معرفی فیلم شهرک. سایت بازتاب آنلاین

نام فیلم شهرک

کارگردان: علی حضرتی

نویسنده: علی حضرتی

تهیه کننده: علی سرتیپی

موسیقی: شورا کریمی

عکاس: علیرضا برازنده

سال اکران: 1400 (جشنواره فجر) – 1402 (نمایش آنلاین)

محصول کشور: ایران

بازیگران: ساعد سهیلی، کاظم سیاحی، مهتاب ثروتی، همایون ارشادی، رویا جاودنیا، شاهرخ فورتونیان، مرتضی ضرابی، ساقی حاجی پور و…

در مورد فیلم

فیلم شهرک اولین بار در فجر 400 سال 1400 اکران شد. این فیلم در سه بخش بهترین جلوه های ویژه میدانی، بهترین فیلمبرداری و بهترین تدوین نامزد دریافت جوایز شد، اما برنده هیچ یک از آنها نشد. شهرک سرانجام در تابستان 1402 در سراسر کشور اکران شد و در زمستان 1402 به صورت آنلاین به نمایش درآمد. شهرک به کارگردانی و نویسندگی علی حضرتی است که پیش از این فیلم های ناکوک را کارگردانی کرده بود. او در برخی از آثار دیگر نیز تهیه کننده بوده است.

خلاصه

شهرک داستان جوانی به نام نوید را روایت می کند که علاقه زیادی به بازیگری دارد. نوید با پدر و مادر و خواهرش زندگی می کند و عاشق دختری به نام هما است. فیلم از ابتدا با صحنه‌هایی از ممیزی شروع می‌شود و سپس حضور سکانس‌هایی مانند دوبله صحبت‌های دیگران در کافه، فضای زندگی یک عشق بازیگری را تا آن لحظه کاملاً ایجاد می‌کند. نوید برای بازی در یک پروژه سینمایی به ظاهر بسیار بزرگ با کارگردانی بزرگ پذیرفته می شود که حتی تا آخرش هم بخشی از آن نیست.

اما حضور در این فیلم به عنوان بازیگر یک شرط بسیار مهم دارد. شرط آن این است که نوید و دیگر بازیگران به دلیل نقش و شخصیتی که در فیلم دارند، مدتی را در شهری دورافتاده بگذرانند. در واقع این دوره زمانی است که بازیگران برای تمرین و درک بهتر شخصیت خود در نظر گرفته می شوند. نکته اینجاست که این افراد در این مدت حق هیچ گونه ارتباطی با دنیای بیرون ندارند و نباید نقش خود را رها کنند. در صورت نقض این قوانین، بازیگر از پروژه اخراج خواهد شد.

لایه پنهان فیلم

فیلمساز پس از بیان این داستان ساده، دنیای جدیدی را با قواعد جدید خلق می کند و پیام جدیدی را بیان می کند، یعنی آنچه در لایه های زیرین فیلم رخ می دهد، تعابیر زیادی را شامل می شود و خوانش های متفاوتی را در بر می گیرد. از تفسیر یک فیلم سیاسی مستقل در مورد فرآیند جذب و آماده سازی نیروی انسانی توسط سازمان ها و گروه های مبارز گرفته تا فیلمی روانشناختی در مورد فرآیند شستشوی مغزی و اثری با مبانی فلسفی که شامل آفرینش، جبر و اراده آزاد است…

در ادامه به بخش هایی از گفتگو با علی حضرتی کارگردان و فیلمنامه نویس این فیلم ما پرداخت می کنیم

آیا از ابتدا مخاطبان زیادی در ذهن داشتید؟

بله، از ابتدا در نوشتن فیلمنامه «شهرک» تا پایان فیلمبرداری، در نظر داشتم که مخاطبان بیشتری را وارد فیلم کنم و فکر می کنم خود فیلم پتانسیل زیادی داشت.

تعابیر مختلفی درباره این فیلم نوشته شده است. البته «شهرک» فیلمی چندوجهی است اما برای من این سوال پیش آمد که وقتی فیلمنامه را می نوشتید به این اجراها فکر می کردید؟ یا اینکه خود فیلم ذهنیت های متفاوتی را در اختیار بینندگان قرار می داد.

وقتی فیلمنامه را تمام کردم، پس از چندین بار بررسی فیلمنامه نوشته شده، تصور کردم که داستان قابل پخش است و چندین لایه دارد، اتفاقاً این برای من بسیار جالب بود. اولین بازخوردی که در مورد فیلمنامه دریافت کردم به من اطمینان داد که با اثری قابل تفسیر و چندوجهی روبرو هستم که فراتر از نویسنده و صاحب اثر است. این تعدد باعث شد با احتیاط به آن بپردازم و اجازه نظر شخصی خود را به عنوان یک نویسنده ندهم. کارگردان به این دلیل وارد بازی شد که در جریان داستان تداخل داشت، بنابراین تا جایی که می توانستم از این روایت محافظت کردم و اجازه دادم تا تفسیرپذیری آن باقی بماند و درگیر عظمت سینمایی نشدم.

برخی از منتقدان فیلم را با کتاب 1984 جورج اورول مقایسه کردند و اینکه فیلم شهر به حکومت‌های توتالیتر اشاره می‌کند حتی با شرایط کنونی جامعه ایران مقایسه می‌شود.

این رمان یکی این یکی از آثار مورد علاقه من و بسیاری از دوستداران هنر و فرهنگ است، البته به فیلم ها و کتاب های دیگر و حتی سریال های دیگر مانند بازی ماهی مرکب، نمایش ترومن، بازی دیوید فینچر یا برخی دیگر نیز اشاره می کنم. از آثار لانتیموس، گزارشگر. یکی از رسانه ها به آثار هاکسلی اشاره کرده بود و به کتاب های جزیره یا دنیای زیبای جدید اشاره می کرد.

این آثار هیچ شباهتی به هم ندارند.

از منظر سیاسی و حکومتی، در فیلم با یک دیکتاتوری بسته و تقریباً دیکتاتوری مواجه هستیم که در آن باید قوانین را بپذیریم یا شهر را ترک کنیم. این مملکت آهسته زندگی می کند، کند حقوق می گیرد و می رود» و جملاتی از این دست نسبت داده شد، برایم غم انگیز بود که نظام سنگین، دیکتاتوری و ضد آرمان شهرک فیلم «شهرک» را به ایران امروز نسبت دادند.

آخرین کلمه

برای من «شهرک» شروع یک فضا و جریان جدید بود. امیدوارم فیلمسازان دیگر هم با جسارت به سمت ایده هایی که در سر دارند حرکت کنند و فکر می کنند باید ساخته شود، ما یک بار دیگر زندگی نمی کنیم، در این زمانه باید دیوانه وار زندگی و کار کنیم.