روزنامه Shargh در یادداشتی از استاد دانشگاه تهران استاد کیمارس آستاریان نوشت:
یک استاد دانشگاه برای تغذیه ، محیط زیست ، شیمی یا حوزه دیگری را در نظر بگیرید که تعدادی از تکنیک ها ، دانش ، روش ها و دیدگاه ها را دارد ، اما متخصص در نحوه ایجاد دانش وی به سیاست و تبدیل به قدرت سیاسی (بدون تبدیل شدن به یک فعال سیاسی متعارف) است.
این به تعدادی از مهارت ها نیاز دارد. به ویژه ، هنر ارتباط با سایر رشته ها و “مهارت های محبوب سازی علمی”. البته او در وسط معجزه سیاسی بیهوش است. از آنجا که محصول کار علمی وی می تواند ابزاری در برابر یا مخالف گروه های اقتصادی سیاسی باشد. اما او می نشیند و به کارهای علمی در دفتر خود نگاه می کند و صمیمانه می گوید: “من خودم را در سیاست پشتیبانی نمی کنم.”
این بدان معناست که وقتی نتیجه سیاسی یا سیاسی کار او آغاز می شود ، فاقد مبارزات جامعه و کمپین در صنعت است. علم از طریق کارهای خوب و دولت ، کارهای خوب و کمال را انجام می دهد. خروج از سیاست نتیجه تحقیقات علمی خود را به درستی به کارآیی دولت و فواید ملت تبدیل می کند. این بدان معنا نیست که یک استاد دانشگاه مانند یک فعال سیاسی دامن را در بازار پرشور سیاست انجام می دهد و جستجو می کند ، بلکه این توانایی را دارد که علم را به فرهنگ عمومی تبدیل کند و با توانایی تبدیل علم به سیاست سیاسی آشنا باشد.
چنین توانایی اساساً توانایی یک استاد در برقراری ارتباط با سایر موضوعات و رشته ها است. این رشته ها و مباحث شامل “انتشار علوم” ، “نظم عمومی” و “اقتصاد و حقوق سیاسی” است. اگر او با اصول این مناطق آشنا باشد ، می تواند کار خود را به عرصه عمومی برساند و بر کارآیی سیاست دولت تأثیر بگذارد. این نکته مهمی در فضای دانشگاهی ما است. اگر این امر خودآگاهی و مهارت های لازم را در زمینه انتشار علوم و به ویژه “تبدیل دانش به سیاست” داشته باشد ، این می تواند به این هدف برسد. با این حال ، مهمتر این است که این یک گل بهاری نیست و فعالیت های پراکنده اربابان نمی توانند محصول را تولید کنند یا سقف سیاست را تقویت کنند ، اما باید به “جریان عمومی” تبدیل شود. این رودخانه عمومی هنگامی که در منطقه دانشگاهی با خودآگاهی نظری نهادینه شود ، به منظور محبوبیت در کشور و سیستم دانشگاهی ، پایدار می شود. این تنها راه برای ایجاد یک موج پایدار و پایدار از کارآیی سیاسی سیاسی است.
ما همیشه می شنویم که یک استاد می گوید: “من گفتم ، اما هیچ کس گوش نکرده است.” البته این است که “صدا” در تحقیر سیاست و استفاده از مزایا قابل شنیدن نیست. وقتی به یک رودخانه عمومی تبدیل می شود ، صدا را می توان شنید.
امروز فضای تصمیم گیری در بخش دولتی با برنامه ریزی سیاسی ، اجتماعی ، پزشکی و حتی فنی و شهری آلوده است. آنها همیشه در ویرانه های مانع نادان ، نادان و فرصت طلب ، به دنبال فرصتی برای نادیده گرفتن دولت و دولتمردان هستند. اساتید دانشگاه از نظر علوم مختلف دارای ظرفیت عظیمی هستند که هنوز مورد تجزیه و تحلیل و ارزیابی قرار نگرفته اند.
این ظرفیت عظیم در شرایط می تواند موج بزرگی از جامعه ایجاد کند. در شرایط فعلی ، ایران می تواند به عنوان یک پروژه فکری یا حتی یک پروژه سیاسی بارور شود. فعالیت های گسترده دانشگاهیان و به صورت جداگانه در همه زمینه ها انجام می شود. با این حال ، این فعالیت ها به دور از فعالیت هایی که دارای ساختار نهادی منظم هستند ، نیست. سیستم ساختار نهادی سیستماتیک در ابتدا باید در قالب تئوری های مختلف “جمعیت علمی” و به خودی خود آگاه تر و ذهنی (نه منفعل) پردازش شود. خودآگاهی نظری چنان مهم است که تمدن غربی را می توان به عنوان یک آگاهی نظری دانست. دوم ، بسته به هدف علم ، روش ها متفاوت خواهند بود. من از همکاران دانشگاهی دعوت می کنم این موضوع مهم را مسئولیت اجتماعی در نظر بگیرند.
امروز مقالات تحقیقاتی علمی کمی دارند. مطالعات نشان می دهد که خواندن میانی مقاله ای برای تحقیقات علمی 1 تا 2 نفر است. از این تعداد ، به ندرت مقالاتی وجود دارد که تأثیر جهانی دارند. شاید چند مقاله در یک قرن باشد. البته این باعث کاهش ارزش کار علمی نمی شود و قطعاً برای توسعه علوم انسانی و تمدن مفید است ، اما نباید از انتشار علم غافل شد. امروز این مبتنی بر انواع نظریه ها و روش ها است. نظریه هایی مانند تئوری زمینه ، ارتباطات ، همکاری ، انتشار و روش هایی مانند تحلیل سیاسی ، برنامه ریزی عمومی و غیره
یک استاد دانشگاه که مقالات ارزشمندی را منتشر می کند (اما کمی خوانده شده) دیگر قادر به انتقاد از وضعیت فرهنگی کشورش نیست. او خودآگاه است. به از آنجا که در غیاب آن و خرافات و شبه شوالرها ، مغز و خواص پرتوهای گمراه شد. او همچنین باید از ابزارهای خود برای ارتقاء و استفاده از دانش استفاده کند. جامعه امروز به سیاست اساتید دانشگاه نیاز دارد.
۲۷۳۰۲