به گزارش مگتو، وویجر 1 و 2 بیش از هر کاوشگر مصنوعی دیگری توانستند از زمین دور شوند و داده ها و تصاویر را جمع آوری و ارسال کنند. اکنون پس از 50 سال ارتباط آنها با زمین کمتر و کمتر می شود.
پروژه ای که زمانی 300 دانشمند ناسا روی آن کار می کردند، اکنون تنها 12 نفر روی آن کار می کنند.
آلن کامینگز، محقق ارشد مؤسسه فناوری کالیفرنیا که کار بر روی ماموریت وویجر را در دهه 1970 آغاز کرد، می‌گوید: «ویجرها به ما نگاه جدیدی به منظومه شمسی بیرونی دادند، برخلاف هر چیزی که می‌توانستیم تصور کنیم. آنها به ماموریت هایی مانند تلسکوپ هابل و جیمز وب تعلق دارند.
در مجموع، دو کاوشگر فضایی 67000 تصویر از منظومه شمسی ما گرفتند که آخرین آنها تصویر “نقطه آبی کم رنگ” بود که کوچکی و بی اهمیتی زمین را در مقایسه با وسعت جهان نشان می دهد.
نقطه آبی روشن؛ این عکس توسط فضاپیمای وویجر 1 از فاصله 6 میلیارد کیلومتری زمین گرفته شده است
در همین حال، کل رایانه و سیستم ناوبری Voyager 1 تنها به 69.63 کیلوبایت حافظه نیاز دارد. سوزان داد، مدیر پروژه وویجر می‌گوید: «دکمه‌ای که برای باز کردن درب خودرو فشار می‌دهید، قدرت محاسباتی بیشتری نسبت به فضاپیمای وویجر دارد.
هر دو وویجر در ابتدا به عنوان مأموریت های پنج ساله برنامه ریزی شده بودند، اما دانشمندان انتظار داشتند که فضاپیما حداقل 30 تا 40 سال دوام بیاورد. ادامه کار آنها پس از نیم قرن به لطف کار تیمی از مهندسان مجرب است.
با این حال، از آنجایی که سوخت پلوتونیوم این دو فضاپیما در حال اتمام است، که انتظار می‌رود در سال 2025 تمام شود، مهندسان مجبور شدند ابزارهای مختلف خود را خاموش کنند تا به وویجر اجازه دهند برای مدتی طولانی‌تر به کار و ارسال داده‌ها به زمین ادامه دهد.
دکتر. کامینگز می گوید در صورت قطع برق و ارتباطات وویجر به سفر خود ادامه خواهد داد. او افزود: «فکر می‌کنم یک میلیارد سال طول بکشد.» “هیچ چیزی نمی تواند آنها را متوقف کند.”
آقای کامینگز با اشاره به زمانی که بیش از نیم قرن پیش کار بر روی تلسکوپ های فضاپیما را آغاز کرد، می گوید: “حرف اول نام کوچک من روی است.” یکی خراشیده شده توسط تلسکوپ. پس فکر می کنم جاودانه خواهم شد.
داده‌های وویجر 1 و 2 در سال‌های اخیر به‌طور فزاینده‌ای هیجان‌انگیز شده‌اند، زیرا این دو فضاپیما اکنون در فضای بین‌ستاره‌ای هستند، منطقه‌ای از فضا فراتر از تأثیر خورشید.
در فضای بین ستاره‌ای، اشعه‌ها توسط خورشید و دیگر موانع موجود در منظومه شمسی مختل نمی‌شوند و به دانشمندان امکان دسترسی مستقیم به ذرات و پرتوهای فضایی را می‌دهند.
پس از عبور از چهار سیاره غول پیکر مشتری، زحل، نپتون و اورانوس، ابزارهای بسیاری هنوز کار می کردند. بنابراین یک ماموریت بین ستاره ای برای این فضاپیماها تعریف شد. در سال 2012، وویجر 1 اولین فضاپیمای ساخت بشر بود که وارد فضای بین ستاره‌ای شد و وویجر 2 شش سال بعد در سال 2018 دنبال شد.
با این حال وویجر در طول مسیر با مشکلات فنی زیادی مواجه شد. در سال 2022، کامپیوتر وویجر 1 دچار نقص فنی شد که مهندسان در محل آن را برطرف کردند، اما اکنون دوباره یکی کامپیوترهای داخلی فضاپیما خراب شده است. چیزی که می تواند ماموریت او را به خطر بیندازد.
علی‌رغم این موانع، دانشمندان انتظار دارند وویجر به ارسال داده‌ها به زمین برای چندین سال قبل از تعطیل شدن و مهاجرت به فضا ادامه دهد.
ناسا می گوید وویجر 1 به فاصله 1.7 سال نوری از ستاره ای در صورت فلکی زرافه به نام “Glyze 445” در سال 40272 پس از میلاد خواهد رسید.
لیندا اسپیلکر، دانشمند ماموریت وویجر در آزمایشگاه رانش جت ناسا، گفت: «ماموریت علمی به پایان خواهد رسید، اما بخشی از وویجر و بخشی از ما به سفر در فضای بین ستاره‌ای ادامه خواهند داد.
۵۸۵۸