پوران درخشنده گفت: در فضای سینمای اجتماعی کارگردان باید ببیند در دنیای زندگی مردمش چه چیزی وجود دارد که به دلایل مختلف نمی توان درباره آن صحبت کرد و می تواند با تکنیک های سینمایی نرم و لطیف به آن نزدیک شود و به حل مشکل کمک کند.
به گزارش پی ام آپ، «هیس! دخترها فریاد نمی زنند» نمونه کامل یک فیلم اجتماعی است، فیلمی که بخشی از جامعه است، بخشی از جامعه که مجبور به سکوت شده است، این فریاد تلنگری برای این قشر است تا سکوتی که روحشان را شکنجه می دهد فریاد زنند
پوران درخشنده کارگردان سرشناس سینمای اجتماعی در گفت و گو با «ایران» از دغدغه های ساخت این فیلم، کم لطفی هایی که به «هیس! دخترها فریاد نمی زنند» شد و نگاه هوشمندانه تماشاگر به سوژه این اثر گفت که می خوانید.
فیلم او خانم درخشنده در جشنواره از سوی مردم انتخاب شد اما هیئت داوران سی و یکمین جشنواره فیلم فجر آن را ندیدند. به نظر شما داوران ما چقدر سلیقه مخاطبان خود را می شناسند؟
مردم از «هیس! دخترها فریاد نمی زنند» استقبال کردند.از این فیلم،حق تضعیف شده آن را پس گرفتند، مردم وقتی بخواهند، می توانند.
شما نمی توانید تصور کنید که مسئولان آن زمان چه نظری داشتند که چرا به چنین موضوعی پرداخته شد.در اصل با برخورد با این فیلم یک «هیس» به کارگردان «هیس! دخترها فریاد نمی زنند» دادند؟
داوران فیلمی که سر از آن برداشتم سعی کردند با ندیدن آن را بپوشانند، واکنش به این فیلم “سوت” کارگردان بود و تاکید کرد که دیگر نباید به چنین موضوعاتی بپردازد، اما استقبال از مردم مرا ساختند من نه تنها دلسرد نخواهم شد، بلکه با وسواس بیشتری به زخم هایی که در پایین جامعه وجود دارد نگاه خواهم کرد تا آنچه را که مردم می خواهند ایجاد کنم. برخورد داوران من را بیشتر با مردم پیوند می داد و مرا تشویق می کرد تا آنچه از دستم بر می آید انجام دهم که تذکری برای حل معضلات اجتماعی و رفع مشکلات است.
در بین هفت داور جشنواره، حتی یک زن هم حضور نداشت، فیلم درباره زنان بود، کمبود داور زن چقدر در کم توجهی به این فیلم موثر بود؟
صد درصد، جای تعجب دارد، هفت مرد کارگردان، داور جشنواره بودند که قرار است برای این جامعه و مردمانش فیلم بسازند چطور از معضلات جامعه بی خبرند و پرداختن به آسیب های جامعه رابا ارزش ندیدند.
برای پخش «هیس!…> ظاهراً گفته شد که یک دیالوگ باید حذف شود تا پخش شود، آن دیالوگ حذف شده چه بود؟
اسم فیلم رو عوض کن
برای قسمت اول فیلم گفتند اسم فیلم را عوض کنید، ثانیا تاکید کردند که فیلم با پیدا شدن برادر مقتول تمام شود و تا رفع مشکل مراسم اعدام پخش نشود!
در مورد موارد ذکر شده با مسئولان جلساتی داشتم چون ممسئولان حل مشکل و ختم به خیر شدن بود تا قربانی که قاتل هم شده بود مجازات نشود، ولی حرف من این بود چرا صورت مساله را پاک کنیم باید تا عمق تلخی ماجرا پیش برویم تا بیننده معضل اجتماعی را درک کرده و به فکر درمان آن بیفتد.
روایت فیلم داستان ظالمی است که به مظلومین ظلم می کند و مظلوم را ساکت می کند، سکوتی که مظلوم تصور می کند اگر از ظلمی که به آنها شده صحبت کنند محکوم خواهند شد.
می خواستم نقش اصلی فیلم انتقام اجتماعی باشد، یعنی قربانی بودن تا تفکر جامعه را به فکر وادار کند تا دیگر قربانیان این معضل بد ساکت نمانند. رشد کنید و باید به فکر راه حل و درمان باشید.
در 22 سالنی که فیلم «هیس! دخترها فریاد نمی زنند» اکران می‌شود محبوبیت داشت و بسیاری از سالن‌ها فروش بالایی داشتند، باید دید چرا مردم به فیلمی علاقه دارند که داوران آن را نبینند و داوران فیلمی را ببینند. که مورد قبول مردم نیست.
رسیدگی به مشکلات جامعه
فیلم به این معضل پرداخته است که آسیب های اجتماعی فقط یک مرز نیست و مردم یک کشور نیستند، آیا کاندیداهایی برای اکران فیلم در خارج از ایران وجود دارد؟
من فیلم را برای کپی رایت به ایالات متحده آمریکا بردم، آنجا برای 30 سینماگر نمایش داده شد، بعد از پایان فیلم گفتند ما به چنین فیلمی نیاز داریم، چرا این فیلم را در آمریکا نمایش نمی دهند؟
برای کسانی که در فضای سینمای اجتماعی راحت‌تر به مسائل می‌پردازند، می‌خواستند این فیلم در کشورشان اکران شود و معتقد بودند که این فیلم زبانی بدون مرز دارد و صدای خاموش بسیاری از زنان را در گوشه و کنار دنیا خواهد شکست. .
در فضای سینمای اجتماعی، کارگردان باید ببیند در دنیای زندگی مردمش چه چیزی وجود دارد که به دلایل مختلف نمی توان درباره آن صحبت کرد و با تکنیک های سینمایی روان و ظریف به سراغ آن رفت و به حل مشکل کمک کرد.