به گزارش ایمنا، ژاپن اعلام کرده است که قصد دارد شبکه ای پیشرفته برای حمل و نقل کالا در مسافت بیش از 500 کیلومتری بین توکیو و اوزاکا به عنوان راه حلی برای بحران لجستیک حمل و نقل این کشور ایجاد کند.
هدف اصلی این جاده هوشمند کاهش تراکم ترافیک در برخی از شلوغ ترین بزرگراه های ژاپن است. این سیستم فضا را در بزرگراه‌ها آزاد می‌کند، ازدحام را کاهش می‌دهد و جریان کلی ترافیک را با حمل بار در وسایل نقلیه الکتریکی خودکار از طریق تونل‌های زیرزمینی، وسط و شانه‌های جاده‌های موجود بهبود می‌بخشد. این رویکرد از زیرساخت های موجود استفاده می کند و اجرای پروژه را نسبتاً آسان می کند.
انگیزه اصلی این طرح رسیدگی به کمبود رانندگان کامیون است، مشکلی که در بسیاری از اقتصادها از جمله ایالات متحده و بریتانیا گسترده است. بسیاری از رانندگان کامیون ژاپنی تا سال 2030 به دلیل پیر شدن سریع جمعیت این کشور و عدم تمایل جوانان برای ورود به صنعتی معروف به دستمزدهای پایین و ساعات طولانی، بیکار خواهند شد. بر اساس مطالعه موسسه تحقیقاتی Nomura، تعداد کل رانندگان از 660000 در سال 2020 به 480000 در سال 2030 کاهش خواهد یافت.
این جاده می تواند به ژاپن کمک کند تا دو مشکل را همزمان برطرف کند: انتشار گازهای گلخانه ای و کمبود رانندگان کامیون.
در حال حاضر بیش از 90 درصد بار ژاپن از طریق جاده حمل می شود و با تکمیل جریان خودکار، این مسیر هوشمند قادر خواهد بود تا 25000 کامیون در روز را در 24 ساعت شبانه روز جابجا کند. روزنامه یومیوری تخمین می زند که این پروژه می تواند ظرف یک دهه با هزینه تخمینی 80 میلیارد ین (512 میلیون یورو) در هر 10 کیلومتر راه اندازی شود.
صنعت حمل و نقل بار چه تأثیری بر انتشار CO2 دارد؟
انجمن حمل و نقل بین المللی (ITF) تخمین می زند که حمل و نقل کالایی مرتبط با تجارت بیش از هفت درصد از کل انتشار CO2 و حدود 30 درصد از کل انتشارات مربوط به حمل و نقل در سراسر جهان را تشکیل می دهد.
بر اساس گزارش آژانس بین المللی انرژی (IEA)، ایالات متحده، چین و اتحادیه اروپا بیشترین انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از حمل و نقل زمینی را دارند، در حالی که ژاپن حدود سه درصد را به خود اختصاص داده است. این کشور می خواهد تا سال 2030 انتشار گازهای گلخانه ای خود را تا 46 درصد کاهش دهد.
