بالاخره چای بنوشیم یا نه؟

این چای با نام علمی Camellia sinensis L شناخته می شود. ارتفاع درخت چای وحشی بیش از 10 متر است اما در نمونه های پرورشی از 2 متر بیشتر نمی شود. برگ های گیاه چای سبز تیره است. میوه چای کلاهکی شکل، دارای سه قسمت و دارای یک یا دو دانه است. به طور کلی دو نوع چای سبز و سیاه در بازار وجود دارد که چای سیاه حاصل تخمیر برگ سبز چای است که باعث از بین رفتن فاکتورهای رنگ سبز می شود.

به گزارش بازتاب آنلاین به نقل از ایسنا، چای در شمال هند و همچنین سایر نقاط هند به صورت وحشی می روید. در بسیاری از مناطق مانند چین، ژاپن، جاوه، برزیل، آرژانتین، سریلانکا، اندونزی، کنیا، ترکیه، پاکستان و ایران (در مناطق شمالی به ویژه گیلان) می روید. هنگامی که برگ های گیاه چای جمع آوری، برشته و گاهی اوقات تخمیر می شوند، به آنها چای سبز یا سیاه می گویند.

بیشتر تاثیرات چای سبز به دلیل ترکیبات پلی فنلی آن است. چای سبز ممکن است از سرطان های دستگاه گوارش، ریه و سرطان های وابسته به استروژن (از جمله سرطان سینه) جلوگیری کند. دهانشویه های تهیه شده از چای در جلوگیری از پوسیدگی و پوسیدگی دندان و جلوگیری از خوردگی آنها موثر است. چای سبز باعث ایجاد گرما و افزایش چربی سوزی می شود. بنابراین می توان از آن در محصولات لاغری استفاده کرد. علاوه بر این، چای سبز ممکن است در پیشگیری و درمان اسهال ناشی از کلستریدیوم و همچنین کمک به رشد باکتری های مفید در فلور روده موثر باشد.

مطالعات حیوانی روی چای اثرات مفیدی در درمان التهاب روده بزرگ و کاهش کلسترول خون نشان داده است. به نظر می رسد ترکیبات پلی فنولی موجود در چای در ضد تومور، محافظت در برابر مواد شیمیایی خارجی و اثرات آنتی اکسیدانی موثر هستند.

کافئین موجود در چای محرک سیستم عصبی مرکزی است و اثر ضد افسردگی دارد. این اثر باعث گشاد شدن عروق کلیوی و در نتیجه افزایش سرعت نرم شدن خون و تولید اثر ادرار آور می شود. علاوه بر این، کافئین باعث افزایش ضربان قلب، افزایش ترشح شیره معده و افزایش تجزیه قند و چربی می شود.

به نظر می رسد چای در کاهش خطر سرطان و بیماری های دندانی نقش دارد. همچنین از قدیم الایام برای درمان مشکلاتی مانند خستگی عصبی، میگرن و اسهال و استفراغ و همچنین افزایش کارایی بدن (با اثر محرک آن) استفاده می شده است. در طب هندی از آن برای درمان اسهال، بی اشتهایی، میگرن، درد قلب، تب و خستگی استفاده می شود. در طب چینی نیز از چای سبز برای درمان میگرن، حالت تهوع و اسهال ناشی از مالاریا، درمان مشکلات گوارشی و همچنین پیشگیری از سرطان استفاده می شود.

طبق اعلام وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، طبع چای گرم و خشک است. مقوی معده در افراد سرد و مرطوب. رقیق کننده، مدر، رفع تشنگی کاذب و ورم معده، بهبود دهنده رنگ خون و صورت، رساندن دارو به انتهای معده و بدن، پاک کننده معده، رفع بوی بد و بوی بد سیر و پیاز است. همچنین برای تپش قلب، بیماری های قلبی و اشکال در ادرار مفید است. فرنی پخته برای ورم شدید و درد بواسیر نیز مفید است.

