حسن لوتفی در یادداشتی در روزنامه Etemad نوشت: “حالا که فیلم های سعید روستا و جعفر پاندی در جشنواره کن پذیرفته شده اند ، و در گذشته جایی که کیاروستامی ، فرهادی ، جعفر پناحی ، راشولوف و کیک های مورد علاقه من از جشن های جشنواره های ناتوان جهان دریافت نکرده اند. خود جشنواره فیلم فجر؟
در جشنواره های مختلف ، لیست طولانی پیدا می شود که نام فیلم های برجسته در کشور خود با سانسور ، Naggamation به نمایش در می آید. به همین دلیل هر جشنواره می تواند یک درگاه برای برخی از فیلمسازانی باشد که در کشورشان حضور داشته اند. حتی جشنواره بین المللی فجر ، هنگامی که از سایر کشورها فیلمبرداری می شود ، چنین فرصت هایی را برای برخی فراهم می کند.
برخی که برای تماشای برخی از افراد فیلم ساخته اند. البته شکی نیست که بیشتر فیلمسازان و هنرمندان مشتاق هستند که به هموطنان خود نگاه کنند. در این مورد است که فیلمساز احساس بهتری می کند. اما اگر بازی یا برقراری ارتباط امکان پذیر نباشد ، پس به دنبال این است که تأثیر خود را برای مخاطبان خارجی به ارمغان بیاورد. او ممکن است جشنواره را از این طریق و پس از دریافت جایزه و حتی به تدریج دیدن مخاطبان میهن پرستانه و غیره دوست داشته باشد. این تغییر توسط دیگران با محدودیت انجام شد.
آنها هم خوب نیستند. تصمیم گیرندگان (به عنوان مثال ، روستایی و مستمری را به محدودیت های خود) تغییر دهید ، سپس محدودیت های جدید ساکت نیستند. بشر بشر من اینها را نوشتم تا بگویم خوشحالم که جهان جشنواره ها و جشنواره هایی دارد که باعث کاهش تنگی نفس و بسته شدن دست و پای فیلمسازان می شود.