آقای لاریجانی !رسانه ملی را هم دریابید!

طبق قانون، یکی از وظایف شورای امنیت ملی، تعیین سیاست‌های دفاعی در حوزه رسانه، به‌ویژه رسانه ملی، برای مقابله با تهدیدهاست. در شرایط کنونی که رسانه ملی با ناهماهنگی عمل می‌کند، رهبر ارکستر باید تحول اساسی در گروه نوازندگان خود ایجاد کند تا آهنگ «ای ایران» را با دل و جان بنوازد، نه به گونه‌ای که همه متوجه تظاهر، ریاکاری، سنگ‌اندازی و بی‌اعتمادی او به رهبر شوند.

به بیان ساده‌تر، تیم مستقر در رسانه ملی پس از جنگ دوازده روزه نشان داد یا درک درستی از جامعه ندارد یا فرمول حفظ روحیات مردم و تبیین استراتژی‌های جدید پس از جنگ را نمی‌شناسد؛ هر چند وعده اصلاح و تحول بدهد. ویژگی این تیم آن است که «آحاد مردم» ـ یعنی همان نود میلیون نفری که رهبری بر آن تأکید دارند ـ برایش اهمیتی ندارد و احیای تمدن اسلامی را در حلقه‌ای کوچک از یاران ناکارآمد و غیرمتخصص خود جست‌وجو می‌کند.

آقای لاریجانی، شما سال‌ها ریاست این مجموعه را بر عهده داشتید و نیروهای حرفه‌ای، متخصص و متعهد را به کار گرفتید؛ نتیجه آن آثار درخشانی بود که هنوز رسانه ملی وام‌دار آن است. اما امروز اگر به این رسانه سرک بکشیم، از آن تفکر مدبرانه، تعامل اندیشمندانه و حضور هنرمندان خلاق و مدیران باهوش خبری نیست. نمونه آن برنامه‌های ضعیف، خنثی و بی‌خاصیت است. آمارها نشان‌دهنده کاهش شدید بیننده‌های رادیو و تلویزیون است، حتی در میان وفاداران اصیل به جریان انقلاب اسلامی. بسیاری از هنرمندانی که محصول رسانه ملی هستند، به ناچار به شبکه‌های اینترنتی روی آورده‌اند، در حالی که اکثریت مایل‌اند در خانه خود، یعنی همان رسانه ملی، مخاطب خود را داشته باشند.

عملکرد رسانه ملی ایران ـ که نزدیک به صد شبکه صوتی و تصویری برای مخاطبان داخلی و خارجی دارد ـ به اذعان اکثر متخصصین و حتی مردم عادی، مطابق با شرایط جنگ دوازده روزه و پس از آن نبوده و نیست.

تعیین راهبرد و راهکار مناسب در تولید خبر و برنامه‌های روتین، از جمله تحلیل‌ها، مناظره‌ها و فیلم‌های مستند و داستانی متناسب با استراتژی تعیین شده در شورای امنیت ملی، ضروری است. اما به نظر می‌رسد، علیرغم تذکرات متعدد رسمی و غیررسمی، در رسانه ملی تغییر و تحول متناسب با شرایط روز قابل درک و تصور نیست. برخی تحلیل‌گران معتقدند این تیم عمداً تغییر نمی‌کند و با زور و فشار عقاید خود را تحمیل می‌کند؛ عدم انگیزه برای تطبیق مسیر با تحولات جدید حاکمیت قابل قبول نیست. در چنین شرایطی، زمان به سرعت در حال از دست رفتن است.

5959