پروتئینی که عمر انسان را 7 سال افزایش می دهد

به گزارش پی ام آپ، این مطالعه که در مجله Cell Metabolism منتشر شده است، بر سلول هایی تمرکز دارد که به شدت پروتئینی به نام p21 را بیان می کنند. به نظر می رسد این سلول ها با افزایش سن در بافت های مختلف جمع می شوند و به زوال مرتبط با افزایش سن کمک می کنند. دانشمندان با از بین بردن دوره ای این سلول ها در موش ها توانستند عمر این حیوانات را به طور متوسط ​​9 درصد افزایش دهند. این در انسان معادل حدود هفت سال است. مهمتر از آن، موش‌ها در طول زندگی سالم‌تر و از نظر فیزیکی توانایی بیشتری داشتند.

به گزارش ایسنا، این یافته به یک مشکل حیاتی در علم پیری اشاره دارد. چگونه می توان طول عمر را افزایش داد و در عین حال کیفیت زندگی را بهبود بخشید؟ در حال حاضر، اغلب بین مدت زندگی افراد و مدت زمانی که در سلامت کامل زندگی می کنند، فاصله وجود دارد. در برخی از کشورها، امید به زندگی سریعتر از امید به زندگی در حال افزایش است، به این معنی که مردم بیشتر عمر می کنند اما زمان بیشتری را به صورت ناسالم می گذرانند.

هدف قرار دادن سلول های p21 در موش

چیزی که این مطالعه را به ویژه قابل توجه می کند، روشی است که محققان به طور جامع سلامت موش ها را ارزیابی کردند. آنها به جای اندازه‌گیری طول عمر یا بررسی سلامت در یک نقطه خاص از زمان، عملکرد فیزیکی موش‌ها را ماه به ماه تا زمان مرگ طبیعی دنبال کردند. این به آنها اجازه داد تا نشان دهند که این درمان نه تنها به طور موقت بلکه برای بقیه عمر باعث بهبود سلامتی می شود.

برای دستیابی به این نتایج خارق العاده، محققان از رویکردی نوآورانه استفاده کردند. آنها از موش های اصلاح شده ژنتیکی استفاده کردند که به آنها اجازه می داد به طور خاص سلول های p21 را هدف قرار داده و از بین ببرند. این موش‌ها با یک اصلاح ژنتیکی مهندسی شدند که باعث می‌شود سلول‌ها در صورت فعال شدن، p21 را از بین ببرند. دانشمندان مداخله را زمانی آغاز کردند که موش ها 20 ماهه بودند. این مربوط به دوره بین 60 تا 65 سالگی در انسان است.

یک بار در ماه، محققان دارویی به نام تاموکسیفن را به موش ها تزریق کردند. در موش های تحت درمان، این دارو باعث تخریب سلول های p21 شد. موش های کنترل همان دارو را دریافت کردند اما فاقد اصلاح ژنتیکی بودند، بنابراین سلول های p21 دست نخورده باقی ماندند.

چشمه جوانی

موش های تیمار شده قدرت و سرعت بیشتری نسبت به موش های درمان نشده نشان دادند. آنها همچنین عملکرد قلب بهبود یافته، تحمل گلوکز و حساسیت به انسولین بهتر و کبد سالم تری داشتند. تمام این مزایا حتی در ماه های آخر زندگی نیز ادامه یافت و نشان دهنده افزایش واقعی طول عمر بود.

جالب اینجاست که به نظر نمی رسد این درمان از هیچ بیماری پیشگیری کند. در عوض، به نظر می رسد که روند کلی پیری را کند می کند و منجر به سلامت بهتر در سیستم های مختلف بدن می شود. این نتایج با این ایده که هدف قرار دادن فرآیندهای کلیدی پیری ممکن است موثرتر از تلاش برای درمان بیماری‌های مرتبط با افزایش سن باشد، سازگار است.

محققان معتقدند رویکرد آنها با کاهش التهاب مزمن مرتبط با افزایش سن کار می کند. به نظر می رسد سلول های p21 سیگنال های التهابی تولید می کنند که می توانند التهاب را در سراسر بدن گسترش داده و تقویت کنند. درمان می تواند این التهاب مضر را با از بین بردن دوره ای این سلول ها کاهش دهد.

بهبود زندگی انسان

اگر بتوان نتایج مشابهی را در انسان به دست آورد، این یافته ها می تواند به بهبود قابل توجهی در کیفیت زندگی سالمندان منجر شود. تصور کنید که بتوانید سال‌های بیشتری نسبت به آنچه که در حال حاضر ممکن است از نظر جسمی فعال، از نظر ذهنی مناسب و مستقل بمانید. اثرات اقتصادی و اجتماعی نیز بسیار زیاد خواهد بود و به طور بالقوه هزینه های مراقبت های بهداشتی را کاهش می دهد.

البته برای رسیدن به این هدف در انسان هنوز راه زیادی در پیش داریم. اما این مطالعه یک مسیر هیجان انگیز جدید برای تحقیقات ضد پیری ارائه می دهد.

5455