استاد حجت الاسلام والمسلمین سید کاظم ارفع پدری با اخلاق برای همه مردم و گروه ها
چیزی را گزارش کنید جمعیت پیام کوتاه بود: «بسم الله الرحمن الرحیم» درگذشت حجت الاسلام والمسلمین جناب آقای سید کاظم ارفع رحمت الهی را به خانواده محترم و همه بازماندگان تسلیت عرض می کنم. این پیام رهبری به مناسبت درگذشت استاد حجت‌الاسلام سید کاظم ارفع، شاید کوتاه باشد، اما در دل آن یک دنیا حرف است. استاد سید کاظم ارفع دار فانی را وداع گفت، اما میراث اخلاقی و علمی بزرگی برای ما به یادگار گذاشت که این روزها بیش از هر زمان دیگری تشنه آن هستیم. شاید دفتر خاطرات نوه محبوبش یکی از بهترین نوشته هایی که می تواند ما را به شخصیت این دنیای بزرگ نزدیک کند. امیر نظری می نویسد:
«تا زمانی که یادم می آید بهترین روزهای کودکی و جوانی ام دهه دوم صفر و نماز صبح پدربزرگ 70 ساله ام بود.
اگرچه امسال به دلیل غیبت او دیگر آن حال و هوا و ازدحام وجود نداشت، اما سال هاست که بازآفرینی این محفل قدیمی با حضور روزانه چندین هزار نفر از عزاداران در صحن و حجره ها، لذتی وصف ناپذیر به من بخشیده است.
من اهل کار نبودم و شاید هنوز هم نیستم، اما ده ها نفر در مزرعه و روضه کار می کردند و از همان ساعت اول روضه کنار پدربزرگ مرحومم نشستم و فقط «خوش آمدید» گفتم. و از آرامش بی نظیری که حاکم بود لذت ببرید.
هر روز چندین سخنرانی افتخاری ایراد می شد، تقریباً همه علمای تهران با گرایش های مختلف، از علامه میرزا یحیی نوری و آشیخ علی اصغر مروارید گرفته تا آیات لواسانی و فیلسفی و آشتیانی، سبط و محدث زاده قمی و مجتهدی و شریعتمداری، ضیاف و مستوفی و مستوفی. خلخالی . مهدوی کنی، رئوفی، هاشمی گلپایگانی و… در روضه حضور یافتند. سر میز صبحانه طبقه بالا با هم صبحانه خوردند، از مقامات دولتی داغ و نه داغ گرفته تا افرادی که معتقد بودند سیاست کاری ندارد. و همه اینها مدیون متانت پیرمردی بود که هیچگاه تندخویی نکرد و با ریا زندگی نکرد و همیشه آیت الله العظمی آسید احمد خوانساری (ره) را الگوی خود قرار داد.
(از راست: حضرت آیات و حجه الاسلام: حاج شیخ احمد مجتهدی تهرانی، حاج شیخ محمدتقی فلسفی، سید محمد حسین تهرانی، شیخ غلامحسین جعفری همدانی، حاج شیخ محمدعلی نجفی فرید و حاج سید کاظم ارجمند)
همان انبوه بدخواهان در مراسم مرگ او احساس می شد، از خشن ترین سیاستمداران گرفته تا خشن ترین وزنه برداران غیرسیاسی که در مراسم مرگ او ابراز تاسف و فقدان کردند.
در مورد مهد کودک!
قبلاً قبل از سن من منبر آیت الله صیدان (رحمت الله علیه) بودند، اما از آنجایی که یادم هست مرحوم آقایان شریعتمدار، فاطمی نیا، مصطفوی و ارفع سخنران مراسم بودند.
امروز دیدم که همه آن علما و وعاظ و مداحان و پدربزرگم مردند و جز خاطره و حسرت فراوان و یک دنیا عکس و فیلم چیزی برایم نماند.
دنیای عجیبی است!
وقتی انسان به گذشته فکر می کند، ناخودآگاه اشک در چشمانش حلقه می زند.
ای کاش این روزها و این لحظه ها تکرار می شد.
ای کاش هنوز بچه بودم اما دعای حاجی علامه مداح و برداشتن عمامه علما به عنوان احترام در خاطرم نمی ماند.
مهمتر از همه،
ای کاش این نفس های پاک و دعاهای خالصانه و اشعار پر محتوا و اشک را بدون ریا و علما و خطبه های معروف از دست نمی دادیم.
ای کاش امروز به جای نگرانی از دیده شدن در عالم اذن، خطبه هایی در مورد دستگیری از ایمان مردم به عالم حق می نوشتند…
این عزیزان و همه عاشقان ملا را نزد امیرالمومنین علیه السلام جمع می کنیم.
