درمان بیماری پارکینسون، عارضه جانبی مصرف داروی ضد سرطان

یک مطالعه جدید نشان داده است که ترکیبی که هنگام تجزیه یک داروی سرطان در بدن ایجاد می شود، دارای خواص درمانی است.

به گزارش نیواطلس، نتایج نشان داد که این محصول جانبی، هنگامی که با داروی اصلی ترکیب می‌شود، اثر هم افزایی در مهار سلول‌های سرطان پروستات ایجاد می‌کند و در صورت استفاده به تنهایی، تجمع پروتئین سمی در مغز را کاهش می‌دهد که با بیماری پارکینسون مرتبط است. . .

پس از مصرف داروها جذب و در سراسر بدن پخش می شوند. هنگامی که آنها اثر درمانی خود را اعمال کردند، توسط اندام های مختلف تجزیه یا متابولیزه می شوند و به محصولات جانبی به نام متابولیت ها تبدیل می شوند. اینها ترکیباتی هستند که راحت تر از بدن حذف می شوند.

به گزارش ایسنا، اثرات درمانی بالقوه متابولیت های دارو اغلب نادیده گرفته می شود، حتی اگر آنها در غلظت های بالایی در پلاسما وجود داشته باشند و ممکن است از نظر دارویی فعال باشند.

با این حال، یک مطالعه جدید از شورای تحقیقات ملی اسپانیا (CSIC) نشان داده است که متابولیتی که هنگام تجزیه یک داروی سرطان تشکیل می‌شود، می‌تواند به تنهایی به عنوان یک عامل درمانی ارزشمند باشد.

روکاپاریب، دارویی که برای درمان سرطان تخمدان، سینه و اخیراً سرطان پروستات استفاده می‌شود، به متابولیت اصلی آن، M324 تجزیه می‌شود که در گونه‌های مختلفی از جمله موش و انسان شناسایی شده است.

متابولیت M324 می تواند در حیوانات به غلظت های بالاتری نسبت به داروی اصلی برسد و می تواند به سلول های تومور نفوذ کند. در انسان، غلظت پلاسمایی متابولیت تقریباً 40٪ غلظت روکاپاریب است.

با استفاده از چهار رویکرد محاسباتی مختلف، محققان به طور جامع M324 را مشخص کردند و توانستند روکاپاریب و متابولیت‌های آن را از روی مولکول‌های هدف بالقوه پیش‌بینی کنند. آنها اهداف مشترک و اهدافی را که برای هر زوج منحصر به فرد بود شناسایی کردند.

محققان با انجام آزمایش‌هایی بر روی رده‌های سلولی آزمایشگاهی برای تأیید نتایج محاسباتی آن‌ها، بررسی کردند که آیا M324 خاصیت ضد سرطانی دارد یا خیر. آنها روکاپاریب و نسخه مصنوعی M324 آن را در پانلی از 20 رده سلولی سرطانی انسانی، از جمله سرطان پروستات، سینه، تخمدان و پانکراس مورد مطالعه قرار دادند.

در 9 رده سلولی، ترکیب داروی اصلی و متابولیت آن، مهار سلول های سرطانی را بیش از استفاده از هر یک از این ترکیبات به تنهایی افزایش داد. بیشترین تفاوت در رده سلولی سرطان پروستات با تفاوت در مهار بیش از 30 درصد مشاهده شد.

با مشاهده هم افزایی این دو ترکیب به جای فعالیت مستقل آنها در مدل های سلولی سرطان پروستات، محققان به این فکر افتادند که آیا متابولیت به تنهایی ممکن است در بافت سلولی دیگر فعالیت داشته باشد یا خیر. با تمایز نورون‌های دوپامین بیماری پارکینسون از سلول‌های بنیادی پرتوان القایی (iPSCs) مشتق از بیمار مبتلا به این بیماری، نورون‌ها را با M324 درمان کردند.

محققان دریافتند که این متابولیت به طور موثر تجمع آلفا سینوکلئین (⍺-synuclein) را کاهش می دهد، پروتئینی که وقتی به طور تصادفی در توده ها انباشته می شود، باعث التهاب عصبی، تخریب عصبی و مرگ سلولی می شود و از نظر ژنتیکی و عصبی با بیماری پارکینسون مرتبط است.

محققان می گویند یافته های آنها ممکن است پیامدهای بالینی قابل توجهی داشته باشد. اول، اثر هم افزایی مشاهده شده روکاپاریب و M324 می تواند بر آزمایشات بالینی در سرطان پیشرفته پروستات تأثیر بگذارد، زیرا ترکیب هر دو می تواند در مقایسه با سایر داروهای ضد سرطان مورد استفاده در این محیط مفید باشد. این همچنین می تواند پیامدهایی برای ایمنی و اثربخشی دارو داشته باشد و به تحقیقات بیشتری نیاز دارد.

در مورد بیماری پارکینسون، این مطالعه نشان داد که این متابولیت از نظر دارویی فعال است و پتانسیل استفاده مجدد را دارد که راه جدیدی را برای درمان این بیماری پیشنهاد می کند.

به طور کلی، ما نشان داده‌ایم که متابولیت‌های دارو می‌توانند پلی‌فارماکولوژی متفاوتی نسبت به داروهای اصلی خود نشان دهند، که بر اهمیت تجاری‌سازی متابولیت‌های دارویی، ترکیب آنها در مطالعات پیش بالینی، و مشخص کردن دقیق‌تر آنها در طول کشف و توسعه دارو تاکید می‌کند. بیماران.

این مطالعه در مجله Cell Chemical Biology منتشر شده است.