از آنها وجود دارد. فیلم هایی در این بخش که حتی مخاطبان آمریکایی هنوز آنها را ندیده اند.
به این نکته هم اشاره کنم که اگر اشتباه نکنم ما اولین جشنواره ای هستیم که به صداپیشه ای مثل بن برت جایزه حرفه ای می دهیم. فکر می‌کنم این اولین بار است که خالقی که با صدا سروکار دارد در جشنواره‌ای جایزه بزرگی دریافت می‌کند. به نظر من باید به این کار افتخار کرد.
امسال 18 فیلم از جمله 6 فیلم اول در پیاز گرانده، سینمای روباز لوکارنو که هر شب 8000 تماشاگر را در خود جای می دهد، نمایش داده می شود.
۲۲۰۵۷