این سحابی با وسعت حدود 4 سال نوری، بقایای در حال انبساط یک جو ستاره ای شبیه به خورشید و در حال مرگ است که وقتی سوخت هیدروژن کوره مرکزی ستاره تمام شد و بعد از میلیاردها سال سوخت هلیوم برای همجوشی هسته ای تمام شد، وارد فضای بین ستاره ای شد.
به گزارش آنلاین، در نزدیکی مرکز سحابی سیاره ای، بقایای هسته داغ ستاره دیده می شود که اگرچه منقرض شده است، اما همچنان بسیار داغ است و آبی می درخشد؛ البته ابعاد آن تقریباً به اندازه زمین است و به همین دلیل به آن کوتوله سفید می گوییم.
جونز-امبرسون 1 یک پدیده موقت در مقیاس کیهانی است و در چند هزار سال آینده ناپدید خواهد شد. اما کوتوله سفید مرکزی و داغ آن میلیاردها سال طول می کشد تا خنک شود و در نهایت به یک کوتوله سیاه تبدیل شود.
این سحابی سیاره ای که با نام PK 164 +31.1 نیز شناخته می شود، کم نور است و در پشت تلسکوپ به سختی دیده می شود. اما این نمای دقیق که ساخت آن بیش از 12 ساعت طول کشید، جزئیات خیره کننده ای را آشکار می کند. در پس‌زمینه تصویر می‌توان ستارگان کهکشان خودمان، کهکشان راه شیری و کهکشان‌های پس‌زمینه را در سراسر جهان مشاهده کرد.
جالب است بدانید که ستاره ما، خورشید، تقریباً در نیمه راه از عمر 10 میلیارد ساله خود می گذرد و در حدود 5 میلیارد سال دیگر به غول سرخ تبدیل می شود و تا چند صد میلیون سال به همین شکل باقی می ماند، اما در نهایت لایه های بیرونی آن جو متلاشی شده و سحابی سیاره ای ایجاد خواهند کرد. بیشتر جرم خورشید به شکل یک کوتوله سفید باقی خواهد ماند.
اعتبار تصویر و حق چاپ: تیم OURANOS (Jean-Baptiste Erroux، Jean-Claude Mario، Mathieu Gino و Mathieu Tecki).