گوستاو شانزدهم نویسنده قرآن شد!

عصر ایران; احسان اقبال سعید– کارل گوستاو شانزدهم پادشاه سوئد پنجاهمین سال سلطنت خود را جشن گرفت. یکی از رسانه های سوئدی که به این بهانه با او مصاحبه کرده بود در مقدمه اشاره کرد که روزنامه ما هنوز به دنیا نیامده بود که او پادشاه شد!

وقتی نوبت به پنجاهمین سالگرد سلطنت می رسد، نفس روحانی گریزاپا به یاد می آورد ناصرالدین شاه این اتفاق می افتد که او یک روز کمتر فرصت داشت و یک توپ سربی توانست تمام تاج را برای پنجاه سال روی سرش نگه دارد. مؤلف قرآن* بودن

می گویند بدن بی جان شاهمین السلطان دنیا را در ارابه قبله گذاشت و تاج را بر سر بی موی خود گذاشت تا مردم خدا ندانند که پادشاه مرده و بدون شبان گرگی در پوست بره پاره شود و تا ابد بماند. به همین ترتیب تنها چوپان گرگ خواهد بود که رعایای خود و گله را از هم می پاشد. شهر خالی است؛ هرکس بنا به دلایلی شیراز را شیر بی مرد خواهد خواند. “کارل گوستاو” سوئدی یال یا دم ندارد زیرا او یک شیر سلطنتی است، فقط یک لبخند و یک مراسم رسمی است و نه چیز دیگری!

در مورد ادشاهی ناصرالدین شاه صحبت کرده ایم، اما این سلطنت کجا و اینجا کجا؟ شهریار ایران آنچه را که می خواست کرد و با اراده اش کرد و لطف خدا بود! با این حال گوستاو فقط یک نماد است و از این رو ممکن است کمتر از بند بند بودن هراس داشته باشد و سلطان او مانند تجسم درویشی و نمایشی است که ساخته اند. زرق و برق تاج سلطانی که ترس از زندگی در آن نهفته است/ کلاهی دلربا است، اما ارزش رها کردن سر را ندارد.

ناصرالدین شاه از پدرانش آموخته بود که سلطان باید حکومت کند و شیر بدون یال و دم شیر نیست! به همین دلیل سرچشمه همه خوبی ها و بدی های مردم ملتی که از خود برجای گذاشت به نام او و در دفتر او ثبت شد و میرزا رضا کرمانی با گلوله و به وسیله خودش انتقام شکنجه ها و آسیب هایی را که متحمل شد، گرفت. حساب به ریشه زد و درخت را از ریشه کرد…

در اوراق به جا مانده از تمشیت کرمانی نوشته اند: «در پاسخ به این: اگر میوه ای تلخ است پس چرا درخت را انداختی؟ رضا جواب داد درختی که میوه اش اینقدر تلخ است را باید قطع کرد! سلطان نیز باید بهای عمل ظل الستان و اتابک را که به اذن بر آنها باز است بپردازد و از نسب و چاپلوسی کارگزاران برای سلطان و رعایای بی گناهی که امیدشان به بهشت ​​است در امان است. برای امیر دادگری از خط نوشیران یا وزیر بزرگ و همچنین بوزرجمهری دانا… و سرنوشتی غیر از این… «در پنجه شیر نر تشنه به خون، چاره ای جز تسلیم نداری و حل؟

توجه داشته باشید که میرزا رضا در حرم مطهر بست می نشیند تا از گزند بارگاه و دزدان نظام در امان باشد و خبری از دادگستری و حمایت قانون نیست. ظلم از بین برود یا شیخ احمد روحی و ناظم الاسلام کرمانی در مرز عثمانی به دار آویخته شوند یا به زور مرد باشند تا به نام خواجه در درگاه همایون خدمت کند. و این که از شهریار در میان خادمان سرگردان و تردید نخواهد کرد.

پناهی نیست و مثل گربه ای که از گوشه رها می شود یا باید جانت را در کیسه ای بگذاری و فرار کنی و یا برای نجات جان امیر مصمم باشی. ناصرالدین شاه همه تدابیر اندیشیده بود تا صاحب قرآن شود، اما این بار میمنت که نزدیک به پنجاه سال حکومت کرد، نگذاشت تا آستانه را برای او بشکنند.

و رضا که برای نجات جان نویسنده قرآن آمده بود به بهانه ظلم و ستم شاه را به پنجاه سال زندان محکوم کرد. شاهی که با رقص پر در شب شراب عمر امیرنظام را هدر داد و جیران را با اشاره مهمان خود کرد و گویا لذت بی مزد نخواهد ماند…

این گونه ثروت و معیشت ناگزیر از پشت در هر کجا و هر زمان تیغ ​​بر کفن را صاف می کند. البته افرادی مانند کارل گوستاو سوئدی ناتوان هستند و به عنوان نماد و کارت پستال فقط در تقویم و گاهی در زبان ها هستند و البته هیچ کس از آنها پیروی نمی کند، نه مبدأ و نه مصدر هستند که با یک لغزش حقیقت و ایمان را متزلزل کنند. و سقوط می کند و افراد بدبخت و بدبخت تولید می کند. و برکات بی شماری دارند تا لب خشکان بر زمین بیفتد و معیار بر دوششان باشد.

اما سوال اساسی باقی می ماند: آیا افرادی مانند گوستاو از پادشاه بودن لذت می برند؟ شاه مفهومی به جا مانده از اعصار بزرگتر وجود انسان است و میانه تسخیر و تعظیم است نه لبخند و چند عکس و البته هیچ چیز دیگر…

شايد ناصرالدين شاه شهد پادشاهي را چشيده باشد به اين دليل كه هيچ نعمتي مجاني نيست و بايد از خوشي شاه بگذرد و گوستاو و امثال او به جاي آنها مي نشينند و از اين كار سوء استفاده نمي كنند. مزیت دارند و فقط ردای پادشاه می پوشند و البته بی باک هستند. و مثل یک فرد عادی در جامعه.

البته یادآوری این نکته نیز خالی از لطف نیست که تصویر ناصرالدین شاه با سبیل های آویخته بر روی قلیان، قوری و قندان، همچنان با لبخندی بر لب در میان بشقاب های بدون لعاب تاجران و دکان های توریستی یافت می شود.
———————————————— —-
* صاحب قرآن یعنی صاحب دو قرن. با این حال، یک قرن 25 ساله، یک قرن 100 ساله نیست و دو قرن 25 ساله تبدیل به 50 سال می شود.