تاخت و تاز رسانه اصولگرا به کمیسیون فرهنگی مجلس

به گزارش خبرگزای خبرآنلاین، مشرق‌نیوز در بخشی از مطلبی با عنوان «بررسی کارنامه ۱۶ ساله کمیسیون فرهنگی مجلس/ چگونه یک کمیسیون مهم به بازوی نیابتی خانه سینما تبدیل شد؟» چنین نوشت: 

کمیسیون فرهنگی، براساس آیین‌نامه داخلی مجلس، مرجع بررسی موضوعات فرهنگ، هنر، رسانه‌های جمعی، میراث فرهنگی، ورزش جوانان و امور مرتبط با خانواده و جمعیت است. وظایف آن شامل بررسی لوایح، نظارت بر اجرای قوانین، دعوت از مسئولان اجرایی و تهیه گزارش‌های تخصصی می‌شود. این گستردگی وظایف، از یک سو به کمیسیون ظرفیت تصمیم‌سازی بخشیده و از سوی دیگر، زمینه‌ساز مواجهه با مسائل متنوع و گاه متعارض شده است.

از سال ۱۳۹۰ به این سو، نقش دوگانه کمیسیون فرهنگی مجلس پررنگ‌تر شده است؛ گاه در جایگاه ناظر و قانون‌گذار در حوزه‌هایی چون میراث فرهنگی، بودجه و قراردادهای بین‌المللی عمل کرده و گاه به‌عنوان بازیگری واکنشی، مستقیماً در پرونده‌های جاری فرهنگی – به‌ویژه در عرصه سینما و تشکل‌های صنفی-هنری – دخالت نموده است.

بررسی عملکرد کمیسیون را می‌توان به اجمال ارزیابی کرد. فیلم‌های بحث‌برانگیز در میان اعضای کمیسیون فرهنگی- اعم از «گشت ارشاد» (سعید سهیلی)، «خصوصی» (حسین فرحبخش)، «برف روی کاج‌ها» (پیمان معادی)، «من همسرش هستم» (مصطفی شایسته)، «پل چوبی» (مهدی کرم‌پور)، «بی‌خود و بی‌جهت» (عبدالرضا کاهانی)، «پذیرایی ساده» (مانی حقیقی) و «من مادر هستم» (فریدون جیرانی) – امروزه همگی از طریق پلتفرم‌های آنلاین در دسترس قرار دارند. در مقابل، کلیه اظهارنظرها و مجادلات رسانه‌ای کمیسیون فرهنگی در فاصله سال‌های ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۶، جز ایجاد هیاهو و تشدید بروکراسی زائد در نهادهای بالادستی، دستاورد محسوسی در پی نداشته است.

خانه سینما باز شد و کمیسیون فقط تماشا می‌کرد

در سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۲، در پی اختلافات میان خانه سینما و وزارت ارشاد، موضوع انحلال یا اخطارهای قانونی به این تشکل صنفی، به‌صورت مکرر در کمیسیون فرهنگی مجلس و رسانه‌ها مورد بحث و پیگیری قرار گرفت. کمیسیون نسبت به روند برگزاری انتخابات و وضعیت مجوزهای خانه سینما ابراز نگرانی کرد و این پرونده بارها در جلسات مختلف بررسی شد.

این رویداد، نمادی از نقش کمیسیون در امور صنفی سینما بود که هم دارای ابعاد حقوقی و هم ابعاد سیاسی بود. با این حال، نکته حائز اهمیت این است که علیرغم تداوم رویکردهای سنتی در مواجهه با حوزه فرهنگ – به‌ویژه سینما – در ادوار مختلف کمیسیون، این نهاد به‌روزرسانی نشده است. با وجود تمام مخالفت‌های کمیسیون فرهنگی، در نهایت در ۲۱ شهریور ۱۳۹۲ و با تصمیم حجت‌الله ایوبی، رئیس وقت سازمان سینمایی، درب پلمپ‌شده این نهاد باز شد.

پس از حدود دو سال، شش مجادله سیاسی و یک بحران امنیتی بزرگ، همراه با جدال‌های سینمایی-سیاسی بی‌حاصل، خانه سینما بار دیگر فعالیت‌های خود را از سر گرفت و تمامی کنش‌ها و مداخلات کمیسیون فرهنگی مجلس در این زمینه بی‌اثر ماند.

نقش کمیسیون چرا کدخدامنشانه نبود؟

کمیسیون فرهنگی در موارد متعددی، نقش میانجی‌گری خود را میان وزارت ارشاد، صاحبان آثار و نهادهای نظارتی از دست داده و با ورود به مصادیق عینی، تناقض‌هایی ایجاد کرده است.

سوابق شانزده سال اخیر نشان می‌دهد که علیرغم تلاش‌های کمیسیون، پرونده‌های مربوط به اکران، توقیف یا رفع توقیف فیلم‌های سینمایی – با در نظر گرفتن ملاحظات مختلف – هیچ‌گاه تابع تصمیمات این کمیسیون نبوده‌اند.

به همین دلیل، در اغلب موارد، ورود کمیسیون فرهنگی به جای آنکه رویکردی فنی و حقوقی داشته باشد، ماهیتی سیاسی و رسانه‌ای پیدا می‌کند و علیرغم تأکیدات مکرر رهبر انقلاب بر پرهیز از دوقطبی‌سازی، به تشدید این پدیده دامن می‌زند. نمونه قابل توجه این مجادلات – که مشابه اتفاقات سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۲ است – بار دیگر در حال تکرار است. 

۲۴۲۲۴۳