آب سیاه یکی از بیماران خطرناک چشمی است که به دلیل نداشتن عوارض قابل مشاهده از دید چنهان مانده و به بینایی شخص آسیب می‌رساند. در ادامه به جزئیات بیشتری پیرامون این بیماری می پردازیم.
گلوکوم یک بیماری چشمی است که در نتیجه آسیب به عصب بینایی باعث از دست دادن دائمی بینایی می شود. در گلوکوم، عصب مسئول انتقال سیگنال های بینایی بین چشم و مغز آسیب می بیند.
شایع ترین نوع گلوکوم زمانی رخ می دهد که فشار بیش از حد (IOP) در داخل چشم به دلیل تجمع مایعی که نمی تواند به درستی تخلیه شود، ایجاد می شود. آسیب به عصب بینایی ابتدا بینایی محیطی و سپس بینایی مرکزی را تحت تاثیر قرار می دهد و باعث نابینایی نسبی یا کامل می شود.
متأسفانه، درمان گلوکوم و جبران آسیب به چشم هنوز در دسترس نیست. اما راه هایی برای جلوگیری از پیشرفت این بیماری و یا حداقل کاهش آسیب و کنترل علائم وجود دارد.
علائم آب سیاه چیست؟
آب مروارید در مراحل اولیه تقریباً هیچ علامت واضحی ندارد، حتی زمانی که عصب بینایی آسیب دیده باشد. به همین دلیل است که آب سیاه به عنوان قاتل خاموش بینایی شناخته می شود.
با پیشرفت آب سیاه، بیمار دچار دید تونلی (کاهش دید محیطی) یا لکه های سفید در دید محیطی می شود. نوع شدیدتر گلوکوم (آب سیاه حاد زاویه بسته) می تواند علائمی مانند تهوع، استفراغ، سردرد، درد شدید چشم، قرمزی چشم و تاری دید را ایجاد کند. اگر سابقه فامیلی آب مروارید دارید، حتما باید توسط متخصص چشم معاینه شوید.
چه عواملی احتمال ابتلا به آب سیاه را افزایش می دهد؟
داشتن دیابت
داسشتن سابقه خانوادگی آب سیاه
دور بینی یا نزدیک بینی
فشار خون
استفاده طولانی مدت از کورتیکواستروئیدها
آسیب یا جراحی قبلی چشم
آب سیاه چگونه تشخیص داده می شود؟
تشخیص آب مروارید تنها با یک معاینه جامع و دقیق چشم انجام می شود. در طول معاینه، پزشک میدان دید بیمار را ارزیابی می کند، عصب بینایی را معاینه می کند و فشار چشم را اندازه گیری می کند. اغلب توصیه می شود سالی یک بار برای تشخیص زودهنگام و در صورت لزوم درمان به موقع آب مروارید به چشم پزشک مراجعه کنید.
تعدادی آزمایش برای تشخیص آب سیاه وجود دارد:
آزمایش فشار داخل چشم (IOP)
آزمایش هواپف: در طی این آزمایش، پزشک هوا را به سرعت وارد چشم شما می کند. دستگاهی که برای محاسبه میزان مقاومت هوای چشم استفاده می شود، نشان می دهد که چقدر فشار داخل چشم شما وجود دارد.
تست نور آبی (تونومتری گلدمن): پس از اینکه پزشک یک قطره بی حس کننده را در چشم می ریزد، با حرکت آهسته یک کاوشگر با نوک صاف روی چشم با استفاده از ابزاری به نام لامپ شکاف به قرنیه می رسد.
تونومتر: پزشک پس از استفاده از قطره های بی حس کننده، فشار و مقاومت داخلی چشم را با ابزار کوچکی اندازه گیری می کند.
اگرچه روش گلدمن استاندارد طلایی در اندازه گیری فشار چشم است. با این حال، تمام روش های ذکر شده صحیح، راحت و ایمن هستند. توموگرافی اپتیکال (اسکن چشم)
این روش غیر تهاجمی با ابزار کامپیوتری انجام می شود که می تواند آب سیاه را در مراحل اولیه تشخیص دهد. البته این روش سایر بیماری های چشمی را نیز تشخیص می دهد.
اسکن OCT از یک لیزر برای ایجاد تصاویر با دقت بالا از لایه‌های شبکیه و عصب بینایی برای تشخیص هرگونه تغییر یا آسیب به چشم استفاده می‌کند. تست میدان بینایی
تست میدان بینایی یک تست تشخیصی است که نقشه ای از کل میدان دید ارائه می دهد و محدوده دید محیطی را اندازه گیری می کند. با این آزمایش، پزشک می تواند هر گونه ناهنجاری را در میدان دید شما تشخیص دهد.
چگونه آب سیاه را درمان کنیم؟
اگرچه نمی توان از آب سیاه جلوگیری کرد. با این حال، درمان هایی وجود دارد که می تواند تا حدی از شدت آسیب چشم و بینایی جلوگیری کند.
قطره چشم ضد گلوکوم
قطره های چشمی گلوکوم درمان های بسیار موثری هستند و اغلب اولین خط درمان هستند. این قطره ها با توجه به ترکیبات شیمیایی فعالی که دارند عمل می کنند. در واقع، این قطره ها برای کمک به بهبود تخلیه مایع از چشم یا کاهش فشار چشم با کاهش میزان مایع تولید شده توسط چشم استفاده می شوند. پزشک قطره چشمی را بر اساس نیازهای درمانی خاص شما تجویز می کند.
برخی داروهای دیگر نیز وجود دارد که با مراجعه به پزشک برای شما تجویز خواهد شد.
داروهای خوراکی
اگر قطره های چشمی به تنهایی موثر نباشند، چشم پزشک داروهای خوراکی برای کاهش فشار در چشم تجویز می کند.
جراحی و سایر درمان ها
علاوه بر قطره‌های چشمی و داروهای خوراکی، سایر درمان‌های رایج برای گلوکوم عبارتند از: لوله‌های تخلیه: یک لوله کوچک برای تخلیه مایع داخل چشم قرار داده می‌شود. جراحی: این جراحی با تخلیه مایع از چشم فشار چشم را کاهش می دهد. لیزر درمانی یا ترابکولوپلاستی با لیزر: این نوع لیزر درمانی به خروج مایع از چشم کمک می کند و برای درمان گلوکوم با زاویه باز استفاده می شود. .. جراحی کم تهاجمی هموروئید: این روش درمانی معمولاً عوارض جانبی کمتری نسبت به جراحی های هموروئید استاندارد دارد.
منبع: تبیان