یک مسکن جدید که دقیقاً در جایی که درد است کار می کند

به گزارش ایسنا، محققان یک مسکن غیر اعتیادآور ساخته اند که تا زمانی که به محل درد مزمن نرسد غیرفعال می ماند.

به گزارش نیواطلس، برخلاف سایر مسکن ها، این مسکن جدید به جای کاهش سرعت اعصابی که سیگنال های درد را ارسال می کنند، مستقیماً علت اصلی درد را هدف قرار می دهد.

سازندگان این داروی جدید در حال حاضر مشغول آزمایش این ترکیب در آزمایشات انسانی هستند.

این مسکن که پیش دارو نامیده می شود، با سایر داروها متفاوت است و تا زمانی که با شرایط خاصی در بدن مواجه شود که آن را فعال می کند، غیرفعال می ماند.

از نظر علمی، پیش دارو یک دارو یا یک ترکیب دارویی غیر فعال است که پس از مصرف متابولیزه شده و به داروی فعال تبدیل می شود.

یکی یکی از مزایای اصلی استفاده از یک پیش دارو این است که دارو مستقیماً به جایی که در بدن مورد نیاز است می رود که برای مثال برای مسکن بسیار مهم است.

اکنون گروهی از محققان بین المللی از یک واکنش شیمیایی شناخته شده برای تولید دارویی استفاده کرده اند که دردهای موضعی، به ویژه دردهای مزمن را تسکین می دهد.

پروفسور اندرو آبل از دپارتمان شیمی و مرکز عالی بیوفتونیک در مقیاس نانو (CNBP) در دانشگاه آدلاید، یکی از نویسندگان این مطالعه، می گوید: «تیم ما یک پیش داروی هدفمند (ترکیبی که متابولیزه می شود) در vivo به یک داروی فعال دارویی) و در مطالعات بالینی مشخص شد که می تواند درد مزمن را تسکین دهد.

وی افزود: ما معتقدیم اولین کسی بودیم که ایده استفاده از این واکنش شیمیایی خاص را در یک مفهوم بیولوژیکی ارائه دادیم و اکنون پتانسیل استفاده از آن را در شرایط دیگر می بینیم.

این پیش دارو توسط یک واکنش شیمیایی با گونه‌های اکسیژن فعال (ROS) مانند پراکسید هیدروژن و پراکسی نیتریت فعال می‌شود که در غلظت‌های بالاتر در مناطق درد مداوم نسبت به جاهای دیگر یافت می‌شوند. این بدان معنی است که پیش دارو به طور غیر فعال در بدن گردش می کند تا زمانی که به این نقاط درد برسد و تأثیر بگذارد.

پروفسور پیتر گریس از مرکز سرطان اندرسون دانشگاه تگزاس می‌گوید: «به طور معمول، داروهای موجود که برای درمان درد مزمن استفاده می‌شوند، تنها در حدود یک نفر از هر شش نفر کار می‌کنند و فقط فعالیت اعصابی را که سیگنال‌های درد را ارسال می‌کنند، کاهش می‌دهند. اما پیش داروی جدید ما اساساً این مشکل را با کاهش مولکول های مسئول ارسال سیگنال های درد برطرف می کند. این روش پتانسیل این را دارد که رویکرد جدیدی برای درمان درد مزمن باشد.

محققان اثربخشی این پیش دارو را بر روی مدل‌های موش مبتلا به درد مزمن آزمایش کردند و آن را موفقیت‌آمیز دریافتند و ۶ ماه پس از آسیب، حساسیت به لمس و سرما را معکوس کرد.

در حالی که این آزمایش نشان داد که اثر پیش دارو وابسته به دوز است، محققان مشاهده کردند که اثر تسکین درد با دوز مکرر حفظ می شود.

دیون ترنر یکی یکی از نویسندگان مطالعه گفت: «این آزمایش به ما نشان داد که این ترکیب تحمل را القا نمی‌کند، که عامل محدودکننده اصلی مسکن‌های قوی مانند مورفین است». درد مزمن همچنان یکی از نیازهای اصلی پزشکی است که برآورده نشده است، و درمان‌های غیراعتیادآور مانند اینها، حوزه‌ای را که در حال حاضر تحت سلطه مواد افیونی اعتیادآور است، متحول خواهد کرد.

محققان این مطالعه اکنون بودجه ای برای پایان دادن به این امر دریافت کرده اند و آزمایشات بالینی را برای اثبات اثربخشی و ایمنی پیش دارو قبل از حرکت به آزمایشات انسانی ادامه خواهند داد.

برای کسانی که مایلند اطلاعات بیشتری در مورد این تحقیق بدانند، این واکنش شیمیایی که توسط محققان استفاده شده است، اکسیداسیون بایر-ویلیگر یا به اختصار BVO نامیده می شود و جزئیات آن در این مقاله کاملاً پیچیده و نامفهوم است، این سوال مطرح است، اما اگر شما به شیمی آلی علاقه دارید و می خواهید درباره BVO بیشتر بدانید، می توانید توضیحات خوبی در مورد آن در YouTube پیدا کنید.

این مطالعه در مجله Nature Biotechnology منتشر شده است.