باجو که پس از ۳۱ سال به آمریکا و استادیوم پاسادنای لس‌آنجلس بازگشت، در گفت‌وگویی با وب‌سایت اتلتیک درباره زندگی، فوتبال و خاطرات تلخ و شیرینش صحبت کرد. او اعتراف کرد که دلیل بازی کردنش نه شهرت و نه پول، بلکه تنها سرگرم کردن هواداران و لذت‌بخش کردن فوتبال برای آن‌ها بوده است.
این ستاره افسانه‌ای فوتبال، دوران بازنشستگی خود را «رهایی» توصیف می‌کند و می‌گوید که آیین بودایی و مراقبه‌ها نقش مهمی در زندگی او ایفا کرده‌اند و باعث تغییرات عمیقی در روح و ذهنش شده‌اند. باجو در طول دوران بازی‌اش حتی پیشنهادات خارجی را رد کرد تا بتواند رؤیای بازی در تیم ملی و حضور در جام جهانی ۲۰۰۲ را دنبال کند.
از مهم‌ترین لحظات دوران حرفه‌ای او، می‌توان به نقش کلیدی‌اش در جام جهانی ۱۹۹۴ اشاره کرد؛ جایی که با گل‌هایش، ایتالیا را تا فینال این رقابت‌ها هدایت کرد. اما آن پنالتی معروف در فینال مقابل برزیل، خاطره‌ای تلخ و فراموش‌نشدنی برای او بود؛ با وجود آنکه او تنها بازیکنی نبود که پنالتی از دست داد، این لحظه تأثیر عمیقی بر زندگی‌اش گذاشت.
روبرتو باجو در این مصاحبه با صداقت کامل از درد و رنج آن لحظه صحبت کرد و گفت: «اگر آن لحظه چاقویی داشتم، به خودم می‌زدم، اگر تفنگی داشتم، به خودم شلیک می‌کردم. تنها چیزی که می‌خواستم مرگ بود.»
با وجود این سختی‌ها، او امروز با آرامش بیشتری به گذشته نگاه می‌کند و از اینکه به عنوان سفیر فیفا به فوتبال بازگشته، ابراز خوشحالی کرده است. باجو می‌گوید: «آزادی چیزی است که نمی‌توان برایش قیمت گذاشت و من حالا آزاد هستم.»
۲۵۷ ۲۵۱
گردآوری شده از:خبرآنلاین