گروه اندیشه: مهران صولتی در یادداشتی که در کانال خود منتشر کرد به عدم پویایی ساختاری در موضوع سازش اشاره کرد. به گزارش خبرگزاری اخبار آنلاین، وی در این یادداشت تأکید می‌کند که «اگر اندیشه وحدت را به سه سطح ملی، حاکمیتی و بین‌المللی تقسیم کنیم، شاید بتوان بزرگترین مانع تحقق آن را در حوزه حکومت‌داری خلاصه کرد». تا پایان مذاکرات بی فایده بدون خداحافظی با استثناگرایی در خارج از کشور و کاهش سیستماتیک نقش مردم در داخل که منجر به تشدید تحریم ها، ناامیدی گسترده، کاهش سرمایه اجتماعی و ظهور مهاجرت در کشور شده است، امیدواریم. دالان های قدرت، به ویژه در عصر بحران های همگرا. این یادداشت توجه شما را جلب خواهد کرد:
***
ایده اجماع توسط پزشکیان اگرچه اساس صلاحیت او بود و منجر به پیروزی او در انتخابات شد، اما همچنان با ابهامات زیادی مواجه است. موافقان وفاض برخی تحولات از جمله حضور اقوام مختلف در ساختار اداری کشور، آغاز طرح رفع فیلتر، رای اعتماد مجلس به کل کابینه و حضور بیشتر زنان در عرصه های رهبری را گواه این امر می دانند. موفقیت این ایده در حالی است که مخالفان تورم مداوم ناشی از تحریم ها و انتصابات را دلیلی بر شکست این ایده می دانند.
موافقتنامه ملی پیشنهادی عمدتاً به دلیل نداشتن مبنای نظری مورد انتقاد است. واضح است که در بحبوحه تضادها در دولت-ملت های مدرن، این اصل احترام به منافع ملی است که می تواند به اتحاد بین نیروهای اجتماعی و سیاسی منجر شود، اما مشکل اینجاست که حتی امروز در ایران هم چنین تضاد خورنده ای وجود دارد. بین ناسیونالیسم و ناسیونالیسم در عرصه عمومی و سیاسی روشن است که تا زمانی که ملت موجودیتی با الزامات باشد. به رسمیت شناختن حقوق شهروندی، برابری جنسیتی، آزادی های اجتماعی و امکان انتخاب سیاسی هنوز نامعلوم است و به منافع ملی اشاره ای نشده است.
توافق پایدار حاصل یک تعادل پایدار است. بنابراین، از آنجایی که قدرت به خودی خود تمایل به انباشت و انحصار دارد، اگر تعادلی بین رقبا در صحنه سیاسی وجود نداشته باشد، توافقات عمدتاً مانند کاغذ پاره به نظر می رسند. بهترین گواه بر این امر بازدارندگی هسته ای قدرت های جهانی است که تا کنون از وقوع جنگ جهانی سوم جلوگیری کرده است. بر این اساس، واضح است که با توجه به عدم توازن مداوم بین نهادهای منصوب و منتخب در عرصه سیاست دولتی، نمی‌توان انتظار داشت که ایده وحدت به طور مؤثر ادامه یابد. شاید روند انحلال تدریجی بسیاری از شوراهای عالی به موازات کاهش مداخلات نهادهای منصوب شده بتواند چشم انداز روشن تری را برای این ایده ارائه دهد.
تایید و پیروزی پزشکیان در انتخابات ریاست جمهوری، این امر در درجه اول به دلیل اعلام قدرت جامعه در عرصه جنبش، زندگی و آزادی زنان و نیز کاهش بی سابقه حضور رای دهندگان در انتخابات مجلس بود. اگر اکنون ایده وحدت را به سه سطح ملی، حاکمیتی و بین المللی تقسیم کنیم، شاید بتوان بزرگترین مانع تحقق آن را در تقلیل آن به حوزه حکومت داری دید. بدیهی است که بدون خداحافظی با استثناگرایی در خارج از کشور و کاهش سیستماتیک نقش مردم در داخل که منجر به تشدید تحریم ها، ناامیدی گسترده، کاهش سرمایه اجتماعی و ظهور مهاجرت شده است، نمی توان به پایان مذاکرات بی فایده امیدوار بود. راهروهای قدرت، به ویژه در عصر بحران های همگرا.
نکته پایانی: حجم مشکلاتی که جسم و روح ایرانیان را با آن روبرو کرده است به حدی است که امید به آینده کشور جز با تغییرات عینی و بهبودهای عینی محقق نمی شود. پس اگر اندیشه وحدت نتواند در کوتاه ترین زمان ممکن به حل مشکلاتی مانند تحریم، اختلاف نظرهای مختلف، تورم مستمر و دخالت در مسائلی مانند حجاب و اینترنت منجر شود، سخنان زیبا و جذاب کار چندانی نخواهد داشت. . بیم آن است که تأخیر در این مسیر اندیشه وحدت را خدشه دار کند و به سرنوشت همه شعارهای گذشته دچار شود. زمان زیادی برای ایجاد تغییرات معنادار باقی نمانده است.
216216