در یکی از نامه های خود به شاه چنین می نویسد:
پروردگارا، وجود تو برکت دارم، پادشاه روحنا، تو بهترین قربانی را می دانی. هیچ وقت عادت نکردم که برای خودم گریه کنم و بخواهم چیزی که مربوط به قبله دنیا باشد.
به فضل شاه سالها خوب خوردم، خوب لباس پوشیدم و خوب عمل کردم و رتبه ای را که به من دادی حفظ کردم. من همیشه قدردان بوده ام، هر چه شما داده اید برای عزت و نام نیک دولت خرج کرده ام. در خانه حبس من مردم را از درب خانه سلطنتی مستثنی نکردم.
بعد از مرحوم مهدی علیا این هزینه ها و گذشت و پیشرفت مردم به گردن من افتاد. هر کی بمیره باید عزا بگیرم، هر کی ازدواج کرد باید تبریک بگم. هر چه داشتم خرج کردم، این رفت و آمدهای مکرر و این اختلاف قیمت اجناس در سال گذشته ده تا دوازده هزار تومان بدهکارم کرد. من نمی خواهم مردم به خانه شاه بیایند تا مطالبه کنند یا بگویند ما از انیس الدوله چیزی می خواهیم.
تو در شهرستان بودی من از تو طلب مغفرت نکردی. حالا نه می خواهم به شاه آسیبی برسانم و نه می خواهم مثل ثروتمندان شکرگزار باشم. این روزها به جناب امین سلطان پیغام دادم و به این زبان تقدیم شاهروحنا فضه کردم: «لطفاً اجازه دهید کشیش هفت هزار تومان از بانک قرض کند و هر ماه پانصد تومان از شهریه من به او بدهید.» بانک. وام نیز پرداخت خواهد شد و تا حد امکان کمک خواهم کرد. من بقیه زره اسب میخی دارم (یعنی زره اسب میخ دار).
معلوم است آنچه من دارم مال شاه است. خواهش می کنم امضای آقای امین السلطان محترم باشد و به همین سوگند یاد شود و وزیر از طرف ایشان ضمانت بدهد و این آقا هر ماه پانصد تومان بگیرد و خزانه خودش را به بانک بدهد. .
مسلم است که از این لطف بی ضرر خودداری نخواهید کرد. آقا اگر بد است دولت از بانک وام بگیرد از آقا امین سلطان بخواهید که از خودش یا از بیت المال به من وام بدهد و هر ماه پانصد تومان از شهریه بگیرید تا حساب شما تسویه شود. اگر این را هم قبول نکردند، کاشنک را از من بخر و پولش را بده، به تو قرض می دهم.
مردم برای خرید ملک از من نمی آیند، می ترسند. یکی از این شرایط و ضوابط را بپذیرید. چاره ای جز پاسخگویی به شکایاتم در اسرع وقت ندارم.
– متن «انیس الدوله» اگرچه خالی از غلط املایی نیست، اما بسیار شیوا نوشته شده است.
نامه فوق از «انیس الدوله» بانوی اول حرم ناصرالدین شاه به شاه قاجار است.
۲۷۲۲۰