دانشمندان ورزش هایی را شناسایی کرده اند که می تواند به مبارزه با بیماری آلزایمر کمک کند.
به گزارش ایسنا؛ نتایج تحقیقات جدید منتشر شده در وب سایت Science نشان می دهد که ورزش منظم هوازی با کاهش نشانگرهای شروع بیماری آلزایمر در مغز موش ها از جمله پلاک های آمیلوئید مرتبط است.
به گفته دانشمندان، آلزایمر، یک بیماری عصبی پیشرونده و بدون درمان شناخته شده، میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد و به گفته دانشمندان، ورزش هوازی می تواند به مبارزه با پیشرفت بیماری آلزایمر کمک کند.
نقش فعالیت بدنی در کاهش زوال شناختی به خوبی شناخته شده است، اما مکانیسم های سلولی اثرات محافظت کننده عصبی آن نامشخص است، به همین دلیل است که دانشمندان پتانسیل ورزش هوازی را به عنوان سنگ بنای استراتژی های پیشگیری از آلزایمر برجسته می کنند.
ورزش هوازی که به آن کاردیو نیز می گویند، به فعالیت بدنی اشاره دارد که ضربان قلب و تنفس شما را افزایش می دهد و از گروه های عضلانی بزرگ در مدت زمان طولانی استفاده می کند. نمونه هایی از ورزش های هوازی شامل پیاده روی، دویدن، دوچرخه سواری، شنا و ورزش های گروهی است.
در تعریف بیماری آلزایمر آمده است که این بیماری عمدتاً حافظه، تفکر و رفتار را تحت تأثیر قرار می دهد و درمانی ندارد. علائم بیماری آلزایمر اولیه شامل از دست دادن حافظه، قرار دادن اشیا در جای نادرست، بی نظمی، و اختلال در قضاوت است، در حالی که بیماری آلزایمر پیشرفته می تواند شامل کاهش شدید شناختی، از جمله ناتوانی در تشخیص چهره های آشنا، و مشکلات حرکتی باشد که منجر به مشکل در راه رفتن می شود و حتی می تواند منجر به نشستن شود. .
یکی آلزایمر با تجمع غیرطبیعی پروتئین ها در مغز – مانند پلاک های آمیلوئید و تاو – مشخص می شود که در عملکرد طبیعی مغز اختلال ایجاد می کنند. پلاک‌های آمیلوئید بین نورون‌ها جمع می‌شوند، ارتباط را مختل می‌کنند و منجر به از دست دادن حافظه و زوال شناختی می‌شوند، در حالی که گره‌های تاو در نورون‌ها ایجاد می‌شوند که در عملکرد طبیعی آنها اختلال ایجاد می‌کند و منجر به مرگ نورون می‌شود.
در مقاله “تاو، آمیلوئید، آهن، فروپتوز الیگودندروسیت و التهاب در تشکیل هیپوکامپ موش های پیر تحت برنامه تمرین هوازی” منتشر شده در مجله Science، تجمع آهن در سلول های تولید کننده میلین به نام الیگودندروسیت نیز نشانگر این بیماری است. آلزایمر زیرا آهن اضافی می تواند منجر به استرس اکسیداتیو شود و میلین (لایه عایق که بیرون سلول های عصبی ما را می پوشاند) و متعاقباً اتصالات عصبی تولید کند. تداخل اضافه بار آهن در الیگودندروسیت ها منجر به فروپتوز در مغز در افراد مسن می شود.
دانشمندان دریافتند که افزایش سطح ورزش هوازی در موش‌های مسن‌تر باعث کاهش ظاهر این نشانگرها می‌شود که نشان‌دهنده شروع کندتر بیماری آلزایمر است. نتایج تحقیقات آنها کاهش 63 درصدی در پیچ و تاب تاو، کاهش 76 درصدی پلاک های آمیلوئید و کاهش 58 درصدی تجمع آهن در مغز موش هایی که به طور منظم ورزش می کردند در مقایسه با موش هایی که ورزش نمی کردند را نشان داد.
آنها فعالیت بدنی را به عنوان یک ابزار پیشگیرانه برای از بین بردن علائم بیولوژیکی کلیدی بیماری آلزایمر، پلاک های پروتئین آمیلوئید پاتولوژیک، ندول های تاو، تخریب میلین و رسوبات آهن در مغز مورد مطالعه قرار دادند.
اضافه بار آهن در الیگودندروسیت ها فروپتوز را تحریک می کند و ورزش التهاب (التهاب مزمن و با درجه پایین) را کاهش می دهد و اتصال حجمی آکسون-میلین را بهبود می بخشد. سلول های تولید کننده تاو، آمیلوئید، آهن و هیپوکامپ همبستگی آماری را نشان دادند و دانشمندان به این نتیجه رسیدند که این نتایج نشان دهنده اثرات مثبت ورزش بر بیماری آلزایمر است.
در مقاله «اثربخشی ورزش هوازی بر عملکردهای عصبی-روانشناختی بیماران مبتلا به آلزایمر» منتشر شده در پایگاه اطلاع‌رسانی علمی جهاد دانشگاهی، آمده است که گروه آزمایشی به مدت سه سال دوچرخه‌سواری ثابت کردند. هر هفته و هر جلسه 45 دقیقه طول کشید و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. نتایج تحلیل کوواریانس این تحقیق نشان داد که نمرات پس‌آزمون عملکرد عصب‌روان‌شناختی بیماران آلزایمر در گروه آزمایش به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه کنترل بود. بنابراین به نظر می رسد برنامه تمرینات هوازی می تواند در بهبود عملکردهای عصب روانی این بیماران موثر باشد.
همچنین نتایج مقاله «میزان آهن سرم در بیماری آلزایمر» منتشر شده در پایگاه اطلاع‌رسانی علمی جهاد دانشگاهی نشان داد که بین میزان آهن سرم و شدت بیماری رابطه معنی‌داری وجود ندارد و مطالعه حاضر نشان داد که تفاوت آماری معنی داری بین بیماران مبتلا از نظر سطح آهن سرم و افراد سالم وجود ندارد.
