نام: رابین مک لورین ویلیامز
متولد: 21 ژوئن 1951
درگذشت: 11 اوت 2014
تحصیلات: کالج کلرمونت مک کنا – کالج مارین – مدرسه جولیارد
حرفه: بازیگر، کمدین
سال فعالیت: ۱۳۹۳-۱۳۵۵
همسران: والری ولاردی – مارشا گریس ویلیامز – سوزان اشنایدر
تعداد فرزندان: 3
زندگینامه
رابین ویلیامز در 21 ژوئیه 1951 در بیمارستان سنت لوک در شیکاگو، ایلینویز به دنیا آمد. پدر او رابرت فیتزجرالد ویلیامز است. یکی او یکی از مدیران ارشد شرکت خودروسازی فورد بود و مادرش، لوری مک لارن، نیز قبل از تولدش در زمینه مدلینگ در جکسون، می سی سی پی کار می کرد. پدربزرگ او، آنسلمو جی مک لورین به عنوان یکی او یکی از چهره های معروف حزب دموکرات، سناتور و فرماندار ایالت می سی سی پی بود.
رابین تبار انگلیسی، ایرلندی، آلمانی و فرانسوی داشت و مانند پدرش در کلیسای اسقفی پروتستان بزرگ شد. او بعدها ادعا کرد که مادرش بیشترین نقش را در شوخ طبعی او داشته است و در کودکی سعی می کرد با شوخی توجه مادرش را به خود جلب کند. رابین دوران دبستان خود را در لیک فارست، مدرسه دولتی گورتن گذراند و در دوران دبیرستان به مدرسه دیر پت رفت. او کودکی آرام و بسیار خجالتی بود، اما بعدها با عضویت در گروه نمایش دبیرستان بر این احساس غلبه کرد. در عین حال دوستانش مدام او را به خاطر سلیقه اش تحسین می کردند.
مایکل کان، استاد بازیگری در جولیارد نیز برای مدت کوتاهی از عجیب‌وغریب‌های ویلیامز شگفت‌زده شد، اما بیشتر سعی کرد با انتقاد از طنز ویلیامز، او را به یک کمدین صرف تقلیل دهد تا یک بازیگر. با این حال، رابین با بازی باورنکردنی خود در «شب ایگوانا» اثر تنسی ویلیامز، بسیاری از منتقدان خود از جمله کان را ساکت کرد. پس از این نمایش ریو ضمن تحسین هنر او ابراز خوشحالی کرد که سرنوشت آنها در یک مسیر بوده است. ویلیامز و ریو تا زمان مرگ ریو در سال 2004 دوستان صمیمی باقی ماندند. زک ویلیامز، پسر رابین، این دو را برادرانی توصیف کرد که از مادران متفاوتی متولد شده بودند. در طول بیماری ریو، رابین بسیاری از هزینه های درمانی خود را پرداخت و همچنین به خانواده ریو کمک مالی می کند.
رابین با کریستوفر ریو
ویلیامز با تلاش های خود سانفرانسیسکو را به مرکز رنسانس کمدی آمریکایی هدایت کرد.
لبه
او در اوایل کار خود، قبل از هر اجرا مقداری الکل و مواد مخدر مصرف می کرد تا استرس خود را مدیریت کند. با این حال او اعتراف می کند که هرگز در طول اجراهایش چیزی مصرف نکرده است، هرچند گاهی آثاری از داروهایی که روز قبل مصرف کرده در حین اجرا روی او باقی می ماند. در آن زمان او اغلب از کوکائین استفاده می کرد که باعث می شد در طول اجراهایش دچار پارانوئید شود. برخی از منتقدان، از جمله وینسنت کانبی، اظهار داشته‌اند که مونولوگ‌های ویلیامز گاهی آنقدر طولانی و احساسی بود که نگران سلامتی او بودند که احساسات خلاقانه‌اش در مکان‌های تنگ و خطرناک ختم نشود.
ویلیامز در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980 به کوکائین معتاد بود و اغلب با جان بلوشی از این مواد استفاده می کرد. با مرگ ناگهانی بلوشی بر اثر مصرف بیش از حد کوکائین، رابین با افسردگی شدید مواجه شد و همین عامل همراه با تولد زاک، او را مجبور به ترک اعتیادش کرد. برای جایگزینی مواد مخدر به دوچرخه سواری روی آورد و به گفته خودش این ورزش جانش را نجات داد. در سال 2003، هنگام فیلمبرداری یک فیلم در آلاسکا، رابین دوباره شروع به مصرف الکل کرد و در سال 2006 برای ترک آن به یک مرکز توانبخشی در نیوبرگ مراجعه کرد. البته او در این مدت هرگز به مواد مخدر بازگشت.
مرگ
در مارس 2009، رابین به دلیل مشکلات قلبی در بیمارستان بستری شد و پزشکان دریچه آئورت او را تعویض کردند. در اواسط سال 2014، او برای درمان اعتیاد به الکل خود به بنیاد هیزلدن در مینه سوتا رفت. او اغلب احساس سوزش در معده و گرسنگی، بی خوابی و استرس شدید داشت و دست چپش می لرزید. به گفته همسرش سوزان، او اخیرا دچار توهم و مشکلات حافظه شده بود. او نیز از این موضوع آگاه بود، بنابراین هر کاری که از دستش بر می آمد انجام داد تا مغزش را از نابودی نجات دهد. رابین که به بیماری پارکینسون تشخیص داده شد، مجبور شد داروهایی را که زمانی در پی خود تولید کرده بود، مصرف کند. در 11 آگوست 2014، رابین در خانه اش در کالیفرنیا خود را با کمربند حلق آویز کرد. در طول معاینه بافت مغز او مشخص شد که او به زوال عقل بدن لوی مبتلا بوده و در واقع به اشتباه پارکینسون تشخیص داده شده است.