این تفاوت فاحش نه تنها مقایسه‌ای تلخ با لیگ‌های مطرح جهان است، بلکه جایگاه فوتبال ایران را در آسیا نیز زیر سوال می‌برد. به عنوان نمونه، لیگ عربستان با وجود تیم ملی‌ای که به قدرت دفاعی‌اش شناخته می‌شود، سرشار از بازی‌های پرگل و تهاجمی است، در حالی‌که فوتبال ایران کم‌گل‌ترین لیگ میان لیگ‌های معتبر منطقه لقب گرفته است.
یکی از اصلی‌ترین دلایل این بحران، نگاه محافظه‌کارانه مربیان داخلی است. بسیاری از مربیان به جای تمرکز بر توسعه تیم و ارائه فوتبال جذاب، تنها به حفظ کارنامه شخصی و جلوگیری از گل خوردن فکر می‌کنند. همین رویکرد سبب شده حتی مربیان بزرگی مانند وحید هاشمیان نیز تحت فشار چنین جوی، تیم خود را با استراتژی «گل نخوردن به هر قیمت» وارد میدان کنند؛ تیم‌هایی که هوادارانشان علاقه‌ای به تماشای فوتبال تدافعی و بی‌روح آن‌ها ندارند.
در واقع، مشکل فوتبال ایران نه فقط در کمبود بازیکن یا شرایط سخت مالی، بلکه در ضعف دانش و تفکر مربیگری ریشه دارد. وقتی دانش تاکتیکی پایین و نگاه توسعه‌ای غایب است، خروجی چیزی جز فوتبالی بی‌هیجان و کم‌گل نخواهد بود؛ فوتبالی که در آن بازیکنان دستمزدهای کلان می‌گیرند اما از ارائه خدمات و هیجان به جامعه فوتبالی ناتوان‌اند.
این واقعیت تلخ است: فوتبال ایران به آینه‌ای بدل شده که ضعف‌ها و نواقص ساختاری را تمام‌نما به تصویر می‌کشد. تا زمانی که مربیان جرأت تهاجمی بازی کردن نداشته باشند و ساختار آموزشی و فنی اصلاح نشود، لیگ برتر ایران همچنان در حسرت گل و جذابیت باقی خواهد ماند.
257 251
گردآوری شده از:خبرآنلاین