برای آشنایی بیشتر با سیره اخلاقی حجت الاسلام سید کاظم ارفع می توان با مطالعه یادداشت محمدرضا زائری، یکی از سخت گیرترین روحانیون در اخلاق و ماهیت روحانیت در جامعه، یاری رساند. زائری درباره او می نویسد:
«به جبهه رفتم، سلام کردم و بدون مقدمه پرسیدم: اسمت چیست؟» بدون تعارف و توجه و احترام خاص و بدون اینکه از مومنین بپرسم. می خواستم ببینم اخلاق امام جماعت این مسجد چیست؟ در کودکی و نوجوانی فکر می کردم تواضع و خوش اخلاقی امام می تواند معیار عدالت ایشان باشد و بعد پشت سر ایشان نماز بخوانم!
من یک دوچرخه 26 اینچی داشتم و تا ناصرخسرو، خیابان حاج نایب را رکاب زده بودم و کتابچه احیای فضایل اهل بیت را از سیوطی خریده بودم و الان در راه خانه خواستم این کار را انجام دهم. نماز ظهر و عصر من در مسجد محمدیه. به جبهه رفتم و پرسیدم: اسمت چیست؟ لبخندی زد و با محبت و صمیمیت عجیبی گفت: سید کاظم ارفع!
تعجب کردم و با هیجان پرسیدم: نویسنده کتاب آیات الولایه؟ شاید کتاب دیگری بود که چند سال پیش در کتاب های مرحوم عمه دیده بودم و نام سید کاظم ارفع در ذهنم مانده بود. خیلی خوشحال شدم که روحانی و نویسنده و دانشمند امام جماعت این مسجد است. بروشور را در دستم گرفت و ورق زد و مرا تشویق کرد و از من پرسید کجایی و چه کار می کنی و بعد دوباره با او دوست شدم و گاهی در مسجد و در خانه ساده اش و بعد دوباره به دیدارش می رفتیم. داخل مسجد شریعت چهارراه مختاری و سپس با مکان و موقعیت ممتاز علمی و اجتماعی و پدر بزرگوار و عالم ایشان بیشتر آشنا شدم و در سالهای بعد تا امروز که خبر را خواندم فقط احوالپرسی گاه به گاه تلفنی؛ «وفات آیت الله سید کاظم ارفع» و با همان صدای قوی و خوش آهنگ، با همان وقار و تحمل، با همان قامت بلند و همان چهره دلنشین، با همان مهربانی و صمیمیت بر من ظاهر شد!
خداوند با همان گرمی و محبتی که در آن روز گرم تابستان از نوجوانی خسته در صحن مسجد محمدیه پذیرایی کرد، از مهمانش بر سر سفره محمدی پذیرایی کند.
صرف نظر از این، جایگاه علمی سید کاظم ارفع را به هیچ وجه نمی توان نادیده گرفت. ترجمه قرآن کریم و نهج البلاغه و صحیفه سجادیه به صورت روان و مناسب برای قاری امروزی کار هیچکس نیست و بدون تأمل عمیق در عمیق ترین معارف الهی و آگاهی از زندگی مردم به مردم بی گناه نمی توان انجام داد. برای گروه پژوهشی نمایشگاه بین المللی قرآن انتخاب شد. کریم در کشور بود. سید کاظم ارفع فرزند سید ناصرالدین ارفع در سال 1323 در تهران به دنیا آمد. تحصیلات متوسطه را بدون پایان تحصیلات ترک کرد و با تشویق پدرش در حوزه علمیه مشغول به تحصیل شد. در یکی از حوزه های علمیه تهران (خیابان ری، بازارچه یا نایب السلطنه) به عنوان معلم و مناظره مشغول به کار شد. پس از چهار سال تحصیل در این مدرسه علوم اسلامی که برجسته ترین استاد آن حاج آقا مجتهدی بود، در سال 1342 به حوزه علمیه قم هجرت کرد. اساتید بزرگ ایشان در این زمینه عبارتند از: آیت الله فاضل لنکرانی، مرحوم آیت الله سلطانی، آیت الله نوری همدانی و مرحوم دکتر. مفتاح. پس از رحلت پدر گرامیش ناگزیر شد برای رسیدگی به امور خانواده و ادامه تحصیل علوم و معارف اسلامی از قم به تهران بازگردد، این بار نزد اساتید: آیت الله حاج میزرا علی آقا فلسفه در مسجد لرزاده و آیت الله میرزا باقر آشتیانی. در مدرسه مروی پرداخت می شود. در عین حال، چه قبل و چه بعد از انقلاب اسلامی به تبلیغ و تبلیغ انقلابی روی آورد. وی مؤلف بیش از پنجاه عنوان کتاب تألیف و ترجمه است که بیشتر آنها، بلکه بیشتر به علوم و معارف اسلامی و نشر و ترویج فرهنگ اهل بیت طهارت (ع) می پردازد. و طهارت (علیه السلام). وی موفق به ترجمه قرآن کریم، نهج البلاغه و صفیحه سجادیه به سنت مرضیه شد.
