یک مطالعه جدید منتشر شده در مجله “Annals of Internal Medicine” خوردن محدود زمانی (TRE) او یک نوع روزه متناوب (IF) در افراد مبتلا به شرایط پزشکی مورد توجه قرار می گیرد. سندرم متابولیک بررسی شد
به گزارش همشهری به نقل از هلث لاین، کشف مداخلات سبک زندگی که بار سندرم متابولیک را کاهش می دهد، وظیفه ای حیاتی برای محققان است. برخی از دانشمندان بر این باورند که خوردن با زمان محدود (TRE) ممکن است به افراد کمک کند. بیماری ها و عوارض قلبی عروقی برای کمک کردن
در یک بازه زمانی مشخص چه بخوریم؟
در صورت عدم درمان، افراد مبتلا به سندرم متابولیک خطر ابتلا به دیابت و بیماری قلبی را افزایش می دهند. سندرم متابولیک یک اصطلاح کلی برای تعدادی از عوامل خطر قلبی عروقی است، از جمله: فشار خون بالا، سطح قند خون بالا چربی اضافی دور کمر سطوح بالای تری گلیسیرید (چربی خون)سطح پایینی از کلسترول خوب (HDL) را ثبت کرد. پیروی از یک پروتکل تغذیه در یک دوره زمانی به معنای مصرف کالری برای تعداد مشخصی از ساعات در روز است. خارج از این ساعات فقط آب یا چای سیاه و قهوه بدون شیرینی قابل مصرف است.
مثلاً در شرایط عادی، فردی که ساعت 9 صبحانه می خورد و آخرین وعده غذایی خود را ساعت 21 تمام می کند، دوره غذا خوردن 12 ساعته دارد. با این حال، اگر تصمیم فرد برای پیروی از پروتکل یا رژیم غذایی “در یک بازه زمانی مشخص” باشد. شاید این فرد صبحانه را حذف کند، اولین وعده غذایی خود را ظهر بخورد و آخرین وعده غذایی خود را در همان ساعت معمول بخورد. این به فرد 9 ساعت زمان غذا خوردن می دهد. این مدت زمان کوتاه تری نسبت به زمان عادی غذا خوردن در طول روز است.
نتایج امیدوار کننده
آخرین مطالعه یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده بر اساس استاندارد طلایی تحقیقات پزشکی است. در این مطالعه، دانشمندان 108 فرد مبتلا به سندرم متابولیک را با میانگین سنی 59 سال انتخاب کردند.
برای مطالعه 3 ماهه، محققان شرکت کنندگان را به دو گروه تقسیم کردند:
- مشاوره تغذیه (فرآیندی که در آن یک متخصص سلامت با آموزش های ویژه در زمینه تغذیه به افراد کمک می کند تا انتخاب های غذایی سالم داشته باشند و عادات غذایی سالم ایجاد کنند)
- مشاوره تغذیه به همراه مداخله شخصی با 8 تا 10 ساعت صرف غذا
در ابتدای مطالعه، میانگین زمان غذا خوردن شرکت کنندگان کمی بیش از 14 ساعت بود. آنها در طول مطالعه فواصل غذایی خود را حدود 4 ساعت کوتاه کردند.
در پایان مطالعه، گروهی که با محدودیت زمانی غذا می خوردند، سطح HbA1c یا هموگلوبین A1C را به میزان قابل توجهی بهبود بخشیدند، که شاخصی از میانگین سطح قند خون مورد استفاده برای نظارت بر دیابت است. آدریان هرناندز، متخصص تغذیه که در این تحقیق شرکت نداشت، گفت: کاهش HbA1c خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را کاهش می دهد. با کاهش خطر یا پیشرفت دیابت نوع 2، ایجاد سندرم متابولیک نیز کاهش می یابد.
افرادی که در گروه غذا خوردن با محدودیت زمانی بودند وزن، شاخص توده بدنی (BMI) و چربی شکم را بدون از دست دادن توده عضلانی از دست دادند. همه اینها اگر محافظت شوند، می توانند خطر ابتلا به بیماری مزمن را کاهش دهند. اگرچه نتایج امیدوارکننده بود، اما نویسندگان این مطالعه تاکید می‌کنند که مطالعه نسبتاً کوتاه بود و آنها باید به گزارش‌های شرکت‌کنندگان در مورد غذا خوردن تکیه می‌کردند که همیشه قابل اعتماد نیستند.
هرناندز گفت: «اگرچه این مطالعه محدودیت‌های واضحی دارد، اما همچنان می‌توانم بگویم که محدودیت‌های زمانی در خوردن، گزینه مناسبی برای افرادی است که دارای اختلالات متابولیک هستند.
محدودیت زمانی چگونه سلامت متابولیک را درمان می کند؟
ربکا راسل، کارشناس، که در این تحقیق شرکت نداشت، توضیح داد که چگونه غذا خوردن در یک دوره زمانی خاص می تواند به افراد مبتلا به سندرم متابولیک کمک کند.
وی در این باره گفت: یکی یکی از دلایل موثر بودن غذا خوردن در یک بازه زمانی مشخص این است که غذای دریافتی را با ریتم طبیعی شبانه روزی بدن هماهنگ می کند.
ریتم های شبانه روزی بدن به تنظیم افزایش و کاهش سطح هورمون ها در طول روز، چرخه خواب و بیداری، متابولیسم، هضم و غیره کمک می کند. راسل ادامه داد: “با محدود کردن وعده های غذایی به یک بازه زمانی هشت تا ده ساعته، می توانیم با جزر و مد طبیعی بدن خود کار کنیم و کارایی متابولیسم را افزایش دهیم.” راسل توضیح داد که خوردن زمانی که بدن به طور طبیعی آماده هضم و استفاده از انرژی است می تواند به بهبود تنظیم قند خون، پروفایل چربی و سلامت کلی متابولیک کمک کند.