به گزارش پی ام آپ؛ عضو هیئت علمی دانشگاه شهید باهنر کرمان درباره بحران خشکسالی وی بیان کرد: اگرچه منابع آب شیرین ما بسیار کاهش یافته است، اما این معضل آینده شهرهای مرکز ایران به ویژه کرمان را تهدید می کند. ایران خالی از سکنه می شود و اگر به این روند ادامه دهیم ۲۵ سال دیگر کرمان خالی از سکنه می شود. یکی از پیامدهای خشکسالی کاهش سطح آب در روستاها بوده و رودخانه‌ها به دلیل کمبود آب خشک و کم آب می‌شوند، که به همین ترتیب باعث تضعیف کشاورزی منطقه می‌شود.
مهاجرت روستاییان به شهرهای بزرگ و کوچک اطراف محل سکونت خود پراکنده می شوند، در نتیجه این خشکسالی، جمعیت روستایی در اطراف شهرها به حاشیه رانده می شوند.
خبازی اظهار نمود: هنگامی که ذخایر آب در حال کاهش است، کشاورز مجبور به ترک زمین، خانه و کاشانه روستای خود می‌شود و این به معنای مهاجرت است که در آینده هزینه‌های قابل توجهی را بر دوش مردم و دولت تحمیل خواهد کرد؛ هزینه‌هایی که به عنوان تبعات بلندمدت خشکسالی شناخته می‌شود و تأثیری روی آینده شهرهای ما خواهد گذاشت.
وی بیان کرد: زمانی که کشاورزان و نیروی تولید کشور به سمت شهرها مهاجرت می‌کنند و زمین‌های حاصلخیز را ترک می‌کنند، خود را نیز به عنوان جمعیت شهرنشین به مصرف‌کننده‌ها تبدیل می‌کنند، در حالی که اگر منابع آبی تامین شده بودند و کشاورزان در روستا باقی می‌ماندند، با استفاده از همین زمین‌ها می‌توانستند چرخه تولید کشور را به راه اندازی و به تولید کشور کمک کنند.
مصطفی خبازی بر بالا بودن میزان تبخیر در کرمان تاکید کرد و یادآور شد: متاسفانه در استان کرمان ما با سرعت بالایی از تبخیر مواجه هستیم و همین عامل باعث نابودی بسیاری می شود محصولات زراعی این اتفاق می افتد، زیرا حیات انسان و گیاه به آب وابسته است و اگر آب مورد نیاز گیاه تامین نشود، گیاه می میرد و امنیت غذایی را در آینده به خطر می اندازد. ضمناً با نفوذ آب شور ساحلی به سفره های آب زیرزمینی داخل کشور، آب شیرین در مرحله اول به لب آب شور و در مرحله بعد به آب شور تبدیل می شود.
خبازی با بیان اینکه این مسئله منجر به بروز مشکلات جدی برای موجودات زنده می‌شود، ادامه داد: به علت خشکسالی و تغییر آب شیرین به آب شور، تنوع زیستی و زندگی گیاهان، جانوران و به طور کلی اکوسیستم منطقه و حوضه آبی تحت تأثیر قرار می‌گیرند و با دگرگونی مواجه می‌شوند، و در یک وضعیت بحرانی قرار خواهند گرفت. این خشکسالی در مناطق بیابانی و نیمه بیابانی کرمان و یزد بسیار مشهود است زیرا بسیاری از گونه ها در خطر انقراض بودند.