روزنامه جوان نوشت: رفتن قاضیانی از دنیای بازیگری این سوال را در ذهن سینمادوستان ایجاد کرده است که با رفتن این بازیگران تکلیف نقش و جایگاه سینمای ایران چه می شود و آیا سینما دچار این مشکل می شود؟
برای پاسخ به این سوال توجه به چند نکته بسیار مهم است. اولاً سینمای ایران قبل از این بازیگران وجود داشته و بعد از آنها نیز وجود خواهد داشت. این سینماست که به این چهره ها هویت و اعتبار می بخشد و آنها به تنهایی به سینما اعتبار نمی بخشند.
ثانیاً تجربه تاریخی سینمای ایران نشان داده است که اخراج ها، استعفاها و یا رفتن بازیگران سرشناس هرگز نتوانسته به سینمای ایران لطمه بزند. بزرگترین گواه این بیان تاریخی به اوایل انقلاب و رها شدن بازیگران مشهور سینمای فارسی برمی گردد.
قبل از انقلاب بازیگران فیلم فارسی ستاره های بی چون و چرای سینما بودند و بسیاری از تماشاگران سینما برای لذت تماشای آن به سینما می رفتند. محمدعلی فردین و بهروز وثوقی مشهورترین بازیگرانی بودند که پس از پیروزی انقلاب جایی در سینمای ایران پیدا نکردند. خیلی ها فکر می کردند در غیاب او هنر هفتم ایران آسیب و زیان خواهد دید.
گذشت زمان خیلی زود خلاف آن را ثابت کرد. سینمای انقلابی نوپا زودتر از آن چیزی که همه فکر می کردند راه خود را پیدا کرد. سینمای پس از انقلاب در ایران با کنار گذاشتن بازیگران فیلم فارسی با ورود چهره های جدید گام جدی تری برداشت.
می توان گفت هنر هفتم از رفتن بازیگرانی چون وثوقی متاثر نشد، بلکه از حوزه اندیشه واحدی دور شد و در آن توانستند اندیشه های تازه ای دمیده شوند. خسرو شکیبایی، اکبر عبدی، پرویز پرستویی و شهاب حسینی نمونه هایی از بازیگرانی هستند که در سینمای پس از انقلاب خوش درخشیدند و حتی در جشنواره های بزرگ بین المللی دیده شدند. . همچنین بازیگران بزرگ دیگری مثل عزت‌الله انتظامی، داود رشیدی، جمشید مشایخی، علی نصیریان، محمدعلی کشاورز و دیگر بازیگران مطرح، تازه در سینمای پس از انقلاب شکوفا شدند و ایفاگر بهترین نقش‌هایشان در سینما بودند.
سینمای ایران از هر نامی بزرگتر است. با رفتن بسیاری از چهره های مشهور، بازیگران جدید به این هنر می پردازند و جایگاه خود را پیدا می کنند. بازیگران هم مانند هر حرفه دیگری زمانی برای بازنشستگی و خداحافظی دارند و بازنشستگی بازیگران چندان دور از انتظار نیست.
با گذشت زمان بازیگران نیز مانند سایر اقشار جامعه می آیند و می روند و جای نگرانی نیست. مهم این است که چه چیزی از خود به جای می گذارند و مردم با چه چیزی از آنها یاد می کنند.