جشن زمستان میانه یکی یکی از جشن های فراموش شده در تاریخ ایران ، 7 روز پس از زمستان و تاریخ است. بهمن این اتفاق می افتد ایرانیان آن روز مورد استقبال قرار می گیرند و به دلیل نیمی از زمستان خوشحال و رقصیده اند.
به گفته ایرنا ، مهمترین ویژگی جشن های زمستان میانه ، مانند سایر جشن های قدیمی ایرانی ، جشن طبیعت و چرخه فصول است. با گذشت زمان و تغییر سبک زندگی ، بسیاری از آداب و رسوم ایران باستان فراموش شدند. جشن اواسط زمستان نیز از این قاعده مستثنی نیست و امروز کمتر افراد می دانند. وقتی به ما می آیید ، در مورد این جشن بیشتر بدانید.
جشن زمستان میانه
وسط برنده بخشی از جشن های تقسیم شده فصلی (ورشو یا فرش) است. ایرانیان در روز 1 بهمن آنها نیمی از زمستان را رقصیدند و به یک منبع دلپذیر و تولیدی نزدیک شدند. در گذشته از راه دور ، که قرار است تقویم روزها و ماهها متمایز شود ، ایرانیان قدیمی آن را به چهار جنگ به تقسیم سال تقسیم کردند و هر ورشو با جشن گرفتن در همان زمان به دو بخش تقسیم شد. بخش سالانه ، هرچند ساده ، یک عمل هوشمندانه و هوشمندانه برای شمارش روزها بود. مردم همچنین می توانند با نقل قول از آغاز و پایان سال قدردانی کنند.
پیشینه جشن زمستان میانه
روز اول ایران 1 بهمن آنها به مناسبت زمستان جشن گرفتند و به بهار نزدیک شدند یکی یکی از انگیزه های جشن جشن اواسط ، جشن تابستان میانه ، جشن جشن میانه و نیمی از جشن این بود که کشاورزان و کشاورزان قادر به برنامه ریزی برای تجارت خود بودند.
در ایران باستان ، جشن های فصلی نیز به عنوان “کمانتاری” شناخته می شدند. محققان معتقدند که این جشن ها شامل هشت جشن بود که کاهنان ساسانید با تحریف آیین های قدیمی دو جشن را حذف کردند. این حذف همچنین با قصد تبدیل شدن به دو بار و با 2 مرحله آفرینش در تقویم مزدیسنا (ترتیب مزدا) و برخی از اعتقادات مذهبی انجام شد. آنها همچنین سعی کردند جشن های فصلی را به ریشه های مذهبی ارائه دهند.
“Kamanbar” ، “Hadbar” ، “Ghazbar” ، “Gasan Bar” یا جشن های فصلی مبتنی بر نوشته های تاریخی توسط اسطوره های آریایی و زرتشت به پنج روز اشاره دارد که خداوند جهان را آفریده است. در کتاب Zand ، زرتشت به نقل از اینکه Ahuramazda دو بار جهان را ایجاد کرده است. اول ، یک نام و یک جشن برای همه وجود دارد. گفته می شود ، مانند دین Semitic ، جهان به مدت دو روز جهان را در زرتشتی ایجاد می کند ، آهورامازدا چهار بار دنیای مادی را ایجاد کرد.
گروهی از محققان معتقدند که سال تابستان یا به زبان ساده ترین زبان تابستان اول (بالاترین روز سال) و بعد از هفت بار (از جمله سه پایان فصل و چهار رهبر میانی: سه پایان ورشو و چهار) آغاز سال بعدی یا جدید خواهد بود. در این میان ، پایان دوره بهار ، که همزمان با آغاز سال بود ، با سایر بخش ها متفاوت بود و این آغاز سال جدید بود. کاهنان زرتشت نیز شبیه به جشن زمستان میانه تا جشن قرن هستند. جشن های فصلی یا فصلی در لیست آیین های ملی توسط دستورالعمل شورای عالی میراث معنوی ثبت شد.
Maidh-yo-Zarem یا به زبان Avestan Zermieh: این به معنای وسط سبز یا وسط چشمه است که در ابتدایی است. این جشن یا جشن بعد از 5 روز از سال اول ، به عبارت دیگر ، در روز 2 اردیبهشت ماه ماه برگزار می شود زرتشتیان معتقدند که خالق در ابتدای سال آسمان را ایجاد کرده است.
MidUsim (Maidh-yo-shema) یا در Avestan Maiduseme: این کلمه در اواسط تابستان است. میانه ، بعد از 5 روز از ابتدای سال و دقیقاً در روز 2 تیر ماه برگزار می شود گفته می شود که خدا در این مدت آب ایجاد کرده است.
paiti-shhahem یا به زبان Avestan Panish Hihah: کلمه به معنای پایان فصل تابستان است. مقام سوم پس از 2 روز از روز اول سال برگزار می شود. در واقع ، روز 1 Pitehshaim شهریور ماه زرتشتیان معتقدند که او زمین را در این خدای آفریده است.
Aya Trem یا در Avestan Yasmareh: بار چهارم به معنای شروع سرما و وسط پاییز است. این آیین در روز دویست و دوازدهم سال برگزار می شود. زرتشتیان معتقدند که همه گیاهان روی زمین ایجاد شده اند.
