«تویو ایتو معمار مشهور ژاپنی است که در سال 1941 در زمان اشغال ژاپن در سئول کره جنوبی به دنیا آمد. او به خاطر طرح‌های نوآورانه‌اش و برای نزدیک شدن به هر پروژه با چشم‌اندازی تازه شناخته شده است. ایتو معتقد است که معماری باید هم تجارب حسی و هم نیازهای عملی را برآورده کند، دیدگاهی که بدون شک بر تحسین و محبوبیت او افزوده است.
به گزارش فرادید، خانواده تویو ایتو در سال 1943 به ژاپن رفتند و تویو در آنجا بزرگ شد و مدرک معماری خود را از دانشگاه توکیو دریافت کرد. پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه در این شرکت مشغول به کار شد یکی از رهبران مکتب متابولیک آمده است. با افول جنبش متابولیسم، ایتو این شرکت را ترک کرد و شرکت معماری خود به نام ربات شهری (URBOT) را در سال 1971 تأسیس کرد.
او جوایز مختلف بین المللی را دریافت کرده است، از جمله: بیست و دومین جایزه امپراتوری به افتخار شاهزاده تاکاماتسو در سال 2010، مدال طلای سلطنتی موسسه سلطنتی معماران بریتانیا در سال 2006، شیر طلایی برای یک عمر دستاورد در هشتمین بینال بین المللی ونیز در سال 2002، و جایزه معماری پریتزکر در سال 2013.
تویو ایتو به دلیل بسیاری از ساختمان‌های نمادینی که از ابتدای کار خود ساخته است مشهور است و دیدگاه تأثیرگذار او الهام‌بخش بسیاری از افراد بوده است. ایتو در یک سخنرانی در سال 2009 درباره دیدگاه کلی خود در مورد معماری گفت:
«دنیای طبیعی بسیار پیچیده و متغیر است و سیستم‌های آن سیال هستند و بر روی جهانی سیال ساخته شده‌اند. برعکس، معماری همواره سعی کرده است تا سیستمی پایدارتر ایجاد کند. به زبان ساده، سیستم شبکه در قرن بیستم تأسیس شد. این سیستم در سراسر جهان محبوب شد زیرا امکان ساخت حجم عظیمی از معماری را در مدت زمان کوتاهی فراهم کرد و شهرهای جهان را یکسان کرد. حتی می توان گفت که زندگی و کار مردم را همگن می کند. ده سال است که تلاش می‌کنم راهی برای ایجاد روابطی بیابم که با تغییر جزئی شبکه، ساختمان‌ها را به محیط اطرافشان نزدیک‌تر کند.»
رسانه های سندایی
تویو ایتو، مدیاتک سندای یکی او از کارهای برجسته خود آگاه است. این سازه یک مرکز عمومی چند منظوره است که به طور غیر متعارف یک کتابخانه و یک گالری هنری را ادغام می کند. عدم تمایل ایتو به چسبیدن به تیرها، دیوارها یا فضاها منجر به ایجاد عناصر متمایز در طراحی این سازه شده است.
نمای شفاف این سازه امکان مشاهده فعالیت های مختلف در داخل ساختمان را فراهم می کند. در امتداد این نما اول، شش تخته نازک به نظر می رسد که درون سازه شناور هستند، که تنها توسط 13 ستون عمودی مشبک فولادی لوله ای که از طبقه همکف تا سقف امتداد دارند و یادآور درختان جنگل هستند، حمایت می شوند. در طبقه همکف پذیرایی، کافه و کتابفروشی وجود دارد.
در طبقه بالا امکاناتی مانند کتابخانه کودکان، اتاق اینترنت و دفاتر اداری وجود دارد. Ito از مبلمان برای تعریف فضاهای عمومی و خصوصی طبقات استفاده کرد. در طبقات سوم و چهارم اتاق های مطالعه و اتاق هایی برای امانت و پس دادن کتاب وجود دارد. طبقات بالای ساختمان برای گالری ها، اتاق های نمایش فیلم و اتاق کنفرانس طراحی شده بود. سالن کنفرانس تنها فضای محصور داخل ساختمان است که با دیوار احاطه شده است.
