علی دایی که پیامبر نیست اما حسادت را بس کنید!

به نظر می رسد واکنش سازمان یافته برخی از مخاطبان خاص به این تصاویر، با محوریت «تجمل» سفر، یک سازه رسانه ای و سیاسی است تا مبتنی بر شواهد عینی. در تصاویر منتشر شده هیچ نشانه واضحی از تجمل گرایی افراطی دیده نمی شود، اما موضوع اصلی اساساً یکسان نیست; علی دایی دیگر فقط یک فوتبالیست یا چهره ورزشی نیست، بلکه نماد اعتراض، فاصله و انتخاب آگاهانه در فضای عمومی ایران است.

هر حرکت علی دایی یک فرصت سیاسی است

در چنین شرایطی حمایت یا تخریب علی دایی همیشه معنایی فراتر از ظاهر خود دارد. همراهی او با عادل فردوسی پور به خودی خود اقدامی معنادار است. اقدامی که ناخواسته دوقطبی ایجاد می کند: از یک سو جریان های حذف شده از صدا و سیما و از سوی دیگر برنامه هایی مانند «میشاقی» که نماینده رسمی رسانه ملی هستند. این دیگر یک مسئله شخصی نیست. علی دایی در جایگاهی قرار دارد که هر تصویر، هر ملاقات و هر غیبت او حامل پیام تلقی می شود.

ما روزهای بد عمو را فراموش نکرده ایم

البته از دیگر جنبه های کارنامه دایی هم نباید غافل شد. او همیشه یک چهره بی عیب و نقص نبوده است. دایی همان کسی است که تا آخرین لحظه دست از بازی نمی کشد و همین باعث شد تا نوعی باند در تیم ملی شکل بگیرد. سابقه مربیگری او نیز چندان درخشان نیست و خاطره دیدارهای پرمخاطب از جمله مقابل عربستان هنوز از ذهن فوتبالدوستان پاک نشده است. اگر قرار بود محبوبیت او بر اساس مربیگری باشد، شاید امروز چنین جایگاهی نداشت.

این یک اسطوره است زیرا یک افسانه است

اما علی دایی اول از همه یک اسطوره است. افسانه ای که از یک حرفه بازیگری فوق العاده درخشان و مهمتر از آن یک زمان نادر به وجود آمد. او به درستی درک کرده است که مردم در مقاطع مختلف چه انتظاراتی از او دارند و چه زمانی باید منافع شخصی خود را نادیده بگیرد و مواضع خود را با مطالبات عمومی هماهنگ کند. این هوشمندی دای را به سطحی از محبوبیت رسانده است که امروزه کمتر کسی در ایران به آن دست یافته است.

نابودی او به بهانه سفر به صحرا، عجز و ناامیدی ویرانگر را بیشتر از هدف قرار دادن عمویش آشکار می کند. کسانی که نمی خواهند این محبوبیت ماندگار شود و به هر بهانه ای آن را خدشه دار کنند. اما تجربه نشان داده است که چنین حملاتی نه تنها بی اثر هستند، بلکه اغلب نتیجه معکوس دارند.

محبوبیت علی دایی حداقل در نگاه قشر بزرگی از جامعه حاصل سال ها اقدام آگاهانه و همسویی با اراده عمومی است و به این راحتی از بین نخواهد رفت. حساب‌ها و جریان‌های تخریب سازمان‌یافته، دیر یا زود باید به استقبال زوال این پروژه‌ها بروند. چرا که اسطوره ها نه با سفر به صحرا آفریده می شود و نه می توان آنها را از بین برد.