به گزارش خبرگزاری بازتاب آنلاین، قبل از شیوع کرونا و تغییرات مدیریتی در سینما، چندین سال بود که جشنواره فیلم فجر نه تنها در بهمن ماه بلکه اردیبهشت ماه ماه با ساختار و شمایلی متفاوت برگزار می شد و میزبان سینماگران و فیلم ها بود. از کشورهای دیگر
ایسنا نوشت: جشنواره جهانی فجر علیرغم انتقاداتی که در داخل کشور درباره آن مطرح شد، جایگاهی پیدا کرده بود که در همان چند دوره برگزاری، چهره‌های سرشناس سینمای جهان را به ایران آورد، از جمله پل جوزف شریدر. روز چهارم اردیبهشت ماه ماه در یک نشست خبری در پردیس سینمایی چارسو مقابل خبرنگاران ایرانی نشست.
شریدر – فیلمنامه نویس و کارگردان مشهور آمریکایی – که فیلمنامه های «راننده تاکسی» و «گاو خشمگین» ساخته مارتین اسکورسیزی را نوشته و به تازگی فیلم جدیدش «اوه، کانادا» وارد بخش رقابتی اصلی جشنواره فیلم کن شده است. اردیبهشت ماه وی در سال 1397 به جشنواره جهانی فجر تهران آمد و پس از برگزاری کارگاه فیلمنامه نویسی در نشست خبری به سوالات اصحاب رسانه پاسخ داد.
وی در این دیدار خاطرنشان کرد: جشنواره‌های متعددی در دنیا وجود دارد که جشنواره جهانی فجر را با آنها مقایسه کرد، مانند جشنواره تورنتو، اما از ابعاد این جشنواره و تعداد فیلم‌های حاضر در آن شگفت‌زده شدم. و درباره آشنایی خود با سینمای ایران گفت: در جایگاه سینمای ایران شکی نیست چرا که جایگاه ویژه ای دارد در 15 سال گذشته (تا سال 2018) سه جریان ملی سینمایی ایران، رومانی و آرژانتین شکل گرفته است. و همیشه انتظار می رود که در هر جشنواره ای یک فیلم از ایران باشد برای اکثر ما در غرب، سینمای ایران با کیارستمی شروع شد، اما بعد به فرهادی آمدیم و حالا فیلم های دیگری هستند. یکی یکی از دوستانم گادفری چشایر (منتقد آمریکایی) است که فیلم های ایرانی زیادی دیده و در حال نوشتن کتابی درباره سینمای ایران است و فیلم های ایرانی را به من پیشنهاد می کند.
شریدر که سال گذشته در جشنواره ونیز موفق به دریافت جایزه یک عمر دستاورد سینمایی شد، درباره آینده سینما با وجود شبکه ها و شرکت های مختلفی مانند نتفلیکس گفت: فکر می کنم هر چیزی که در این صد سال آموخته ایم چندان مفید نخواهد بود زیرا همه چیز تغییر کرده است، مدت زمان فیلم ها تغییر کرده است، و مکان تماشای فیلم ها و نحوه پخش و اکران آنها همه تغییر کرده است فاز انتقال دائمی “اکنون بازار هدف آمریکایی ها نیستند، بلکه ما برای چینی ها می سازیم.”
وی همچنین به رشد روزافزون فناوری اشاره کرد و گفت: در حالی که فیلم ها در انحصار قشر خاصی از فیلمسازان بود، تکنولوژی این مرزها را شکسته و هرکسی می تواند فیلم بسازد. بنابراین خبر خوب برای آینده سینما این است که هر کسی می‌تواند فیلم بسازد، اما خبر بد این است که دیگر نمی‌توان زندگی کرد.»
شریدر در بخشی دیگر از آن نشست با بیان اینکه به نظر می رسد با سینمای ایران بیشتر با فیلمسازانی که از نظر سیاسی شناخته شده اند آشناست، گفت: تا آنجا که من می دانم در ایران دو نوع سینما وجود دارد؛ سینمای ایران به شکلی است که به نظر می رسد که این دو نوع سینما در ایران وجود دارد. یکی برای مجامع عمومی است و یکی هم در داخل و هم من اکثر فیلم هایی را که در خارج از کشور اکران شده اند دیده ام، اما مطمئناً فیلم های جنگ را ندیده ام چون در خارج از کشور زیاد اکران نشده اند. شما مثل فیلیپین دو سینمای داخلی و خارجی دارید و به همین دلیل دو جشنواره فجر دارید. با این حال هیچ یک از کارگردانانی مثل کیارستمی، فرهادی و پناهی را سیاسی نمی دانم، اما می دانم که اینجا می توان فیلم های سیاسی جذابی ساخت.
در آن زمان این فیلمساز آمریکایی در واکنش به تحریم های اعمال شده از سوی رئیس جمهور آمریکا (دونالد ترامپ) علیه ایران و آسیب آن به هنرمندان و سینما، با ابراز تاسف از تحریم ها اظهار داشت: اکنون زمانی است که شما نمی توانید به آمریکایی بودن خود افتخار کنید، در حالی که من همیشه به آمریکایی بودنم افتخار می کردم، حتی در زمان جنگ ویتنام، در حال حاضر آنچه اتفاق افتاده است به بهانه تغییر رژیم ایران و در واقع به دست آوردن نفت و منابع طبیعی شماست. این چیزی است که در 100 سال گذشته وجود داشته است و تأثیر یک هنرمند در مقایسه با دستگاه تبلیغاتی بسیار ناچیز است، به همین دلیل فکر می کنم این وضعیت بسیار دردناک است.
۲۲۰۵۷