استادیوم ملی کاووینگ
استادیوم ملی در کائوسیونگ تایوان به عنوان محل اصلی برگزاری جام جهانی 2009 طراحی شده است. این استادیوم نه تنها از نظر ظرفیت بزرگترین استادیوم تایوان است، بلکه بزرگترین ورزشگاه خورشیدی در جهان است. این ورزشگاه از نظر ظاهری شبیه یک اژدهای حلقه‌دار است که در سنت‌های آسیایی بسیار مهم است. این استادیوم از اهالی محل لقب هایی مانند “مار شیشه ای” و “دم اژدها” دریافت کرده است.
سقف ورزشگاه مجهز به 8844 پنل خورشیدی است که انرژی مازاد آن می تواند 3300 چراغ ورزشگاه و دو صفحه نمایش بزرگ ویدئویی را تامین کند. در زمان‌های غیر اوج مصرف، دولت تایوان می‌تواند انرژی اضافی را به شبکه محلی تزریق کند و تقریباً 80 درصد از نیازهای انرژی منطقه اطراف را برآورده کند.
برج بادها
برج باد در یوکوهاما، ژاپن، سازه ای نمادین در معماری مدرن یکی این یکی از اولین نمونه هایی است که اهمیت فناوری را در پر کردن شکاف بین طبیعت و منظر شهری توسط تویو ایتو نشان می دهد. این پروژه در سال 1986 تکمیل شد، به این معنی که دیدگاه معماری تویو ایتو از زمان فراتر رفته است. برج باد پروژه ای است که به طور کامل فناوری را در فرآیند خود ادغام می کند و آن را در گفتگوی بین ساختار و شهر گنجانده است.
در طول روز، برج شهر را با روکش آلومینیومی بازتابنده خود منعکس می کند. در شب، برج از دو کامپیوتر برای تبدیل تغییرات باد و صدا به نور استفاده می کند و لامپ ها، حلقه های نئونی و پروژکتورهای خود را روشن می کند.
موزه معماری تویو ایتو
موزه معماری تویو ایتو که با نام موزه معماری اومیشیما نیز شناخته می شود، یکی یکی از شاخص ترین آثار اوست.
موزه به دو ساختمان مجزا تقسیم شده است که هر کدام به عنوان “کلبه” شناخته می شوند و بر موضوع معماری اولیه تأکید دارند. این سازه‌ها که «فولادکاری» و «نقره‌کاری» نامیده می‌شوند، عملکردهای داخلی متفاوتی دارند: یکی اتاق نمایشگاه و دیگری اتاق گفتگو و کارگاه های آموزشی است.
“کلبه نقره ای” از طاق های سقف فلزی سبک و پنجره های گرد تشکیل شده است که با سبکی، مصنوعی بودن و تحرک مشخص می شوند. “کلبه فولادی” از ترکیبی از چهار حجم مختلف و چند وجهی تشکیل شده است که ساختاری تقریباً بدون پنجره دارند. ایتو آن را کشتی‌ای توصیف می‌کند که در سفر خود به راه افتاده است و محموله‌اش دیدگاه‌های معماری است: ساختمان‌ها و شهرها در همه جا، گذشته، حال و آینده!
سالن تشییع جنازه شهرداری Maizu no Mori
این عزاداری بین کوه و دریاچه کوچکی به نام گیفو قرار دارد و نام آن به معنای جنگل مراقبه است. این بنا که با استفاده غیرعادی از بتن جلوه ای نمادین پیدا کرده است. یکی یکی از معروف ترین کارهای تویو ایتو است. دیدگاه ایتو مبنی بر اینکه معماری در خدمت نیازهای فیزیکی و حواس است در این بنا به نمایش گذاشته شده است.
کوره‌سوزی Meiso no Mori (یا جنگل مدیتیشن) سقفی دارد که به نظر می‌رسد در بالای زمین شناور است و احساس سبکی را به شما می‌دهد. تویو ایتو با تخریب کوره مرده سوز قبلی در محل، این آزادی را داشت که دیدگاه خود را در مورد یک سالن تشییع جنازه بدون محدودیت مذهبی محقق کند. سقف با ضخامت 20 سانتی متر که از اشکال مقعر و محدب تشکیل شده است، به طور یکپارچه در دوازده ستون مخروطی شکل ادغام می شود و همچنین توسط یک هسته دو طبقه پشتیبانی می شود.
