داستان اصلی این فیلم در مدائن و بخارا دو شهر در حدود سال های 50 و 60 هجری قمری می گذرد. محور داستان پسری به نام کارن فرزند پرویز است که از مریدان مدائن و از یاران رزمنده امام حسن (علیه السلام) است. غیر از این رشته باریک، پیوند قوی دیگری با اهل بیت در روند روایت نمی بینیم. خانواده کارن توسط ماموران معاویه قتل عام می شود و خود او توسط عمویش نجات پیدا می کند و به بخارا می رود و توسط مرد خوبی به نام بهامین بزرگ می شود… این شروع داستان است اما آنچه در تصویر می بینیم هیچ ربطی ندارد. با حقایق تاریخی، نه مدائن. ، مدائن قرن اول هجری است نه بخارای بخارا. خانه خاندان کارن در مدائن (که نزدیک بغداد کنونی بوده است) باید شبیه بناهای دوره ساسانی باشد، اما شبیه خانه‌های ایرانی دوره صفویه و قاجاریه اصفهان و شیراز با اورسی و ویترای است. و سرو گچ بری دیوارهای آجری. طراحی فضای بخارا و خانه بهامین عجیب تر است، شهری که هرگز پر آب نبوده و در طول تاریخ خود با مشکلات زیادی در تامین آب خود همراه بوده است. طراحی آن به گونه ای است که پر از آب، آبشار، رودخانه، کوه، غارهای آبرفتی و جنگل است. سبز و آبدار است! در آب و هوای خشک و بی درخت دشتی که بخارا در آن قرار دارد، اساساً درختان کافی برای گرم کردن خانه ها در زمستان با سوزاندن چوب وجود نداشت. اما در خانه بهامین شبی که عموی کارن جسد یخ زده فرزند برادرش را به آنجا می آورد، می بینیم که یک شومینه بزرگ وجود دارد که در آن خانه با سوزاندن هیزم گرم می شود، گویی قلعه ای در مجارستان یا لهستان است!
طراحی فضاهای شهری، ساختمان‌ها، خانه‌ها و بازارها هیچ ربطی به تاریخ، جغرافیا و نحوه زندگی مردم آن منطقه ندارد و به نظر می‌رسد با وجود هزینه‌های زیاد، فیلم از مزایای آن بهره‌برداری نکرده است. مشاوره از مشاوران آگاه و تحقیقات تاریخی در این موارد، و از اطلاعات لازم برای طراحی انیمیشن استفاده نکرده است. همچنین کار نمی کند همین عیب در مواردی مانند نحوه سواری و پوشش و تعاملات اجتماعی نیز مشاهده می شود; چیزی که در سراسر اقلیم فرهنگی ایران (که شامل جمهوری های مستقل اتحاد جماهیر شوروی در شمال و شمال شرق خراسان و عراق امروزی است) رایج است و هنوز هم در ایران امروزی در میان اعیان، عشایر و عشایر رایج است.
روایت کرد مهر- در قسمت طراحی کاراکتر به جز خود کارن (که به نظر می رسد طراحش نیم نگاهی به چهره شهاب حسینی دارد و لاجرم چهره ای شرقی دارد) بقیه شخصیت ها به خصوص مادر و همسرش شباهتی به ایرانی ها ندارند و دارند. صورت و بدن اروپایی؛ که شبهه استفاده از نرم افزارهای پیش فرض مورد استفاده در تولید انیمیشن را تقویت می کند. حتی آندیا (دختر بهامین و همسر کارن) که باید شبیه خراسانی های قرن اول هجری باشد و لباس بپوشد، طوری طراحی شده که گویی دختری از استانبول یا گرجستان قرن سیزدهم هجری است! به همین ترتیب در طراحی و گفتار دیگر شخصیت های خوب و بد داستان مانند معاویه، اشعث، یزید، جاوید و … با این مشکل مواجه هستیم.
داستان فیلم در بخش روایی نیز ایراداتی دارد، کارن شخصیت مبارزی است که با آرمان حق خواهی و آزادی و البته خونخواهی برای پدر و مادر و خواهرش و بقیه کشته شدگان توسط ماموران معاویه بزرگ شده است. آندیا که از کودکی با او بوده است. بود این را به خوبی می داند. زندگی پنهانی و آشکار او همواره با جنگیدن و تمرین و طراحی استراتژی برای ضربه زدن به نیروهای معاویه همراه بوده است، اما در داستان می بینیم که با وجود هشدارها و نشانه های لو رفتن نقشه، مدت زیادی را صرف کرده اند و طراحی شده، با خوش بینی و ساده اندیشی جان رزمندگان و خود او را به خطر می اندازد. شخصیت آندیا نیز کاملاً با فضا و موقعیت بیگانه است و هیچ نشانی از زن مبارز در او نیست. نه در رفتار و نه در گفتار. از سوی دیگر فداکاری عموی کارن برای نجات او، وصلت و پیوستن او به کاروان امام حسین (علیه السلام) از کربلا، نمایش پرچم های یالثارات الحسین (که مربوط به بعد از عاشورا است). حادثه) و… ارجاعات کوتاه و از هم گسیخته ای هستند که گویا مجموع در تصاویر گنجانده شده است تا خط داستانی را با واقعه عظیم کربلا پیوند دهد.
به گفته عماد رحمانی (کارگردان)، «شمشیر و اندوه» داستانی برای مخاطب بزرگسال است و در طول داستان آن سعی شده مفاهیم متفاوت و جدیدی برای گروه سنی جوان و نوجوان به نمایش درآید. اما فیلم در این زمینه نوعی عدم قطعیت دارد. مخاطب بزرگسال و آگاه متوجه اشتباهات و تناقضات می شود و مخاطب نوجوان ممکن است فقط به صحنه های درگیری علاقه مند باشد. با توجه به موارد ذکر شده و همخوانی صدای نام انگلیسی فیلم (SOWRD & SORROW) به نظر می رسد این اثر بیشتر برای مخاطبان خارج از ایران در نظر گرفته شده است.
تولید انیمیشن با تکنیک های مختلف راهی برای خلق تخیل بدون محدودیت های معمول فیلم است. مشکل دکور، نور، گریم، پوشش، بازیگران، صداگذاری و فیلمبرداری را ندارد و همه چیز را می توان از ابتدا بر اساس ایده و داستان طراحی کرد، اما در عین حال نیاز به ظرافت و ظرافت بیشتری دارد. طراحی و روایت دقیق همین موضوع باعث می شود در لایه های مختلف ذهن مخاطب تاثیر بیشتری داشته باشد. البته این ویژگی سد تیغ دو است، انیمیشنی که پرداخت، روایت و ساخت مناسبی ندارد، با وجود هزینه های بالای تولید، فاقد اعتبار علمی و اقبال مخاطب است.
۲۲۰۵۷