با گسترش ایالات متحده به سمت غرب در اوایل قرن هجدهم، تجارت پررونق خز، پوست و گوشت گاو کوهی آمریکایی در دشت های بزرگ رونق گرفت.
به گزارش فرادید، این حیوانات نمادین چندین هزار سال در دهه 1860 در دشت ها پرسه می زدند. تعداد گله‌های رعد و برق آنها به ده‌ها میلیون نفر رسید، منظره‌ای چنان شگفت‌انگیز که به آن لقب «تندر دشت» داده شد.
آنها برای چندین نسل رگ حیات قبایل بومی آمریکا بودند و نه تنها غذا و لباس بلکه اهمیت معنوی را نیز فراهم می کردند، اما پس از جنگ داخلی این چشم انداز شروع به تغییر کرد. پیشروی بی امان راه آهن موجی از شهرهای جدید، قطارهای شلوغ و خطوط تلگراف به هم پیوسته را به ارمغان آورد که عصر تغییرات سریع را آغاز کرد.
این دگرگونی برای گاومیش کوهان دار آمریکایی مشکل ساز شد زیرا مهاجران اروپایی گله های آنها را از بین بردند. در دهه 1880 تعداد آنها از حدود 30 میلیون به 325 کاهش یافت – کاهشی تکان دهنده و حیرت انگیز. افول فاجعه باری که این حیوان را در آستانه انقراض قرار داد.
قبل از معرفی اسب ها، شکارچیان بومی آمریکا از روش های نوآورانه خود برای شکار بیسون استفاده می کردند. آنها حیوانات را به سمت سطح شیب دار بزرگی که از سنگ و شاخه های بید ساخته شده بود هدایت کردند و سپس آنها را در یک حصار به دام انداختند. پس از مهار، گاومیش ها یا در محل یا با استفاده از روشی که به آن “روش” معروف بود ذبح می شدند. بوفالو جامپ از روی صخره ها پرتاب شدند.
معرفی اسب‌ها که در اصل توسط اسپانیایی‌ها آورده شد، تکنیک‌های شکار را متحول کرد. در اوایل قرن هفدهم، اسب ها در فرهنگ شکار عشایری گروه های بومی ادغام شدند. این پیشرفت به قبایلی که زمانی محدود به نواحی شرقی بودند اجازه داد تا در تعقیب جمعیت بزرگتر گاومیش کوهان دار در دشت های بزرگ به سمت غرب حرکت کنند.
اسب ابزار گمشده ای بود که بومیان آمریکا را قادر می ساخت تا به طور سیستماتیک از منابع عظیم پروتئین، چربی و پوست ذخیره شده در بدن تقریباً 30 میلیون گاومیش کوهان دار امریکایی بهره برداری کنند.
شکارچیان سوار بر اسب می‌توانستند گله‌های حیوانات را با دقت بیشتری و در یک منطقه بزرگتر ردیابی کنند، حیوانات را راحت‌تر بکشند، و گوشت و پوست بیشتری حمل کنند. بومیان آمریکا اکنون از هر طرف به دشت ها سرازیر شده بودند یکی آنها یکی از معروف ترین فرهنگ های شکار در تاریخ را ایجاد کردند.
در اوایل قرن نوزدهم، بومیان آمریکا تعدادی از روش‌های شکار گاومیش کوهان دار را بر روی اسب که با فصول و چشم‌انداز منطقه سازگار بود، کامل کردند. در زمستان، گاومیش ها را به دره های پوشیده از برف می راندند، در حالی که در تابستان شکار آنها را به باتلاق ها، رودخانه ها یا دشت های موقت می برد. در دشت های شمالی، جایی که اسب ها کمیاب بودند، بسیاری از قبایل به روش های سنتی شکار متکی بودند.
قبایل دشتی اغلب قسمت هایی از مراتع را برای کنترل حرکات گاومیش می سوزانند. با این حال، محبوب ترین تکنیک ردیابی، اسب سواری بود. در این روش شکارچیان سوار بر اسب های تندرو پشت گاومیش می رفتند و از نیزه برای گرفتن طعمه خود استفاده می کردند. تیر با وجود در دسترس بودن تفنگ، شکارچیان کمان کوتاه را ترجیح می‌دادند، زیرا استفاده از آن بر روی اسب آسان بود و باروت و گلوله‌هایی که معمولاً برای جنگ در نظر گرفته می‌شد نداشتند.
در طول این مدت، بیشتر سرخپوستان دشت پیوندی منحصر به فرد با بوفالو ایجاد کردند.
دشت های غربی به قلمرو شکارچیان بسیار ماهر تبدیل شد که از پوست، گوشت، چربی و استخوان گاومیش برای غذا، پوشاک، سرپناه و جواهرات استفاده می کردند. آنچه را که از طریق شکار به دست نیاوردند، از طریق تجارت پوست مازاد، گوشت خشک و سایر محصولات شکار به دست آوردند. این اتکا به حمایت محدود اکولوژیکی در نهایت ناپایدار ماند و منجر به کاهش شدید جمعیت گاومیش کوهان دار در اواسط قرن نوزدهم شد.
فرهنگ سنتی شکار سرخپوستان دشت در دهه های 1870 و 1880 زمانی که شکارچیان اروپایی-آمریکایی تقریباً گاومیش کوهان دار را نابود کردند، از بین رفت.
برخلاف روش‌های بومی که در آن شکارچیان از تمام قسمت‌های حیوان استفاده می‌کردند، مهاجران اروپایی فقط پوست و زبان گاومیش کوهان دار را جستجو کردند و بقیه لاشه را دور انداختند. پس از تجزیه، استخوان های این حیوانات جمع آوری و به مقدار زیاد به شرق منتقل شد. طبیعت سرگردان بوفالوها آنها را به اهدافی آسان برای شکارچیان اروپایی تبدیل کرده است.