کتابخانه دانشگاه هنر تاما
پروژه کتابخانه تویو ایتو برای یک دانشگاه هنر در حومه توکیو راه اندازی شد و در سال 2007 تکمیل شد. پس از ورود از دروازه اصلی، محوطه به باغ جلویی باز می شود که با درختان کوچک و بزرگ تزئین شده است. کافه تریا فعلی دانشگاه تنها منطقه مشترک بین دانشجویان و کارکنان رشته های مختلف است و ایده اصلی طراحی از آنجا الهام گرفته شده است: ایجاد یک فضای اجتماعی فراگیر برای کل دانشکده. گالری طبقه همکف گذرگاهی برای افرادی است که از محوطه دانشگاه عبور می کنند، خواه مقصدشان کتابخانه باشد یا نباشد.
چیدمان طاق ها که به صورت تصادفی قرار گرفته اند، توهمی از پیوستگی بین زمین شیب دار و باغ جلوی ساختمان ایجاد می کند. این قوس‌های برجسته از صفحات فولادی که در بتن محصور شده‌اند و در امتداد خطوط منحنی قرار گرفته‌اند که در نقاط متعددی قطع می‌شوند، تشکیل شده‌اند.
گالری State of the Serpentine (مارمانند) 2002
پاویون گالری سرپنتاین توسط تویو ایتو و سیسیل بالموند با ARUP در سال 2002 طراحی شد. این الگوی به ظاهر پیچیده و تصادفی در واقع توسط الگوریتمی بر اساس یک مکعب چرخشی که منبسط می شود ایجاد شده است. برش خطوط، مثلث ها و ذوزنقه های مختلفی را ایجاد می کند که شفافیت آن ها حس حرکت بی پایان را منتقل می کند.
آلاچیق یک طبقه با ارتفاع 5.3 متر توسط یک سیستم قفس ساخته شده از میله های فولادی تخت و با پانل های آلومینیومی سفید و شیشه پوشانده شده است. هدف اصلی این غرفه ایجاد یک منطقه پلان باز بدون ستون و جادار بود که به سیستم شبکه یا ستون های پشتیبانی متکی نباشد. اگرچه غرفه عموماً مستطیل شکل است، اما فضای داخل آن متفاوت به نظر می رسد. بریدگی های نما این تصور را ایجاد می کند که ساختمان از داخل در هوا شناور است.
سفید U
سفید U یکی این یکی از اولین آثار نمادین تویو ایتو است که پس از بیست سال استفاده از بین رفت. با این حال، تأثیر او همچنان باقی است یکی این پروژه که یکی از نمادین‌ترین و مهم‌ترین پروژه‌های ایتو به حساب می‌آید، رویکرد معماری نوآورانه و توانایی خاص او را در طراحی فضاهایی که عمیقاً با تجربه انسانی مرتبط هستند را نشان می‌دهد.
تویو ایتو این ساختمان را پس از نبرد تلخ شوهر خواهرش با سرطان در دهه 1970 به خواهرش سفارش داد. خواهر و دو دختر خردسال او که چندین سال در این آپارتمان زندگی می کردند، می خواستند به مکانی نقل مکان کنند که ارتباط قوی تری با زمین داشته باشد. طراحی این خانه دارای حداقل بازشوها بر روی دیوارهای بیرونی بود، اما اتاق ها با سقفی شیبدار که به سمت حیاط مرکزی شیب داشت، تعریف می شدند.
چهار نورگیر دیوارهای سفید را با نور طبیعی روشن می کردند و جلوه های نوری متفاوتی را ایجاد می کردند. ابتدا حیاط بدون گل ماند، اما بعداً محوطه سازی شد. به همین ترتیب، دیوارهای خارجی در ابتدا از بتن اکسپوز ساخته شده بودند، اما در نهایت با پیچک پوشانده شدند.
بیست و یک سال پس از ساخت خانه، خانواده احساس کردند که آماده هستند تا با دنیای بیرون ارتباط برقرار کنند. این اقامتگاه تأثیر بسزایی بر سه ساکن آن داشت. با این حال، تخریب آن یک رویداد غم انگیز است نبود. خانواده بر اندوه خود غلبه کرده بودند و U سفید به طور خاص طراحی شده بود تا این حالت ذهنی را منعکس کند. تخریب خانه آغاز فصل جدیدی برای خانواده بود.