شیرینی و شیر برای این کار مفید است، اما خوردن بدون شیرینی مضر است. نوشیدن چای با معده خالی مضر است و به خصوص در هوای گرم باعث بیماری می شود. نوشیدن نوشیدنی های گرم به ویژه در هوای گرم برای افراد عصبانی نیز مضر است. نیم گرم مفید است و اگر بعد از غذا مصرف شود، عمل گوارش را تسریع می کند. شیر بز برای چای در هوای گرم و مشک، میخک، زنجبیل و دارچین برای هوای سرد مفید است.

چای معمولاً دم می شود. اگر یک قاشق چایخوری از برگ های له شده چای را با تقریباً 100 تا 200 میلی لیتر آب مخلوط کنید، پس از 3 تا 10 دقیقه آماده استفاده خواهد بود. پس از 3 دقیقه، تقریباً تمام کافئین موجود در برگ ها جذب آب می شود. چای سیاه که چای سبز تخمیر شده است باعث افزایش میزان تانن و در نتیجه اثر ضد اسهالی آن می شود.

یک فنجان چای دم کرده تقریباً حاوی 50 تا 100 میلی گرم ترکیبات پلی فنلی و 10 تا 50 میلی گرم کافئین است. توصیه می شود که مادران باردار از نوشیدن چای به دلیل داشتن کافئین پرهیز کنند یا حداقل چای را بسیار رقیق و به مقدار کم مصرف کنند. بی خوابی ممکن است در نوزادانی رخ دهد که مادرانشان در دوران شیردهی چای می نوشند.

مصرف چای با داروهای ضد انعقاد مانند وارفارین ممکن است اثرات این داروها را کاهش دهد. به نظر می رسد طرز تهیه چای و مقدار مصرف آن بر میزان ویتامین K موجود در آن تأثیر می گذارد. افرادی که در حین مصرف این داروها چای مصرف می کنند باید حداقل همیشه از همان روش تخمیر، آماده سازی و نام سازنده استفاده کنند.

علاوه بر این، به نظر می رسد که مصرف همزمان با داروهای قلیایی ممکن است جذب این داروها را کاهش دهد، زیرا امکان اتصال تانن های چای به دارو وجود دارد. به نظر می رسد چای در جذب آهن از گیاهان موثر است. به همین دلیل، گیاهخوارانی که منبع آهن خود را فقط از گیاهان دریافت می کنند، باید حداقل دو ساعت بین چای و مصرف گیاهان حاوی آهن فاصله بگذارند.

به دلیل وجود ترکیبات تانیک و اسید کلروژنیک در چای، افرادی که معده حساس دارند، بیشتر دچار عوارض جانبی می شوند. ترشح بیش از حد اسید، تحریک معده، کاهش اشتها، یبوست شدید یا گاهی اسهال می تواند از عوارض مصرف زیاد چای باشد. برای جلوگیری از این عوارض می توانید مقداری شیر به چای اضافه کنید.

در افرادی که سیستم قلبی عروقی ضعیفی دارند، بیماری های کلیوی، پرکاری غده تیروئید، افرادی که تمایل غیرطبیعی به اسپاسم دارند و افراد مبتلا به برخی بیماری های روانی خاص مانند حالت های ترس و اضطراب باید احتیاط کرد.

علائم کم خونی میکروسیتیک در کودکانی که تقریباً 250 میلی لیتر چای سبز در روز مصرف می کردند، مشاهده شده است. مصرف طولانی مدت بیش از یک و نیم گرم کافئین در روز ممکن است باعث علائم غیر اختصاصی مانند بیقراری، تحریک پذیری، بی خوابی، تپش قلب، سرگیجه، استفراغ، اسهال، بی اشتهایی و سردرد شود.

مصرف همزمان مقادیر زیاد چای نیز ممکن است این علائم همراه با لرزش غیرارادی و افزایش غیرطبیعی واکنش ها را ایجاد کند. اولین علائم مسمومیت استفراغ و اسپاسم شکمی است. با این حال، هنگامی که به صورت دم کرده مصرف شود، امکان بروز عوارضی که منجر به مرگ شود وجود ندارد. بیماران مبتلا به سیستم قلبی عروقی ضعیف و بیماری های کلیوی و همچنین زنان باردار و شیرده نباید چای مصرف کنند و یا چای مصرف کنند.