عصر ایران; رضا غبیشاوی – چندی پیش یکی از سردبیران صداوسیما درباره انتقاد از پوشش آن سازمان از انفجارهای مرگبار کرمان گفت: دبیر شورای تامین به جای توضیح درباره حادثه انفجار کرمان با معاون سیاسی و رئیس صداوسیما تماس گرفت. و گفت: چرا خبر می‌دهی؟ …ما مانع اطلاع رسانی هستیم…احساس کردند اطلاعات نباید به اشتراک گذاشته شود…»
در این زمینه می توان به چند نکته اشاره کرد.
– یکی یکی از عوارض مهم انفجار بمب در کرمان، پوشش این حادثه در تلویزیون و رادیو است. صداوسیما در این پوشش جنبه های مثبت و منفی داشت. به عنوان مثال صداوسیما نیوز در حالی که بمبی در میان مردم منفجر شد و تعداد زیادی شهید و مجروح شدند، برنامه همیشگی خود را قطع نکرد و این حادثه را تنها در قالب زیرنویس گزارش کرد.
در عین حال انتظار می رفت شبکه خبر با توقف فوری برنامه های خود، اطلاع رسانی این حادثه را به صورت دقیق، جدی و کامل پیگیری کرده و در اختیار مردم قرار دهد. به خصوص که محل انفجار به دوربین ها و خبرنگاران نزدیک بود. صداوسیما همزمان در زیرنویس این شبکه گام های مثبتی برداشت، به عنوان مثال برای اولین بار اخبار مهم مرتبط با این حادثه از جمله تعداد جدید شهدا و اعلام تروریستی بودن انفجار را منتشر کرد.
نفس یک مقام عالی رتبه وزارت اطلاعات در آن یکی چه خوب است که برنامه های صدا و سیما به وضوح از محدودیت های اطلاع رسانی صحبت کنند و این امر نقش مهم و تاثیرگذاری در رفع مشکلات اطلاع رسانی در این سازمان خواهد داشت. برای صداوسیما بهتر است مشکلات و موانع موجود در ارتباط به صورت شفاف مطرح شود تا فرصتی برای کاهش آنها فراهم شود.
متأسفانه ذهنیت بخش بزرگی از مقامات ایرانی در مورد اطلاع رسانی هنوز چند دهه قدمت دارد. در آن زمان تصور می شد که با جلوگیری از اطلاع رسانی در رادیو و تلویزیون می توان از اطلاع رسانی در مورد یک مشکل جلوگیری کرد. این ایده که امکان جلوگیری از اطلاعات مربوط به یک رویداد وجود دارد، مربوط به گذشته است، اما هنوز اعتقادی به آن وجود دارد.
دانستن این واقعیت می تواند بسیاری از مشکلات بخش های اطلاعاتی و یا بحران های ناشی از اطلاعات نادرست را حل کند. این یک وضعیت مضر برای کشور است که باید برای حل آن فکری کرد.
– یکی یکی از قسمت‌هایی که این سردبیر گفت این بود که صداوسیما وظیفه بزرگنمایی یا کوچک‌کردن رویدادها را ندارد، بلکه سعی می‌کند واقعیت را نشان دهد. این مهمترین و اساسی ترین قسمت است. آیا رادیو باید یک وسیله اطلاع رسانی و رسانه ای باشد یا یک وسیله تبلیغاتی؟ وظیفه رسانه ها به تصویر کشیدن واقعیت است، اما کار تبلیغات بزرگنمایی و کوچکنمایی است. ایران به یک دستگاه رسانه ای نیاز دارد.
– آنچه این سردبیر رادیو گفت به چالش استقلال حرفه ای رسانه اشاره دارد. رئیس صداوسیما از سوی رهبری به عنوان عالی ترین مقام جمهوری اسلامی ایران منصوب می شود. یکی یکی از دلایل این ساختار انتصابی تقویت استقلال صدا و سیما و رهبر آن است. یعنی رئیس صدا و سیما منصوب می شود و به هیچ مقام دیگری گزارش نمی دهد. این بدان معناست که هیچ مرجع دیگری حق دستور یا منع رئیس صداوسیما را از ارائه بخش اصلی اطلاعات ندارد. این بدان معناست که رئیس و سردبیران صداوسیما نیوز از آزادی عمل استثنایی در حوزه محتوا برخوردارند. اما اینکه صداوسیما می تواند از این فرصت ها برای حفظ استقلال استفاده کند یا خیر، سوال دیگری است. نظرسنجی ها نشان می دهد که پاسخ به شدت منفی است.
رئیس صدا و سیما حداکثر همسو با سایر مقامات جمهوری اسلامی ایران است و زیر مجموعه نیست.
ضمناً بر اساس اصل استقلال حرفه ای، نماینده در امور حرفه ای خود تابع نماینده نیست. به عنوان مثال، مدیر یک باشگاه فوتبال، مربی تیم را تعیین می کند و حقوق او را می پردازد، اما حق دخالت در امور حرفه ای مربی تیم را ندارد. رئیس بیمارستان پزشکان را استخدام می کند و به آنها حقوق می دهد، اما حق دخالت در امور تخصصی درمان بیمار را ندارد.
صداوسیما در حوزه محتوای خبری فقط مشمول محدودیت هایی از قبیل قوانین، مقررات و اخلاق حرفه ای مکتوب روزنامه نگاری و احکام دادگاه می باشد.
به عنوان مثال، شورای عالی امنیت ملی تنها در صورتی می تواند صداوسیما را مجبور به اجرای تصمیم خود کند که با موضوعی موافقت کند.
رئیس کانال توسط مدیریت منصوب می شود. این فضایی است که قانون اساسی برای تقویت استقلال حرفه ای مدیر و کارکنان کانال در اختیار این سازمان قرار داده است. اینکه تا چه اندازه می توانند از این فرصت استفاده کنند، بحث دیگری است.
– اگر مسئولان صدا و سیما می خواهند راه را برای اطلاع رسانی رایگان، حرفه ای و اخلاقی هموار کنند و خود را از فشار مسئولین در حوزه اطلاع رسانی رها کنند، باید از انحصار خود دست بکشند و اجازه دهند دیگران، یعنی بخش خصوصی. رادیو و تلویزیون، کار را انجام دهند. شروع صداوسیما تاکنون با برجسته کردن نقش شبکه های تلویزیونی فارسی زبان در خارج از کشور توانسته است برخی محدودیت ها را در برخی زمینه ها کاهش دهد یا تغییر دهد.