چگونه بفهمیم طرف مقابل دروغ می گوید؟

بعد- لازم نیست در میانه مبارزات انتخاباتی باشید تا در مورد توانایی تشخیص دروغ خود نگران باشید. نتایج تحقیقات روانشناسی نشان می دهد که افراد حداقل یک بار در روز دروغ می گویند. بررسی 206 مقاله در سال 2006 نشان داد که ما در حدس زدن دروغ بودن یا نبودن چیزی حدود 54 درصد دقیق بودیم. برخی از دروغ ها برای ایجاد احساس بهتر در طرف مقابل گفته می شود. مثلاً یکی از ما به خاطر کارمان تعریف می کند و می گوید شما روانشناس بزرگی هستید. با این حال، بیشتر دروغ ها به نفع کسی است که دروغ می گوید.

طبق گزارش فرارو از گفتگو، ما دروغ گفتن را در سنین پایین یاد می گیریم، معمولاً بین دو تا سه سالگی. دروغ گفتن موفق تر در دوران کودکی کمی بیشتر طول می کشد و نیاز به توانایی توسعه یافته تری برای درک حالات ذهنی دیگران دارد. علاوه بر این، به عنوان یک دروغگو، شما به یک حافظه خوب نیاز دارید تا بتوانید آن دروغ را به خاطر بسپارید تا طرف مقابل را متقاعد کنید که دروغ شما را بپذیرد.

به نظر می رسد که بچه های باهوش بیشتر دروغ می گویند و خودخواهانه تر. به نظر می رسد که ما در بزرگسالی به خوبی دروغ گفتن را تمرین کرده و یاد می گیریم. هیچ نشانه ای از دروغگویی به خودی خود وجود ندارد، اما ممکن است نشانه هایی از احساسات منفی مرتبط با دروغ وجود داشته باشد (اضطراب، گناه، شرم، غم، ترس از گرفتار شدن) حتی اگر دروغگو سعی کند این احساسات را پنهان کند.

این احساسات گاهی اوقات به صورت عبارات کوچک، حالت های کوتاه صورت که کمتر از یک ثانیه طول می کشد، یا یک حالت چهره جعلی، معمولاً یک لبخند مصنوعی و ساختگی ظاهر می شوند که دروغگو سعی می کند به عنوان ماسکی برای پنهان کردن دروغ خود استفاده کند. شما می توانید لبخند مصنوعی را تشخیص دهید زیرا ماهیچه های اطراف چشم را درگیر نمی کند و به سرعت از روی صورت محو می شود. لبخندهای واقعی کندتر محو می شوند. با این حال، مشکل شاخص‌های غیرکلامی احتمالی فریب این است که بیشتر ما مجبوریم این رفتار را در حرکت آهسته تکرار کنیم تا آنها را تشخیص دهیم.

با واقعیت رو به رو شدن

اما در مورد پرهیز از تماس چشمی، که به عنوان نشانه دروغگویی شناخته شده است، چطور؟ مادران ما به ما می گویند که می توانند تشخیص دهند که چه زمانی به آنها دروغ می گوییم زیرا نمی توانیم در چشمان آنها نگاه کنیم. اما تماس چشمی شاخص مفیدی برای دروغ گفتن فرد نیست. حتی وقتی حقیقت را می گوییم، تماس چشمی بر فعالیت شناختی ما تأثیر می گذارد، مثلاً با برنامه ریزی گفتار یا دسترسی به حافظه. و همه ما می دانیم که مردم به آن توجه دارند.

دروغگوها می دانند که باید رفتار و حالات چهره خود را کنترل کنند. دروغگوهای خوب می‌توانند با برنامه‌ریزی دروغ‌های خود از قبل و ساختن دروغ‌های خود بر اساس حقایق کوچک و موقعیت‌های واقعی، ارتباط چشمی خود را در حین دروغ‌گویی حفظ کنند. تماس چشمی نیز تحت تأثیر فاصله بین فردی قرار می گیرد. وقتی کسی از نزدیک به شما نگاه می کند، حفظ تماس چشمی دشوارتر خواهد بود.

رفتارهای خاصی مانند دوری، تماس چشمی و موضوع گفتگو نشان دهنده میزان نزدیکی است و فاصله بین فردی مهم است. یک مطالعه در سال 1987 نشان داد که وقتی افسران پلیس در حین بازجویی به مظنونینی که فکر می‌کردند گناهکار هستند نزدیک می‌شوند، مظنون به دور نگاه می‌کند.

وقتی به این نتیجه می‌رسیم که فردی قابل اعتماد به نظر می‌رسد، ممکن است ناخودآگاه به دنبال نشانه‌هایی باشیم که نشان می‌دهد او دروغگو است. تشخیص دروغ پر از تعصبات است و دروغگوهای خوب می دانند چگونه از آن سوء استفاده کنند. آنها می دانند که ما به دنبال چه چیزی هستیم و این چیزی است که آنها بررسی می کنند. تماس چشمی خوب، یک لبخند واقعی، صحبت کردن کاملاً آماده با کمی تردید. آنها همچنین می توانند خود را در مورد حقیقت واقعی دروغ متقاعد کنند. خودفریبی هرگونه واکنش عاطفی را کاهش می دهد.

آنچه در تشخیص دروغگویی یک فرد مهم است به شخصیت او مربوط می شود. اگر دروغگو از دروغ گفتن احساس شرم، گناه، اندوه یا ترس نداشته باشد، نگاه کردن به جزئیات رفتار او فایده ای ندارد. برخی از افراد از دروغ گفتن لذت می برند و برایشان هیجان انگیز است و به عواقب آن اهمیت نمی دهند. جای تعجب نیست که دروغگویان ماهر احساس شجاعت می کنند.