چرا سریال های ترکی در مقایسه با سریال های ایرانی بیشتر دل مخاطبان را برده است!/جزئیات

اعتماد نوشت: ترکیه پس از آمریکا بزرگترین تولیدکننده سریال در دنیا و صادرکننده آن است تا جایی که موفق شده مردم کشور همسایه خود یعنی ایران را به سمت کارهای تولیدی خود بکشاند.

سوالی که مطرح می شود این است که چرا ایران نتوانسته در دنیای سریال سازی در سرتاسر جهان جایگاهی برای خود ایجاد کند؟ چرا باید فرهنگ بزرگ ایران در دنیا خالی باشد؟

چرا سریال های ترکی با دوبله غیرحرفه ای در شبکه های ماهواره ای و با زیرنویس در VOD توانسته اند جای خود را در بین مردم جهان و حتی ایران باز کنند؟

وقتی سینمای ایران در دنیا بیشتر از ترکیه شناخته شده است و در بسیاری از جشنواره های جهانی از فیلم کوتاه گرفته تا بلند، یک ایرانی معمولا با فیلمش حضور دارد و در بسیاری از موارد جایزه می گیرد، چرا سریال های ایرانی از این موضوع سود نمی برند؟

اگر سری به سریال های ترکی بزنیم می بینیم که در این سریال ها بر زیبایی جغرافیایی ترکیه به خصوص استانبول تاکید شده و تصاویر زیبایی از این کشور ارائه می شود. شکلی متفاوت از زندگی که معمولاً اشرافی است و خانه هایی که قطعاً در آن نوکر و خدمتکار وجود دارد.

در این سریال ها ترکیه در سطح مناسبی از رفاه نشان داده می شود. در این آثار عمدتاً به موضوع فقر اشاره شده است، اما نه فقری به پررنگی و سیاه فیلم های ایرانی.

فیلم های ایرانی که معمولا در دنیا به خوبی دیده می شوند با واقعیت های تلخی همراه هستند اما مخاطب در سریال های صد قسمتی نمی تواند شاهد چنین واقعیت هایی باشد و قطعا به دنبال جذابیت است. جاذبه ای که ترکیه به هر نحوی توانسته به آن دست یابد.

شاید ساختار فرهنگی کشورمان این اجازه را به فیلمسازان ایرانی نمی دهد که مانند ترکیه عمل کنند و جذابیت های خود را در آثار خود پیاده کنند، اما قطعا با یک سری سازوکارها و ابتکارات می توان به دستاوردهای مهمی دست یافت.

خواستن مهم است. آیا ما در مسیری هستیم که بخواهیم در مورد چگونگی حرکت و رسیدن به آنجا صحبت کنیم؟ آیا وقت آن نرسیده است که نهاد رسانه ملی با کمک هنرمندان و نوابغ هنری این دیار قیام ملی را در این عرصه آغاز کند؟

در مقایسه با ترکیه چه کمبودی داریم که با حمایت از صنعت سریال سازی نتوانیم درآمد ارزی کلانی به دست آوریم؟ چرا حضور بخش خصوصی در این زمینه پررنگ نیست و موانع سخت سریال سازی انبوه در ایران برطرف نمی شود؟ یا هر از گاهی فقط به تولیدات مذهبی خود محدود می شود؟ حتی گاهی اوقات محصولات مصارف داخلی نیز با دلیل یا بدون دلیل ممنوع می شود؟ و رفع توقیف آنها سالها طول خواهد کشید؟

اگر روند فعلی سریال سازی محدود تغییر نکند و سرمایه گذاری های کلان در این بخش صورت نگیرد، نمی توان انتظار داشت سریال های ایرانی به سطحی برسد که دنیا را مجذوب خود کند.

متاسفانه هنوز در مسیر فکر کردن به این امور نیستیم، چه برسد به برنامه ریزی و اقدام!!   هشدار بر این  است که خواه ناخواه سریال های ترکی وارد سبد خانوارهای ایرانی شده و بخش زیادی از مردم با تقلید از فرهنگ این کشور و رعایت زندگی های فاخر و رنگارنگ جذب آن ها شده اند. روز به روز از فرهنگ غنی خود دور می شوند. یعنی مخاطبان این سریال ها در کشورهای مقصد به دنبال نداشته های خود می گردند و کشور سازنده با مطالعه و شناخت ذائقه مخاطبان خود از این خلاءها به نفع خود بهره برداری می کند. نکته حساس و خطرناک فرهنگی که باید بیشتر به آن توجه کرد.

جا دارد مسئولان و سیاست گذاران فرهنگ و رسانه کشور به این مهم ورود کنند و نگذارند ظرفیت های فرهنگی و رسانه ای این کشور به هدر برود و یا کمبودهای موجود رویای مهاجرت را در بین مردم روشنفکران و هنرمندان این عرصه تشدید کند.