وقتی یک گاومیش کوهان دار در گله کشته می شد، گاومیش کوهان دار دیگر دور آن جمع می شد. بر اساس این الگوی رفتاری، توانایی شکارچی برای کشتن گاومیش کوهان دار امریکایی منجر به نابودی گله بزرگی از گاومیش کوهان دار می شود.
برای ساکنان دشت، شکار گاومیش کوهی به یک فعالیت اقتصادی مهم تبدیل شد.
دام داران و تاجران با فروش پوست گاومیش امرار معاش می کردند. تنها در زمستان 1872-1873، بیش از 1.5 میلیون بوفالو با قطار به شرق فرستاده شد. علاوه بر سود حاصل از چرم گاومیش، که معمولاً برای کمربندهای ماشینی و چکمه‌های ارتش استفاده می‌شد، ظهور شکار گاومیش نیز منجر به وابستگی بومیان آمریکایی به گوشت گاومیش شد.
شکار تجاری گاومیش کوهان دار در این زمان به طور فزاینده ای رایج شد. بسیاری از پایگاه‌های نظامی از جنگجویان پشتیبانی می‌کردند که اغلب تماس‌های غیرنظامی در نزدیکی پایگاه خود داشتند. در حالی که افسران گاومیش کوهان دار را هم برای امرار معاش و هم برای تفریح شکار می کردند، این شکارچیان حرفه ای بودند که تاثیر قابل توجهی در کاهش جمعیت گاومیش کوهان دار داشتند.
ارتش ایالات متحده کشتار دسته جمعی گله های گاومیش کوهان دار آمریکایی را مجاز و تایید کرد. دولت فدرال شکار گاومیش کوهان دار را به دلایل مختلف ترویج می کرد، در درجه اول برای وادار کردن مردم بومی به مناطق انحصاری در زمان درگیری با محروم کردن آنها از منبع غذایی اصلی خود.
ویلیام تکومسه شرمن
بومیان دشت مجبور شدند سرزمین خود را بدون گاومیش یا گرسنگی ترک کنند. یکی یکی از بزرگترین حامیان این استراتژی، ژنرال ویلیام تکومسه شرمن بود.
در 26 ژوئن 1869، ژورنال ارتش-دریایی گزارش داد: «ژنرال شرمن اخیراً در گفت‌وگویی اظهار داشت که سریع‌ترین راه برای واداشتن سرخپوستان به یک زندگی متمدن، فرستادن ده گروه سرباز به دشت‌ها با دستور تیراندازی به گاومیش است. آنها برای حرکت به حساب می آیند.” زندگی سرخ پوستان نادر خواهد بود.
در دهه 1830، کومانچ‌ها و متحدانشان سالانه حدود 280000 گاومیش را شکار می‌کردند و محدودیت‌های پایداری منطقه را به چالش می‌کشیدند. استفاده از اسلحه گرم و اسب، و همچنین افزایش تقاضا برای لباس و گوشت گاومیش، منجر به کشته شدن بیشتر گاومیش کوهان دار هر ساله شد.
خشکسالی طولانی و شدید سال 1845 دشت های جنوبی را فرا گرفت و تا دهه 1860 ادامه یافت و منجر به فروپاشی گسترده گله های گاومیش کوهان دار آمریکایی شد. با این حال، در دهه 1860، باران بازگشت و گله های گاومیش کوهان دار تا حدودی شروع به رشد کردند.
شکار گاومیش کوهان دار غربی اغلب یک تلاش تجاری بزرگ شامل تیم های سازماندهی شده بود: یک یا دو شکارچی حرفه ای که توسط تیمی متشکل از قیچی ها، تمیز کننده های اسلحه، پرکننده های گلوله، آشپزها، گاوچران، آهنگران، رنجرها، و اسب ها و واگن های متعدد حمایت می شدند.
بسیاری از این شکارچیان حرفه ای، مانند بوفالو بیل کودی، بیش از صد حیوان را در یک زمان و هزاران حیوان را در طول زندگی حرفه ای خود کشتند.
میانگین قیمت های پرداخت شده به شکارچیان گاومیش از سال 1880 تا 1884 به شرح زیر بود.
- پوست گاو: 3 دلار
- پوست گاو: 2.50 دلار
- سالیانه: 1.50 دلار
- گوشت گوساله: 0.75 سنت
- هزینه بازاریابی پوست منجر به قیمتی در حدود 3.50 دلار برای هر پوست شد.
به دلیل کشتار دسته جمعی گاومیش کوهان دار آمریکایی در دهه 1870، جمعیت گاومیش کوهان دار دشت ها دچار بحران جمعیت شد. جمعیت بوفالوها در نهایت به حدود 300 بوفالو کاهش یافت.
این بازماندگان به شش گله تقسیم شدند که پنج گله آن متعلق به دامداران خصوصی بود یکی این پارک توسط پارک جانورشناسی نیویورک (در حال حاضر باغ وحش برانکس) اداره می شد.
علاوه بر این، یک گله وحشی متشکل از 25 بوفالو در پارک ملی یلوستون از این تنگه جان سالم به در برد.
از اواخر قرن نوزدهم، جمعیت گاومیش کوهان دار امریکایی شروع به رشد کرد و به تدریج از 325 نفر در سال 1884 به 500000 در سال 2017 رسید.
اگرچه این حیوانات دیگر در خطر انقراض نیستند، تلاش‌های حفاظتی برای جلوگیری از سقوط در جمعیت آنها ادامه دارد.