Maidh-ya-rm یا به زبان اوستا: بار پنجم به معنای وسط سال و در پایان پاییز است. این احتمال 5 روز از ابتدای سال است. در روز 1 دی پس از اتمام جهان ، ماه حیوانات را برای زندگی در این دنیا ایجاد کرد.
حماس-پات-ماید یا به زبان اوستا: آخرین و آخر به معنای برابری روز و شب ، برابری سرما و گرما و همچنین پایان زمستان و در آغاز سال جدید است. این آخرین بار در روز سال برگزار می شود. این نام همچنین به نام دیگر “خرد” نامگذاری شده است و دلالت بر این دارد که مردم در این روز ایجاد شده اند و خداوند تمام جهان را آفریده است.
برخی از محققان و محققان آتش را به عنوان آخرین سطح و هفتم توصیف می کنند ، که نمادی از انرژی ، قدرت و قدرت حرکت در جهان است. این جشن با ایجاد بهشت ، آب ، زمین ، گیاهان ، حیوانات و انسان ها برگزار می شود. نوروز همچنین جشن ایجاد آتش و بزرگداشت آن است.
با توجه به زمان ، هر جشن فصلی ، از جمله جشن زمستان میانه ، از اهمیت ویژه ای برخوردار بود. این پنج روز (پنج روده) Zoroastrian “آسیایی” ، “Esteod” ، “Fashion SPNT” ، “Wahhakhtar” و “Wahfish” نامیده می شود.
تاریخچه
بعضی اوقات آیین ها و جشن ها از باستان باستان باستان ناشی می شود و در سرتاسر ایران برگزار می شد. متون بنیانگذار “پادشاه جمشید” (پادشاه جمشید یکی آنها از پادشاهان کیانی می گویند). این جشن ها از نزدیک با پیشینه قدیمی و قدیمی ایرانیان و زرتشتیان در اواسط زمستان مرتبط بودند. هموطنان زرتشت نیز به مناسبت این دو جشن بزرگ و مفصل جشن می گیرند و Ahuramazda و نعمت های بی پایان خالق را ستایش می کنند.
با توجه به این واقعیت که این موجودات در ایجاد خدا به نوعی برای کشاورزان و کشاورزی مفید بودند و همچنین زندگی آنها را رونق می گرفتند ، مردم معتقد بودند که هر یک از این رویدادها آغاز جشن کشاورزی است. به همین دلیل ، آنها مراسم و مراسم را به مدت پنج روز انجام داده اند.
دلیل فراموشی جشن میانه
آقای رضا مورادی غفابادی محقق ، باستان شناس و نویسنده کتابهای تاریخی کوناگون است. او معتقد است که یکی یکی از دلایل فراموشی جشن زمستان میانه می تواند در دو مرحله نام باشد. به گفته وی ، دو استادیوم داده و زمان در زیر میله ها خالی هستند. اول ، جشن نوروز و برای دومین بار ، جشن زمستان میانه. آقای قابابادی همچنین معتقد است که فراموشی زمستان میانه به دلیل توقیف “اوباش” دوره ساسانید بوده است و می توان برای حفظ نظم و سازگاری فرکانس با دو مرحله از ایجاد برنامه ریزی کرد.
تاریخ جشن زمستان میانه
جشن زمستان میانه در 1 بهمن ماه هر سال برگزار می شود. به عبارت دیگر ، پس از 2 روز از ابتدای زمستان و در روز اول بهار اول ، این جشن به مناسبت است.
جالب است بدانید که قبلاً چندین تقویم آفتابی قدیمی در ایران در ایران بر اساس قانون ، تقویم و سیستم و در واقع مبتنی بر آغاز و میانه و پایان فصول یافت شده است. در بعضی از مواقع محلی مانند تقویم “کرد” در تقویم های محلی لورستان ، کردستان و باختیاری -وولک و “شروع سال نو” در تقویم شمال غربی هندو -کوش یا افغانستان ، در وسط میانه نیز وجود دارد وسط
جشن زمستان میانه
مهمترین ویژگی جشن زمستان میانه ، مانند سایر جشن های قدیمی ایرانی ، مبتنی بر احترام و جشن طبیعت است. مراسم دیگری نیز با وجود سوپ غذا ، خواندن یاسنا ، دعا ، دعا ، گالری و رقصیدن و رقصیدن تا عصر نیز شامل می شود.
همه افراد ، هر دو نفر ، علاوه بر جشن میانه ، مهارت های مالی ، غذایی یا غذایی را نیز به ارمغان می آورند. شرکت کنندگان در ابتدا برای نعمت های الهی دعا می کردند ، یک میز گسترده را پخش می کردند و همه روی یک میز می خوردند. آنها با از بین بردن تجهیزات کشاورزی خود از اردوگاه ها ، آنها را برای آغاز سال جدید و کشت بهتر تعمیر و آماده کردند.
براساس این وب سایت ، Kajaru یکی از آخرین آیین ها در اواسط زمستان است و بخشی از درآمد افراد ثروتمند را به اسلحه و افراد تصادفی اهدا یا بخش می کند. ظرفیت و افراد خوب بخشی از اموال خود را از جمله باغ ها ، مزارع ، زمین ، خانه و پول نقد به دست آوردند.
