در سال 1956، فیلم سینمایی گودزیلا: پادشاه هیولاها به عنوان نسخه وارداتی از فیلم ژاپنی گودزیلا یا گوجیرا (ゴジラ) در سال 1954 در سینماهای ایالات متحده اکران شد. تعداد کمی از تماشاگران خارج از ژاپن به درستی درک کردند که فیلم نوعی عزاداری است و حاوی پیامی است. در حالی که احتمالا بسیاری آن را یک اثر جدی نمی دانستند.
نه سال قبل از آن، در سال 1945، ایالات متحده بمب اورانیومی Little Boy و بمب پلوتونیومی Fat Man را به ترتیب در شهرهای هیروشیما و ناکازاکی ژاپن منفجر کرد. تخمین تعداد دقیق قربانیان دشوار است. اما بمب ها بیش از 200000 نفر را که عمدتا غیرنظامی بودند سوزاند و هر دو شهر را با خاک یکسان کرد.
ریزش ذرات رادیواکتیو باعث شد که بازماندگان از سرطان و سایر بیماری ها رنج ببرند و فرزندان آنها با نقص مادرزادی متولد شوند. بازماندگانی که در ژاپنی به نام هیباکوشا شناخته می‌شوند، تا به امروز وحشت‌هایی را توصیف می‌کنند که فقط آنها شاهد و درک آنها بوده‌اند.
طرح اصلی گودزیلا ساده است و حتی حاوی عناصر دقیق آسیب های ملی سلاح های هسته ای است که فیلم قصد داشت آن ها را به تصویر بکشد. در این فیلم انفجار یک بمب هسته ای هیولای باستانی به نام گودزیلا را که در اقیانوس خوابیده است از خواب بیدار می کند. همانطور که در تریلر فیلم اصلی در یوتیوب مشاهده می شود، گودزیلا یک غول وحشت است که یک شهر 6 میلیونی را ویران می کند. آیا می توان ماجرای بمباران هیروشیما و ناکازاکی را واضح تر از این به تصویر کشید؟
تماشاگران سینما در ژاپن عادت داشتند با گریه سالن های سینما را ترک کنند. با این حال، از نسخه وارداتی ایالات متحده، عناصر کلیدی درک معنای نمادین اجتماعی سیاسی گودزیلا حذف شد.
ویلیام تسوتسوی، نویسنده کتاب گودزیلا در ذهن من: پنجاه سال پادشاه هیولاها در سال 2004، می گوید گودزیلا به اندازه کودکان در زمین بازی هیروشیما بی گناه بود. در فیلم 1954، یک حمله اتمی این موجود را از خواب در اقیانوس بیدار می کند. بدن او پوشیده از زخم های زمختی است که بازماندگان انفجارهای هیروشیما و ناکازاکی روی بدن خود داشتند. گودزیلا به عنوان قربانی یک بمب هسته‌ای، موجودی به شدت زخمی، دردناک و عصبانی است. این در حالی است که شاخص های آشکاری که گودزیلا را به حمله هسته ای ایالات متحده مرتبط می کند از نسخه وارداتی ایالات متحده حذف شد.
به گفته تسوتسوی، پس از جنگ جهانی دوم، فیلم گودزیلا به عنوان یک بیانیه سیاسی قوی عمل کرد و آسیب‌ها و اضطراب‌های مردم ژاپن را در دوره‌ای که به دلیل اشغال این کشور توسط آمریکا سانسور گسترده در ژاپن وجود داشت، نشان داد. در پایان جنگ تسوتسوی می افزاید که حملات اتمی به هیروشیما و ناکازاکی نه تنها منبع درد و وحشت بزرگی بود، بلکه برای جامعه ژاپن “گناه و شرم” نیز به همراه داشت.
ژاپنی ها نمی توانستند مستقیماً احساسات خود را بیان کنند. در نتیجه به سراغ قصه گویی رفتند. اما مخاطب آمریکایی این مفاهیم را درک نکرد. در سال 1956، نیویورک تایمز با تحقیر گودزیلا را چیزی جز یک دایناسور مینیاتوری ساخته شده از کفش های لاستیکی ضد آب و ساختمان ها و قطارهای اسباب بازی 20 دلاری توصیف کرد.
اکنون پس از گذشت چندین دهه از انتشار فیلم اصلی گودزیلا و پروژه های سینمایی چند میلیون دلاری برای ساخت نسخه های دیگر فیلم گودزیلا، معنای اصلی گودزیلا تقریبا برای همه گم شده است.
پس از گودزیلا در سال 1954، بسیاری از فیلم‌های با مضمون گودزیلا ساخته شدند و موضوع اصلی فیلم را از دست دادند. گودزیلا به یک هیولای غول‌پیکر و بی‌معنا تبدیل شده است که با هیولاهای غول‌پیکر دیگر مبارزه می‌کند، شهرها را زیر پا می‌گذارد، باعث مرگ تصادفی می‌شود و مخاطبان را سرگرم می‌کند. البته او هنوز نفس اتمی خود را به عنوان یادآوری اینکه واقعاً کیست دارد. با این حال، دنباله‌های اخیر گودزیلای ساخت ژاپن، مانند گودزیلا منهای یک (نه نسخه‌های هالیوود)، پادشاه هیولاها را کمی به وحشت سابق خود بازمی‌گرداند و او را دوباره به جنگ جهانی دوم متصل می‌کند.
در ژاپن (به غیر از دیدگاه فیلمسازان مشتاق)، گودزیلا به یک نماد مثبت تبدیل شده است. سر و پنجه های او ساختمان سینما توهو در کابوکیچوی توکیو را تزئین می کند (تصویر بالا). گودزیلا همچنین یک سری افتخارات تشریفاتی از شهرداری محلی دریافت کرده است: شهروندی ژاپن، سفیر گردشگری و حضور در فرش قرمز. معلوم نیست بازماندگان هیروشیما و ناکازاکی با دیدن این موضوع در مورد خود چه فکر می کنند.
227227